माझ्या आजोबांकडे एक अॅल्युमिनीयम चा डबा होता. बऱ्यापैकी मोठा. पानाचा. त्यात जुना अडकित्ता, सुपारी, कात, चुना आणि आजोबांच्या दृष्टिन्े सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे तंबाखु असे. तो डबा पळवून नेऊन त्यातली तंबाखू लपवून आजोबांना व्यसनमुक्त करण्याचा मी चंग बांधला होता.
आजोबा म्हणजे आमचे अण्णा. ठेंगणे, रंगाने काळे आणि लौकिकदृष्ट्या दिसायला डावे होते. मारुतराव असं त्यांचे जोरदार नाव होते आणि ते नावाप्रमाणेच दणकट होते. आजी मात्र गोरी, मोठेच्या मोठे कुंकू लावणारी आणि चारचौघीत उठून दिसेल अशी होती.
सायंकाळची वेळ होती. बारावीची परीक्षा नुकतीच संपल्याने तो निवांत होता. त्याच्या आवडत्या लेखकाचा भयकथा-संग्रह वाचण्यात तो गुंग झाला होता. इतक्यात दारावरची बेल वाजली. थोड्या नाईजालानेच तो उठला.
त्याने दार उघडले. त्याचे आई-वडील आत आले. वडिलांच्या हातात सामानाने गच्च भरलेली पिशवी होती. ती त्यांनी कोपऱ्यात ठेवली.
“किती उकडतंय!” त्याची आई पुटपुटली व तिने खिडकी उघडली. घाम पुसत ते दोघेही सोफ्यावर बसले.
"अरे, पाणी आण पाहू जरा." त्याचे वडील म्हणाले.
तो पाणी आणायला आत निघून गेला.
***
तो तिच्या अगदी जवळ येऊन उभा राहिला. ती बावरली, गोंधळली. मात्र त्याच्या नजरेच्या प्रभावी पाशातून स्वतःला सोडवून घेणं तिला शक्य नव्हतं. त्यानं तिला वरून खालपर्यंत नखशिखांत न्याहाळलं. त्याच्या नजरेच्या अदृश्य स्पर्शाने तिच्या शरीरावर हलकेसे रोमांच उठले.
"किती सुंदर दिसतेस तू..." खालच्या, खर्जातल्या सुरात तो म्हणाला.
माझा उपास
मी धार्मिक पुरती बाई साधी भोळी
मी उपास करते सात्विक दोन्ही वेळी
मी धरला परवा उपास दिवसा पुरता
भोवला तरीही काय करू भगवंता?
घेतला सकाळी साय दुधाचा पेला
सोबती चवीला खजूर मी तळलेला
चाखले साखरी लाडू राजगिऱ्याचे
त्यावरी कुरकुरे काप दोन केळींचे
थापली गोलशी थालिपिठेही मोठी
रांधली बटाटा भाजी नाश्त्यासाठी
मग चहा छानसा केला उपवासाला
तोंडात टाकण्या दाणे मुखशुद्धीला
परतली बशीभर साबूदाणा खिचडी
सोबती दुपारी दही काकडी पचडी
लावण्यास तोंडी पापड छोटे तळले
वाटीत जरासे गोड रताळे केळे
पारिजातकाची फुले
पाउले थबकली आज इथे नाचरी
पाहून भुई वर गोड फुले साजरी
लुक लुकले डोळे ओठ लाल हासले
मातीत मुलींना दिव्य मोती लाभले
हे घोस फुलांचे देठ त्यांस केशरी
मधुगंध फुलांचा धुंद हवा बावरी
तृण पात कोवळी दवांत ओलावली
हरसिंगाराची त्यांवरती सावली
हलविताच फांद्या टप टप पडती फुले
वेचता वेचता वेडे मन भूलले
भरल्या परड्या नी भरले ओचे जरी
पण नाही भरली मने मुलींची पुरी
डॉ. रोहिणी चंद्रात्रे वाघमारे
शब्दार्थ:
हरसिंगार- पारिजातक
हे खरंच भलतं अवघड असतं
मला अनेक वर्षांपूर्वीची आठवण आहे.... थोरली मुलगी नुकतीच 12वी ची परिक्षा संपवून पुण्याला निघाली होती. आमचे वास्तव्य तेव्हा कुमाऊंमधील हल्द्वानी या चिमुकल्या, निसर्गसंपन्न गाव- म्हणजेच खेडेवजा जागी होते. कोणे एके काळी नारायण दत्त तिवारी अविभाजित उत्तर प्रदेशाचे मुख्यमंत्री असताना जपानी कंपनी होंडा आणि श्रीराम समूहाचे कोलॅबरेशन झाले आणि उत्तर प्रदेश आणि आताच्या उत्तरांचल प्रदेशात रुद्रपूरला होंडाच्या जनरेटर सेटचा कारखाना स्थापन झाला आणि मी तिथे महासंचालक म्हणून रुजू झालो.
मुलीचं बारावीपर्यंत शिक्षण काठगोदाम.. म्हणजे हल्द्वानी जवळच्या शाळेत झालं.
हे लेखन 'चालू घडामोडी' समूहात करायचे होते पण तेथे लेखन करण्याचा पर्याय दिसत नाहीये (मला). कृपया जमल्यास प्रशासकांनी हे लेखन तिकडे न्यावे ही विनंती!
संतोष देशमुख यांची हत्या कोणत्या प्रकारे झाली ते इथे लिहावेसेही वाटत नाही. निर्भयाची हत्याही भयानक क्रूरपणे झाली होती. माणसांत जनावरापेक्षा कैक प्रमाणात अधिक क्रौर्य असते / असू शकते याची ही दोन व आणखीही असंख्य उदाहरणे आहेत.
गुन्हेगार सापडणे, कोठडी, चौकशी, खटला, या असल्या आरोपीच्या बाजूने वकील असू शकणे, निकाल लागणे, वरच्या कोर्टात जाणे, दयेचा अर्ज वगैरे बाबींमुळे विलंब होतो हा तर वेगळाच भाग आहे.
विषयाला प्रस्तावना देण्याआधी व स्वतःचे किस्से सांगण्याआधी एका मित्राच्या किस्स्यावरुन सुरुवात करतो.
रिलस्टार
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
मला सोफ्यावर पडून लोळायला जाम आवडतं. मागे एक उशी घेतली की झालंच. मोबाईल बघावा.रिल्स पहावेत. मजा ! मध्येच डुलकी लागली तर बहार !
मी अशीच रिल्स बघत होते.एकामागे एक रिल्सची लाईनच असते. तुम्हाला वेगळं काय सांगायचं म्हणा त्यात. बघतच रहावंसं वाटतं. अक्षयपात्रच जणू. त्या आभासी जगात हरवून जायला होतं.
