गद्यलेखन

रक्तपिपासू
भाग ७

केके, राबर्टो आणि शर्ली ह्यांनी ISS वरची आपापली कामे पूर्ण केली होती. अवकाश स्थानाकात आधीच तीन अवकाशयात्री निवासी होते. त्यांनी केके आणि कंपनीचे स्वागत केले, त्यांच्या कामात मार्गदर्शन केले, गरज होती तेव्हा मदतीचा हात दिला.
ISS वर असताना राबर्टोला प्रिया आणि कौमुदीशी बोलायची संधी मिळाली.
“बाबा कसे आहात? काय करताहात? आमची आठवण येते आहे का? वरून पृथ्वी कशी दिसते आहे?”

अचानक बसलेला धक्का ओसरल्यावर रोहितनं स्वतःला सावरलं. तोंड जरा पुढे नेऊन तो हलक्या आवाजात म्हणाला.

" अगं रूपाली तू ? एवढ्या रात्री, इथं ?"

"अरे दरवाजा तर उघड. थंडी वाजतेय." तीही खालच्या आवाजात म्हणाली.

तो चटकन मागे वळाला. मधल्या खोलीत येऊन त्याने दरवाजा उघडला. रूपाली दरवाजात उभी होती. हसऱ्या चेहऱ्याने.

"काय गं रूपाली ?"

"ये की बाहेर ?" हाताने इशारा करत ती म्हणाली.

"बाहेर ? आणि आता ?"

"चल‌ रे..."

"अगं चल् काय, रात्र किती झाली आहे ! घरचे सगळे झोपलेत. आता कुठे बाहेर ?"

"माझ्यासोबत चल.."

"पण कुठे ?"

"चल तर खरा."

पृथ्वीची विविध रूपे. त्याला कल्पना होती कि आपण थोड्याच कालावधीनंतर परत येणार आहोत. आता हे वादळ! राबर्टोने आयुष्यात काय कमी वादळे बघितली होती? पण आजच्या वादाळाची सर त्याना येणार नव्हती. तो अनिमिष नेत्रांनी त्या वादळाकडे बघत राहिला. प्लॅनेट पृथ्वी! पृथ्वीवरचे आवाज, निसर्गाची विविध रूपे, रौद्र, सौम्य आणि मनभावन! ते डोंगर, त्या नद्या...
“राबर्टो, कम ऑन थिंक ऑफ टास्क्स अहेड.”
“सेंटीमेंटल होण्यासाठी आयुष्य पडले आहे.”
कोणीतरी त्याला रुळावर आणण्याचा प्रयत्न करत होते.
एका क्षणात राबर्टो “शुद्धी”वर आला.

त्याने प्रियाला कडेवर घेतले. क्वारंटाईन मध्ये जाण्यापूर्वी त्याने एकदा प्रियाला जवळ घेतले.
“बाबा, परत केव्हा येणार?”
“प्रिया, जाणाऱ्याला केव्हा येणार असं नाही विचारायचं”. कौमुदी म्हणजे प्रियाची आई आणि राबर्टोची पत्नी. हो ती अगदी मराठी होती.
“बरं प्रिया, सांग तुला काय आणू?”
“मी मागितलं तर आणाल? तर मग चाँदवा, मुठभर चांदणे घेऊन या. गिव मी माय मूनशाईन.”
“डन!.”
तो मिशन वरून परत आला तेव्हा त्याला हे सगळे आठवत होते.
“प्रिया आहा. बघ मी तुझ्यासाठी काय आणले आहे.”
प्रिया दुडू दुडू धावत आली.
त्याने मुठ उघडली.

"माझ्या मनातली शंका खरी ठरली राजाभाऊ." श्री म्हणाला.

"कोणती शंका ? काय झालं श्री ?" चटकन राजाभाऊंनी विचारलं.

वॉकला गेलेला श्री लवकरच घरी परतला होता. शांतपणे आणि स्वतःच्याच तंद्रीत. जरासा चिंतितही दिसत होता तो. ही सहजी घडणारी गोष्टच नव्हती. तेव्हा सहाजिकच राजाभाऊंना आश्चर्य वाटलं. आणि आता हे त्याचे शब्द. काहीतरी गंभीर बाब असणार हे त्यांच्या लक्षात आलं.

"वाटेत रूपाली भेटली होती." एवढं सांगून श्री थांबला.

"हं...मग ?"

"तिचे डोळे, तिचं बोलणं, हसणं यावरून माझी खात्री झाली आहे..."

"कसली ? व्यवस्थित सांगा ना ?" राजाभाऊ अधीरतेने म्हणाले.

एके दोवाशी गावात नवल वर्तले. बाबू शेळकेच्या शेतात एक भोक उगवले.
हा बाबू म्हणजे तद्दन रड्या माणूस. पृथ्वी वरचे सर्व मानव रडेच.
जगी ह्या खास रड्यांचा पसारा माजला सारा. बाबूची देवाकडे एकच कम्प्लेन, “बाकी सगळे श्रीमंतीत लोळताहेत मी मात्र गरीब का.
तर त्या रात्री हायपर स्पेस मधून प्रवास करणाऱ्या कुणा यक्स एलिएनने बाबू चे रुदन ऐकले आणि तो स्वतःशीच हसला.
याक्सीन बाजूच्या सीटवर बसली होती.
“काय रे, आज लई हसतो आहेस.”
यक्सने आपला हेड फोन तिला दिला, “तूच ऐक.”
“मुझको भी तो लिफ्ट करा दे.”
अब सुनिये बाबू रडवेल्याने गाया एक रडगान,

काकडेच्या खुन्याची कथा.

तो छोटासा, टुमदार, बंगला हमरस्त्यापासून जरा एका बाजूला होता. बंगल्यातील सर्व लाईट्स ऑफ होत्या. सहाजिकच होतं.‌रात्रीचे साडेदहा होऊन गेलेले. गावामध्ये यावेळी जाग नसतेच ; पण पोर्चमधला मंद दिवा‌ जळत होता. तो रोजच रात्री असा जळत ठेवलेला असे. बंद गेट पाशी ते तिघे बंगल्याकडे बघत उभे होते.

" जायलाच हवं का ? " दबक्या आवाजात रोहितने विचारलं.

" हो मी रूपालीच्या मागेच उभी होते ना ? निघताना तिने हळूच मला इकडे यायला सांगितलं होतं."

द्वेष : एक भय गूढकथा
अंतिम भाग