ती बग्गी एकटीच चालली होती. एकटीच होती ती बग्गी.
कुणी त्या दृश्याचे चित्र काढलं तर त्या चित्रात बग्गीच्या आजूबाजूला भयानक जंगल होतं ते एकाच जागी होतं. चित्रात फक्त बग्गी हलत होती.
त्या भयानक जंगलाच्या आजूबाजूला, आत , वर खाली भयानक अंधार होता. कारण ती एक भयानक रात्र होती.
रातकिड्यांचा आवाज भयानक होता. वारा सु सु करत होता त्यामुळे अजूनच भयानक भीती वाटत होती.
चांदण्यांचा प्रकाश ढगांमुळे अंधुक झाला होता. त्यामुळं भयानकतेत भरच पडली होती. त्या संघीप्रकाशात झाडांच्या आक्रुत्या भयानक दिसत होत्या.
बग्गीवान सराईत असला तरी त्यालाही तो भयानक रस्ता दिसत नव्हता.
रॉय १
प्रसिद्ध ब्रिटिश गिर्यारोहक जॉर्ज मेलरीला एकदा एका पत्रकाराने प्रश्न केला, "व्हाय क्लाइंब माऊंट एव्हरेस्ट ?” त्यावर तो चटकन् उत्तरला, "बिकॉज इट इज देअर!” त्याच ढंगात जर मला विचारलं की का रे बाबा अर्जेंटिनाला का जावं तर मीही लगेच म्हणेन “तिथे रॉय आहे म्हणून!” अर्थात कुणी पत्रकार असं मला विचारणार नाही आणि काही वदलो तर ते प्रसिद्धीही पावणार नाही. पण अर्जेंटिनाच्या इतक्या कोपऱ्यात रॉयच मला ओढून घेऊन गेला होता एवढं मात्र खरं.
पूर्वतयारी
दक्षिण आफ्रिकेला जाण्याचं अनेक वर्षांपासून मनात होतं. २०१७ साली न्यूझीलंडला गेलो तेव्हाही आधी द.आ.च मनात होतं. पण त्याच्या आदल्या वर्षीच केपटाऊनमधल्या पाण्याच्या दुर्भिक्षाच्या बातम्या वाचल्या होत्या. त्यामुळे तेव्हा ते लांबणीवर टाकलं गेलं, ते यंदा प्रत्यक्षात आलं.
माहिती:
अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेकबद्दल भरपूर माहिती इंटरनेटवर उपलब्ध आहे. पण मला तरी त्यात मराठी काही सापडलं नाही. कारण फारशी मराठी माणसं या ट्रेकला जात नाहीत. एकूण भारतीयच फार कमी जातात. म्हणून स्वानुभवावरून थोडीफार माहिती इथे नोंदवत आहे. इंटरनेटवर जी माहिती उपलब्ध आहे (इंग्रजीमध्ये) त्याची पुनरावृत्ती टाळायचा प्रयत्न केला आहे, तरी संदर्भासाठी थोडी पुनरावृत्ती झालेली असू शकते.
१. इथे लिहितो आहे ती माहिती आज ना उद्या कालबाह्य ठरणारच आहे. म्हणून लक्षात घ्या की ही माहिती एप्रिल २०२४ मधील अनुभवावर आधारित आहे.
२६ एप्रिल २०२४
पहाटे ३-३।। लाच जाग आली. आजूबाजूच्या खोलीतील लोक उठून जायची गडबड करत होते, त्यांच्या आवाजामुळे. शेवटी ४ वाजता उठून मी पण चहा प्यायला रेस्टॉरंट मध्ये गेलो. अदोनीस आणि सोफिया ४ वाजता निघणार होते पण प्रत्यक्षात मी चहा प्यायला गेलो तेव्हा ते नाश्ता करत बसले होते. मला तर काहीच घाई नव्हती. चहा पीत इतरांची घाई गडबड बघत बसलो. अदोनीस-सोफियाला पुन्हा एकदा शुभेच्छा दिल्या. परत खोलीवर गेलो पण आता पुन्हा झोपणं काही शक्य नव्हतं.
२५ एप्रिल २०२४
पाच वाजता जाग आलीच. पण पडून राहिलो. ६ च्या सुमारास डायनिंग हॉलमध्ये हालचाल जाणवली तेव्हा उठलो. चुळ भरायला गेलो तर वॉश बेसिनचा नळ गोठला होता. आतल्या दुसऱ्या नळाला पाणी येत होतं पण अति थंड. शेवटी गरम पाणी मागून घेतलं (म्हणजे विकत घेतलं) तोंड धुवायला. तपमान शून्याखाली होतं पण तरी काल रात्रीइतकी थंडी वाटत नव्हती. झोप होऊन शरीर ताजंतवानं झाल्यामुळे असेल बहुतेक.
२४ एप्रिल २०२४
काल ठरवल्याप्रमाणे सकाळी ७ - ७। ला निघालो. लवकरच लक्षात आलं की कालच्यासारखी धाप आज लागत नाहीये. Acclimatization झालं बहुतेक. देवाची कृपा!
मनांग गावातच एक पोलीस चेकपोस्ट होतं. हवालदारानी थांबवलं तेव्हा माझ्या लक्षात आलं, नाही तर मी आपल्याच तंद्रीत जात होतो. नेहेमीप्रमाणे परमिट दाखवलं. नोंद झाली. त्याच्याकडून कळलं की आता पुढचं चेकपोस्ट एकदम मुक्तिनाथ नंतर. असो.
२३ एप्रिल २०२४
सक्तीची विश्रांती:
तिलीचो हॉटेल हे अन्नपूर्णा सर्किट ट्रेक मार्गावरील बहुधा सर्वात सुप्रसिद्ध हॉटेल आहे. आणि खरंच छान आहे. स्वच्छ खोल्या. बहुतेक खोल्यांमध्ये attached टॉयलेट आहे. गरम पाण्यानी आंघोळीची सोय मात्र कॉमन बाथरूम मध्ये. सुसज्ज स्वयंपाकघर, ३ प्रशस्त आणि प्रसन्न डायनिंग हॉल्स. सगळे नेपाळी, पाश्चात्य, चिनी पदार्थ मेनू मध्ये आहेत. आणि बनवतात पण सगळे चविष्ट. झालंच तर तळमजल्यावर बेकरी पण आहे. नाना तऱ्हेचे चहा, कॉफी.
