पहिल्यासारखं मन आता कशातच रमत नाही
मनात खूप इच्छा असते पण काही जमत नाही.
हातांना आता पूर्वीसारखा पेलत नाही भार,
पेला जरी हातात घेतला तरी थरथरतात फार.
पायऱ्या-जिने फारसे आता चढवत नाहीत भराभर
अहो करणार काय, गुढग्यांनी कधीच केलेत हात वर.
हिरड्यांनी दातांना आता दिला नाही थारा,
त्या कवळीचाच असतो आता तोंडावर पहारा.
विस्मरण इतकं होतं की कधी कधी काही आठवत नाही,
ह्याच भीतीने आमची ही मला कुठे कुठे पाठवत नाही.
जप-तप अन राम-नाम हेच आता चालतं,
देहाचं पिकलं पान आता वाऱ्यानेही हालतं.
एक प्रसंग मनावर कोरला गेलेला आहे. १९८९ मधे दिल्लीला मुलाखतीसाठी गेलो होतो. डिसेंबरचे दिवस , मरणाची थंडी !.
"लिंगाणा एक थरार"
Climbing चे साहीत्य आणि Climbers ने खचाखच भरलेल्या दोन व्हिस्टा आणि एक मांझा सुसाट निघाल्या होत्या, शनिवार, २३ मार्च २०१३ (03:30 pm).
जागोजागी थांबलेले मावळे आणि त्यांची रसद गॊळा करत-करत NH-4 ने कायदेशीररीत्या तोल वगैरे भरुन (७० रुपये) भोर मार्गे वरंध्यात पोहोचलो (६:४० pm). सुर्यास्ताचे मनमोहक दृश जरी दहा मिनिटांसाठी गेले होते तरीसुद्धा सुर्याचे अंधुकसे पुर्णाकृती प्रतिबिंब पहायला मिळाले, हेही नसे थॊडके !
दहीहंडी हा खरं तर श्रीकृष्णाच्या बाललीलांमधून जन्मलेला खेळ. त्याचा आता ‘स्पोर्ट’ झालाय ‘स्पोर्ट’. त्यात संस्कृती किती उरलीय हा वादाचा मुद्दा झाला, पण त्याचं स्वरूप फार (जरा जास्तच) मोठं झालंय. बक्षीसांच्या रकमांमधे शून्यावर शून्य चढवली जातायत. (गोविंदांच्या हातात किती पैसे येतात हा एक वेगळाच प्रश्न आहे.) वर्गणी चं स्वरूप वर्गणी सारखं कमी आणि खंडणी सारखं अधिक वाटायला लागलंय. स्पॉन्सर्स चे बॅनर आणि डीजेंचे स्पीकर दोन्ही वर्षागणिक मोठे होतायत. यातले गोविंदा मात्र मनो-यासरशी वर जातात आणि मनो-यागत खाली येतात.
