“हॅलो” from the other world!
तो लेखक होता.
तो कथा लिहित असे. मधून मधून एखादी कविताही लिहित असे.
“चुकलेल्या वाटा.” हा त्याचा एकमेव कथासंग्रह होता.
त्याच्या घरात त्याच्या शिवाय अजून दोन मेंबर होते. एक स्त्री आणि एक मुलगा.
दुपारी चार वाजता तो तयार झाला. कुठेतरी जायचे होते. कुठे?
जिकडे वाट फुटेल तिकडे, जिकडे पाय नेतील तिकडे.
तो जायला निघाला तेव्हा ती स्त्री आणि तो मुलगा टीवी बघत होते.
“मी जातोय.”
Nobody said anything.
जा, नका जाऊ, लौकर ये. टेक केअर. काही नाही.
कदाचित त्यांना ऐकू गेले नसावे.
१९७२/७३ साल असेल. मी चिंचवडला एका कंपनीत कामाला होतो. तेव्हा मी एकवीस वर्षांचा होतो.ही नोकरी स्वीकारल्यावर वडील म्हणाले होते. " अरे लोकं लांबून लांबून नोकरी साठी मुंबईला येतात. तूच एक वेगळा आहेस. मुंबई सोडून पुण्याला चालंलायस". मला त्यांचं बोलणं आवडलं नाही.पण जुना जमाना. वडलांपुढे बोलणार कोण? मी चुपचाप कंपनीत जॉईन झालो. सुरवातीला मी पुण्याला लॉजमधे राहायचो. महिना चाळीस रुपये. दोघांची रुम. चिंचवडला जायला इंजिन लोकल होती. संध्याकाळी काहीच काम नसल्याने भटकंती हाच टाइमपास. असेच एकदा आम्ही चोघेपाच जण हनुमान हिल (ज्यांना पुण्याची माहिती आहे त्यांनाच कळेल)खाली असलेल्या दीपाली हॉटेल मधे जेवत होतो.
भाषण ही कला आहे.
काही जणांकडे उपजत असते. काही ती कमावतात.
काही जणांचे भाषण ऐकायला लोक काम धंदा सोडून धाव घेतात. तर काहींचे भाषण सुरू झाले कि लोक चुळबूळ करू लागतात. टिव्हीवर चालू असेल तर वाहिनी बदलली जाते.
सामान्यांवर सहसा भाषणाची वेळ येत नाही. पण यातल्या काहींना हौस दांडगी असते.
मग संधी मिळाली कि ही हौस भागवून घेतली जाते. घरगुती कार्यक्रम असेल किंवा सध्या निवडणुकीच्या काळात उमेदवाराची चतुराई म्हणून प्रचारफेरीत तिथल्याच एखाद्याला झाडावर चढवून दोन शब्द बोलायला सांगणे असेल, जो वाटच बघत असतो त्याला ती पर्वणीच कि !
अशाच काही भाषणांचे हे किस्से
माझं जगणं,भोगणं सारं कळुदे आधी माझं मला!
धाऊदे,दमुदे,पडूदे अन् सावरुदे आधी माझं मला!
सगळे आधार संपतील तेव्हा तूलाच साद घालेन मी!
तू माझ्या काळजीने मात्र मदतीच्या पुढे धावू नकोस!!
कळुदे झळ मला आयुष्यात येणाऱ्या ऊन पावसाची!
सोसुदे कळ मला घावावर घाव बसलेल्या वेदनांची!
प्राक्तनाला माझ्या आहे तुझी साक्ष हीच माझी श्रद्धा!
माझ्या थेंबभर श्रद्धेला तुझा कृपेचा सागर देऊ नकोस!!
सुखात रमलो जेव्हा त्याची सवय लागू दिली नाहीस!
दुःखात बुडालो तेव्हा जीवन नांव हेलकावु दिली नाहीस!
नको शुभाचा मोह नको अशुभाचा मोक्ष मला!
