फर्ग्युसनच्या ग्राऊंडवर पुस्तक महोत्सव सुरूय, १४ डिसेंबर ते २२ डिसेंबर २०२४ पर्यंत. फार म्हणजे फार म्हणजे फारच मोठं प्रकरण आहे. पुस्तकांचं मायाजाल वगैरे. एकदा आत शिरल्यावर माणूस चार-पाच तास शांतपणे हरवून जाईल, एवढं मोठं. तीन दालनं, त्यात सातशे स्टॉल्स. एका फेरीत एक दालनही नीट कव्हर होत नाही. पहिली धाड झाली, अजून दोन तीन वेळा तरी जावं लागेलसं दिसतंय. वर्षभराची लूट एकदमच करावी म्हणतो. विशेषतः राजकमल, राजपाल, हिन्द युग्म, वाणी, नॅशनल बुक ट्रस्ट वगैरेची गंगा वर्षातून एकदाच दाराशी येते, तर हात धुवून घ्यावेत. हे miss करणं सरळसरळ पापच होईल म्हणजे.
१. गुणवंत शाह यांचं 'अस्तित्वाचा उत्सव'.!
हे ईशावास्य उपनिषदावर आहे. म्हणजे त्यातला एकेक श्लोक चिंतनासाठी घेऊन लाईफटाईम रिलॅक्सिंग मैफिल रंगवलेली आहे. रजनीशांनीही ईशोपनिषदावर प्रवचनं दिलेलीयत पूर्वी, पण हा आशय त्याहून उजवा वाटतो.
प्रदीर्घ डिप्रेशन, सिनीसीझम, ठराविक काळाने येणारं सेल्फ डिस्ट्रक्टींग विचारांचं आवर्तन, पराकोटीची व्याकुळता, परात्मभाव, विलगता, मिनींगलेसनेस, नथिंगनेस अशा जीवन-अवस्थांसाठी हे चांगलं आहे.
पाऊस कोसळत होता, आणि मी घरी अक्कलदाढ काढल्याने गाल फुगवून शांतपणे पाऊस बघत बसले होते. मनात नेहमीसारखाच तू होतास. हल्ली तर वेळा-काळाचं भान न ठेवताच तू समोर येऊन ठाकतोस आणि माझ्याही नकळत चेहऱ्यावर ह्या कोपऱ्यापासून त्या कोपऱ्यापर्यंत हसू पसरत जातं. मग आई किंवा ताई विचारते, "काय गं, एकटीच काय हसत बसलीयेस? बरी आहेस नं ?"
काही दिवाळी अंकांसाठी माझेही लेखन मागवण्यात आले होते यंदा! (ऐकावे ते नवलच)
तर त्यापैकी 'महासागर' या अंकात छापून आलेला माझा 'गझलेतील गेल्या काही वर्षातील वळणे' या विषयावरचा लेख:
=====
दोघी...!
______________________________________
तिला जाग आली तेव्हा मध्यरात्र होती .. गेले कित्येक रात्री तिला झोप येत नव्हती .. आज कुठेतरी डोळा लागला तर अचानक अशी झोपमोड झालेली..!
आता पुन्हा झोप येणं शक्य नव्हतं ... तिला वाटलं , युगानुयुगं आपण जणू जागेच आहोत .. कुठल्याही शिक्षेपेक्षा भयंकर अशी ही शिक्षा आपल्याला मिळाली आहे..
तिने दिवा लावला .. समोर सारं नेहमीचं ओळखीचंच होतं.. भिंतीवर लावलेला गणपतीचा फोटो , कोपऱ्यातला फ्रीज , त्यावर काही औषधांच्या बाटल्या ..!
दोनदा प्रकाशित झाल्याने काढून टाकला आहे.
‘Hey.. लेडी..’
न्यूयॉर्क च्या टाइम्स स्क्वेअर पासून नेवार्क विमानतळावर आम्ही दुपारी तसे वेळेच्या बऱ्याच आधी पोहोचलो होतो. मुलं (मुलं म्हणजे, मुलगा अजू आणि सून कमू) बरोबर असतांना, (खरं सांगायचं तर, आम्हीच त्यांच्या बरोबर होतो), असं विमानतळावर... (किंवा कुठल्याही ठिकाणी) वेळेच्या आत पोहोचणं हा योग तसा दुर्लभच! ट्रेन किती वाजता येणार किंवा बोर्डिंग केव्हा चालू होणार हे माहिती करून घेण्यापेक्षा, ट्रेन केव्हा सुटणार आणि लास्ट मीनीट बोर्डिंग कसं गाठायचं हेच ही मुलं बघतात.
