अरे बाबा, 2021 सालची गाबा कसोटी म्हणजे क्रिकेटच्या इतिहासात झकास chapter आहे राव! भारत आणि ऑस्ट्रेलियाच्या कसोटी मालिकेचा चौथा मॅच होता, आणि काय भयंकर टेंशन! 328 धावांचा target दिला होता ऑस्ट्रेलियानं, आणि त्या गाबा ग्राउंडवर तर 32 वर्षं ऑस्ट्रेलिया हारलाच नव्हता! पण काय पायजेल, आपला ऋषभ पंत मैदानात आला आणि बाजी पलटून टाकली.
ग्रेटचेन रुबिन यांच्या हॅपीनेस प्रॉजेक्ट बद्दल ऐकलेले होते पूर्वी. पण मला ते कधीच अपीलिंग वाटलेले नव्हते. पोकळ आनंदी आनंदी, सतत आनंदी रहाणे असे काहीतरी असावे असा अंदाज होता. त्यामुळे मी नंतर त्यांचे काहीच वाचले नाही.
पण मध्यंतरी 'लाइफ इन फाइव्ह सेन्सेस' नावाचे पुस्तक सापडले. ग्रंथालयात बसून चाळता चाळता इतके आवडून गेले की घरी घेउनच आले. म्हणजे इश्यु करुन, चेक आऊट करुन.
त्यात प्रत्येक सेन्स - गंध, स्पर्श, दृष्टी, श्रवण आणि स्वाद यांबद्दल विविध माहीती आहे, प्रयोग आहेत बरेचसे अर्थात स्वतःचे विचार मांडलेले आहेत. पुस्तक फार रोचक वाटले.
डॉक्टरांच्या रुग्णालयीन कामातील एक महत्त्वाचा कारकुनी भाग म्हणजे रुग्णासंबंधीच्या दैनंदिन नोंदी करणे. प्रत्येक रुग्णाच्या केस पेपरवर सुरुवातीस कनिष्ठ डॉक्टर सविस्तर माहिती लिहितात आणि पुढे त्यामध्ये अनेक वरिष्ठ डॉक्टरांच्या टिपणांची भर पडत जाते. अवाढव्य कारभार असलेल्या रुग्णालयांमध्ये प्रत्यक्ष रुग्णतपासणीची आणि इतर आनुषंगिक कामे खूप दमवणारी असतात. रुग्णालयाच्या काही विभागांमध्ये तर परिस्थिती सतत तणावपूर्ण असते. हा सर्व बोजा सतत डोक्यावर घेऊनच डॉक्टरांना या जोडीने रुग्णनोंदीचे कामही इमानइतबारे करावे लागते. त्याला कायदेशीर महत्त्व आहे.
मी जर सोनमासळीचे शरीर घेवून या तलावाच्या तळाशी लपून राहीले असते
तेव्हा तू चंद्रबिंबासारखा या पाण्यावर तरंगत आला असतास
आणि माझ्या काळोख्या घरात चांदणे पसरवले असतेस
तरंगत म्हणालाही असतास या एकाकी तळ्यात , 'तुझ्यावरही कुणी प्रेम केले असते'. मग मी किनाऱ्यावर येऊन तुझ्याशी मैत्री केली असती, तुझ्या सोनमासळीने तुझा एकाकीपणा दूर केला असता. या कल्पनेने तुला 'सुकून' मिळाला असता, जर खरेच अशी सोनमासळी या तलावात राहत असती, जर खरेच अशी सोनमासळी या तलावात राहत असती
*आज पौर्णिमा होती. टिपूर चांदण्याची झिल‌ई गावावर पसरलेली. आज बऱ्याच दिवसांनी मुलांना आजी कडे गोष्ट ऐकायला जायचं होतं. रस्त्यात एकत्र जमून ते आजीच्या घरापुढे असलेल्या पिंपळाच्या झाडाकडे निघाले. रस्त्यावर दिव्यांचे खांब होतेच. शिवाय आजूबाजूची घरं रोषणाईने झगमगलेली. त्यामुळे त्यांना कसलीही भीती नव्हती. पण काही अंतर चालून जातात न जातात तोच एकदम मागून आवाज आला -
" ए पोरांनो ? "
प्रतिबिंब
डोळ्यांनी अन् ओठांनी केलेला करार आहे
मी अश्रू अन् हास्याला मौनाने जिंकू पाहे
जगणे सोपे असताना मी हिशेब कसला करते
हे श्वास दिले देवाने मी उगा उसासे भरते
ही निर्मळ सृष्टी भवती मी डोळे भरून बघते
कामाच्या काचा मध्ये परि आनंदाला मुकते
सोडले व्यक्त मी होणे हसतेही कामा पुरते
दिसलेच दैन्य जर कोठे मी डोळे मिटून घेते
चेहरा खुशीचा खोटा मी खुशाल धारण करते
खोट्या नश्वर गोष्टींना मी माझे माझे म्हणते
खोटे जगणे मग माझे का हवे हवेसे वाटे?
अंतरी खोल मन माझे का माझे मलाच खाते?
ती क्षणा क्षणाला झुरते, ती कणा कणाने मरते
ती तिच्याच नजरे मधुनी जग अनोळखी हे बघते
मन पटलावरती जे जे लिहिलेले होते सगळे
का कागद दिसतो कोरा ती विसरत आहे सगळे
गर्दीत एकटी असते वाटेत असे एकाकी
या मनास भासे आता घर अंगण दारे परकी
डोळ्यात साठल्या गहिऱ्या विझलेल्या जीवन ज्योती
गुंतला जीव ना कोठे ना कसली नाती गोती
वाटेत विखरुनी गेली पिकलेली पिवळी पाने
फांदीस धुमारे आता ना फुटती नव्या दमाने
का अनोळखी रस्त्याने पाउले चुकीने पडती?
थकल्या शिणल्या गात्रांना पैलाची गाणी स्मरती