ड्रीमलँड-४
पुढचे काही दिवस रोज साधारण तीन तास त्यांच ओरिएंटेशन सेशन व्हायचं. त्यात त्यांना इथली सगळी माहिती देणं, वेगवेगळे व्हीडिओज दाखवणं.. इथल्या जगण्याच्या पद्धती… ह्या बद्दल माहिती दिली जायची.
किचन गार्डन हा इथल्या नियमानुसार अत्यावश्यक भाग होता. त्यात घरी लागणाऱ्या फळं, भाज्या पिकवणं हा उद्देश तर होताच, शिवाय त्यामुळे हिरवाई वाढत होती. इथे कुणीही एयर कंडिशनर वापरत नव्हतं. शिवाय घरीच भाज्या पिकवण्यामुळे, भाजी मार्केट मधली अनावश्यक गर्दी टाळता येत होती आणी घरच्या घरी ताजा भाजीपाला मिळत होता.
ड्रीमलँड-३
अनिश ने सांगितल्या प्रमाणे त्या छोट्याशा प्रवासाला वीस मिनिटे लागली. त्यांची कार एका टुमदार बैठ्या बंगल्यासमोर थांबली. गेट वर घर नंबर होता, ‘ब्लॉक-7, नंबर-24’. बंगल्याच्या कंपाऊंड ला लागून दाट झाडी होती. अंगणात सुरेख हिरवागार लॉन आणी रंगीबेरंगी फूलझाडं होती.
त्यांनी सामान आत घेतलं. तीन बेडरूम हॉल किचनचं सुरेख सजविलेलं घर होतं ते. मागच्या बाजूला भाजीपाला पण लावला होता. पलीकडे पण असच बैठ घर दिसत होतं दाट झाडी असलेलं..
ड्रीमलँड-२
विमान लँड व्हायला लागलं तसं, पलीकडच्या सीट वरून डोकावून, सारिका बाहेर बघता येईल तितकं बघायला लागली. खिडकीशी रौनक बसला होता. तोही मोठ्या उत्सुकतेने सगळं डोळ्यात साठवत होता. तिच्या उजव्या हाताला समीर बसला होता...
त्या तिघांनाही ह्या नवीन देशाबद्दल प्रचंड उत्सुकता वाटत होती. आज पर्यंत कधीच, त्या तिघांनीही, ‘सेवर्थलँड’ ह्या देशाचं नावही ऐकलं नव्हतं. आणी समीर ला अचानक तिथे कंपनी च्या कामा करता नसतं जावं लागलं.., तर पुढेही कधी ऐकलं नसतं...
ड्रीमलँड
(1)
आज सकाळीच कार सर्विसिंगला दिल्यामुळे सारिकाने शाळेत जायला स्कूटर काढली. रौनकची शाळा सुटायला अजून बराच अवकाश होता, पण सरिकाला आवडायचं, तिथे जरा आधी जाऊन गंमत बघत उभं रहायला...
काही वर्गांना शेवटचा गेम्स पिरीअड असायचा. मग ती मुलं बाहेर फुटबॉल वैगैरे काहीतरी खेळत असायची. काही मुले नुसतीच दंगा मस्ती करत असायची. शेवटचा पीरियड असल्यामुळे टीचर पण जरा दुर्लक्ष करायचे मुलांच्या दंगा मस्ती कडे. कधीतरी त्या खेळण्यात रौनकही असायचा.
डेडलॉक
दिवसातला हा त्याचा पाचवा फोन !
‘पण तू नक्की येशील ना माझ्या बरोबर?’, नेहमीप्रमाणे त्याने पुन्हा शंका काढली.
मी हो म्हणालो.
‘ तुला केव्हा वेळ मिळेल? कधी जाऊ यात?’ त्याचा प्रतिप्रश्न.
‘आता जरा घाईत आहे. थोडी सवड झाली की कळवतो, करतो तुला फोन.’
‘बाय द वे ; नेमकी कसली खरेदी करणार आहोत आपण?’, मी सहज म्हणून विचारले.
‘आपण जाऊ तेव्हा कळेलच तुला.’, मोघम उत्तर देत त्याने फोन ठेवला.
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
