रहस्य

गूढ नजर - एक आगळी रहस्यकथा

रक्तपिपासू
भाग ९

जणू काहीच वेगळं घडत नाही अशा अविर्भावात, संथ बेफिकीरपणे श्री पायऱ्या चढून वर आलाआला. राजाभाऊ ही मनाची तयारी करीत मागून आले. अगदी सहजगत्या श्री कडी बाजूला सरकवून दरवाजा पुढे लोटला. आजूबाजूच्या पूर्ण शांततेत तो दरवाजाचा करकरण्याचा आवाज राजाभाऊंना पुढील भयानकतेचा सूचक वाटला ; पण त्यांनी तो विचार झटकून टाकला. एव्हाना दिव्यांची झकपक थांबली होती. दारं कडे कडेला आत गेली. तसा आतला काळोख एका नव्या, निराळ्या अधिकच गडद रूपात त्यांच्यासमोर साकार झाला. हात मागे घेऊन श्री जागेवर उभा राहिला त्याचे टप्पोरे, निळे डोळे त्या अंधारावर खिळलेले.

प्रिया रागारागाने ताडताड पावलं टाकत रूममध्ये आली. आणि तिने सरळ आपली बॅग भरायला घेतली.

" प्रिया.. प्रिया थांब. काय करतीयेस ? " तिच्या पाठोपाठ घाईघाईने खोलीत येत सोनालीने विचारलं.

" मी जाते आहे." प्रिया.

" अगं कुठे जाणार आहेस ? "

" कुठे म्हणजे ? माझ्या घरीच. मला माझ्या पपांना भेटायचं आहे. मी दुखावलं त्यांना. " प्रिया भावूक होत म्हणाली. " आजही रात्री येतील ते‌ नक्की मला भेटायला.

" प्रिया अगं अशी अविचाराने घाई करू नकोस. तुला काही माहित नाहीये. तिथे धोका आहे."

श्री आणि राजाभाऊ थेट रात्री उशिरा घरी परतले. प्रियाला त्याचं काय सुरू आहे तेच समजत नव्हतं. तो आपल्या घरी जाऊन त्याचे काहीतरी विधी करेल, असा तिने मनाशी तर्क केला होता ; पण तो तर तिकडे फिरकलाही नव्हता. मात्र तो जे काही करीन ते योग्यच करीन असाही तिला विश्वास होता. आला तेव्हा श्रीच्या चेहऱ्यावर जरासं समाधान दिसत होतं. प्रियाच्या मनात खूप उत्सुकता होती ; पण त्याच्या तपासाची दिशाच निराळी असल्याने कसं आणि काय विचारावं अशा संभ्रमात ती पडली होती. ते ओळखून श्री स्वतःहून तिला म्हणाला -

द्वेष : एक भय गूढकथा
भाग ३

प्रियाने राजाभाऊंचं तिथलं अस्तित्व विसरून जात, आवेगाने पुढे सरसावून श्रीला मिठी मारली. याक्षणी तिला भावनिक आधाराची गरज होती. तो हळूवारपणे तिच्या पाठीवर थोपटू लागला. राजाभाऊही शांतचित्ताने खाली मान करून उभे होते. श्रीच्या प्रेमळ, हळूवार स्पर्शाने प्रिया लगेच शांत झाली. तिची भीती, बावरलेपणा जरासा कमी झाला.

" आय अॅम सॉरी... मी..." जराशी मागे सरत, राजाभाऊंकडे पाहून प्रिया जरा संकोचाने म्हणाली. त्यावर श्री व भाऊ एकमेकांकडे पाहत किंचित हसले.

प्रिया घरासमोर उभी होती. आज जवळजवळ दोन महिन्यांनी ती पुन्हा आपल्या गावच्या घरी परतत होती. शेवटी किती काळ दूर राहणार होती ती. इथे तिच्या वडलांसोबतच्या कित्येक गोड आठवणी होत्या. त्या आठवणींनीच तिला इकडे खेचून आणलं होतं. तिने ठरवलं होतं की आता जेव्हा शक्य असेल तेव्हा थोड्या दिवसांची सुट्टी घ्यायची आणि गावी यायचं.

पत्नी, पती और "वह".

ऊँ ऊँ हूँ! सोड ना रे! किती डोळ्यात डोळा घालून बघतोस? इतकी आवडते मी तुला..? सोडतच नाहीस अगदी! सतत मला घेऊन बसतोयस तू..! मला पण तू आवडतोस रे... तुझा विरह सहन करणे म्हणजे शिक्षाच. मध्ये चार दिवस बरं नाही म्हणून गेलास तेंव्हा मी इतकी व्याकूळ झाले की काय सांगू तुला..! काय काय बडबडत होतास तापात आणि कसनुसा चेहरा करत होतास... आता अगदी हसत बघतोयस ते... आणि हाताची बोटं किती वेळ गुंतवशील? चल सोड आता.... स्वैपाक करायचा आहे मला... तो येईलच आता तासा दोन तासात. तुझ्याबरोबर बघितलं की माझं संपलच म्हणून समज. बरं बाबा, अजून थोडा वेळ हवाय..? बर.

कथेचा शेवट अचानक दिल्याने माझी वाचक मंडळी निराश नाही ना झाली. पण मी या कथेची सुरुवात सस्पेन्स फ्लॅशबॅक ने केली आणि शेवट तसाच करतेय. तरच तिची एक साखळी पूर्ण होईल. सरळसोट आयुष्य आपल्या नायकाचं नाही.....फ्लॅशबॅक ने रंजकता वाढवण्याचा प्रयत्न केला इतकंच..माझा प्रयोग आपण स्वीकाराल ना? त्यातून काही नवीन साहित्यकृती जन्म घेत असते...सांभाळून घ्या. या भागात सगळे रहस्य उलगले आहे.

आता त्या 36 तासातल्या सर्व घटना सांगते.

********************************************
सरमिसळ एक भयंकारी रोमांच...अंतिम...?हयात रहस्याचा उलगडा...सुटका...

सरमिसळ एक भयंकारी रोमांच भाग सतरा...मिशन नवीन ..शिलेदार निघाले...

तिच्या हाताची बोटं थोडी हलायला लागली..व्ह्यूफ व्ह्यूफ...फुssssss तिच्या नाकातून आणि तोंडातून सुस्कारे बाहेर आले...थकावट सरळ सरळ जाणवत होती. शरीर काळपट पडलेलं, दणदणीत होतं त्या लाल प्रकाशाने तिची ही अवस्था करण्यापूर्वी...आत्मा त्या जळक्या शरीरातुन सुटकेची धडपड करत होता जणू. नक्की काय त्या शक्तीच्या मनात होतं काय ठाऊक.