लेयर - १:
शेवटी एक माणूस म्हणजे असतं तरी काय? एक चेहरा? एक शरीर? एक व्यक्तिमत्व? का त्या माणसाला ओळखणाऱ्या इतरांच्या त्याच्याविषयीच्या भावना, त्यांचा एकत्र सहवास, त्यांच्या आठवणी ह्या सगळ्याची गोळाबेरीज? मग, कोणीच ओळखत नसेल तुम्हाला, तर? तरीही तुमचं अस्तित्व आहे, तुम्ही आहात, का नाही?
प्राजक्त
सकाळी उठून अंगणात गेले. काल संध्याकाळी अलवार उमलू पहाणा-या प्राजक्ताच्या कळ्यांच्या मंद सुगंधाने , पूर्ण आसमंत दरवळत होता. प्राजक्तच्या कळ्या अर्धंवट उमलेल्या होत्या आणि वा-यावर हेलकावे घेत होत्या.आणि आता सकाळी. पहाते तो .....छान टपोरी प्राजक्त फुले जमिनीवर पसरलेली होती.जणु फुलांची उधळण केली होती. पारिजात वृक्षाने सर्व फुले भुमीला समर्पित करुन रिक्त हस्त झाला होता.
फुले जणु हसतमुखे प्राचीचे स्वागत करत होती. प्राजक्ताच्या शुभ्र पाच पाकळ्या व तितकेच मोहक केसरी देठ , अशी फुले विखुरलेली होती.सुंदर सडा पडला होता. पाहून सहज ओळी सुचल्या....
संक्रांतीची ओटी
मिनू आणी चिनूच्या वयामध्ये मध्ये अंतर होतं तिनेक वर्षांचं, पण त्या दोघी भांडायच्या मात्र अगदी बरोबरीने. त्यात कुणी लहान, कुणी मोठी नव्हतीच. ‘मी लहान आहे म्हणून माझ्यावर ती ताईगिरी करते.’ असं चिनूला वाटायचं, तर ‘ती लहान आहे म्हणून मीच का नेहमी पडतं घ्यायचं?’ असं मिनूचं म्हणणं असायचं. त्यामुळे त्यांची भांडणं ही रोजचीच.
कधी कधी अकस्मात काय घडेल काही सांगता येत नाही. मी एकदा रात्री साडे अकराच्या सुमारास मित्राकडून परत येत होतो. तो रहातो ऑक्सफर्ड पासून सुमारे 100 मैल लांब! निम्मा अधिक रस्त्ता कापून झाला होता आणि शेवटी एका हायवेला लागायचं होतं. हायवेची एक खासियत आहे. चुकून भलत्याच बाजूकडे जाणारा रस्ता पकडला की 10/15 मैलांचा फटका बसू शकतो कारण मधेच कुठे यू-टर्न घ्यायची सोय नसते. पुढचा एक्झिट घेऊन तिथे हायवे ओलांडून उलट्या बाजूचा रस्ता घ्यावा लागतो. त्या रात्री मी नेमका चुकीच्या बाजूचा हायवे धरला. अशा चुका मला नवीन नाही म्हणा! आत्तापर्यंत पुष्कळ वेळा ते करून बसलोय.
हळदीकुंकू
शब्दांकन: तुषार खांबल
३१ डिसेंबरला सरत्या वर्षाला निरोप देऊन आपण सर्व सज्ज होतो ते नवीन वर्षाच्या स्वागतासाठी. जानेवारी महिना जसे नवे वर्ष घेऊन येतो तसेच अनेक संकल्प घेऊन येतो. यातील काही संकल्प पूर्ण होतात तर काही अर्ध्यातच संपुष्टात येतात. यातील एक महत्वाचा संकल्प जे बरेच जण दरवर्षी ठरवतात तो म्हणजे सर्वांशी चांगलं वागण्याचा आणि गोड बोलण्याचा. कदाचित याचमुळे या महिन्यात येणाऱ्या मकर संक्रांतीला "तिळगुळ घ्या आणि गोड गोड बोला" हे वाक्य जन्मास आलं असावं. असो...... आज मी ज्या विषयावर बोलणार आहे तो म्हणजे समस्त महिलावर्गाचा आनंदाचा विषय म्हणजे हळदी-कुंकू.
डुबकियां सिंधू में गोताखोर लगाता है
जा जा कर खाली हाथ लौटकर आता है
मिलते नहीं सहज ही मोती गहरे पानी में
बढ़ता दुगना उत्साह इसी हैरानी में
मुट्ठी उसकी खाली हर बार नहीं होती
कोशिश करने वालों की हार नहीं होती
सगळी कामं आटोपून नेहा निवांत सोफ्यावर बसली. मनात विचार येत होते की आता आपले इथले मोजकेच दिवस राहिले. तब्बल सहा वर्ष राहिलो आपण इथे. स्वतःच्या स्वभावाच्या आणि प्रकृतीच्या अगदी विरुद्ध अशा गृहिणीच्या भूमिकेत. पण तस छानच निभावलं नाही आपण.
नाही म्हणलं तरी पहिलं वर्ष जरा जडच गेलं. काय करायचं घरी बसून. घरातली कामं करून करून करणार तरी किती? स्वभाव तर असायला हवा ना तसा. आजूबाजूच्या जवळजवळ सर्वच बायका गृहिणी. काय करत असतील या दिवसभर नेहाला प्रश्न् च पडे.
अरे भाय, 1960 के टाइम का मुंबई तो एकदम झकास होतं! दिवसभर गल्लीत क्रिकेट, सायकल पे रेस और संध्याकाळी चौपाटीवर जाऊन भेळ खाणं – वो सीन आज भी मेरे डोळ्यासमोर आहे. तेव्हा आम्ही डबल डेकर बसमधून फिरायचो, आणि बसमधून वरच्या सीटवर बसून खिडकीतून दिसणाऱ्या मुंबईच्या लाईट्स बघायचं एक वेगळंच सुख होतं.
