काव्यलेखन

गच्च मिटावे भगवे डोळे
महाभूतांच्या किंकाळीवर
मुठी आवळून व्यक्त करावा
संसर्गाने चढणारा ज्वर

अवगत व्हावी अशी साधना
शाप निघावा शापासाठी
रिक्त करावे संचित सारे
पिढ्यापिढयांच्या पापासाठी

उत्क्रांतीची उकल अशी की
पशुपासुनी पशु भयंकर?
एक खरे की स्वर्ग लाभतो
माणूस म्हणुनी मेल्यानंतर

द्वैत

धागा काढून टाकत आहे

गणगण गणात बोते
बोला, गणगण गणात बोते
माऊलीच या बोलामधूनी
चित्ता शांतवते
गणगण गणात बोते
बोला, गणगण गणात बोते

अजाण आणिक चंचल बालक
असे तुझा मी हे माते
तरी प्रेमाने कर हा धरुनी
योग्य पथावर मज नेते
तूच कृपाळू, तूच दयाळू
मार्ग दाविती बोल तुझे
गणगण गणात बोते
बोला, गणगण गणात बोते

गुरुमाऊली काय वर्णू मी
शब्दातीत अपुले नाते
तुझ्या कृपेने संकटातही
मनात माझ्या भय नुरते
आणिक तारुन नेती मजला
गणगण गणात बोल तुझे
माऊलीच या बोलामधूनी
चित्ता शांतवते

काल रातीला लिहून चिठ्ठी
काळीज झालं फरार
पोलीस पाटील तुमीच सांगा
कुटं करु तकरार

झोप उडाली दिवसाची अन्
राती ताल जुळंना
चाळ बोलती, त्यांचं गाणं
जीवास या उमजना

मोहीत झाले, मन हे भुलले
झाले बघा पसार
पोलीस पाटील तुमीच सांगा
कुटं करु तकरार

कोरड पडली, मनास अन्
तापली बघा हो काया
औसद तुमच्या पाशी, यावे
तुमी लवकरी राया

फित्तूर काळीज, गेलं तोडून
देहामधील करार
पोलीस पाटील तुमीच सांगा
कुटं करु तकरार

कुणी नाही तुझे माझे
अश्या परक्या गावातून
एक रस्ता शोधत फिरतो
कधी पाऊस कधी ऊन

कधी येतो झऱ्यापाशी
तुडवून पाचोळ्याच्या राशी
ताऱ्यांच्याही प्रहराआधी
कात टाकून, रानांतून
एक रस्ता शोधत फिरतो
कधी पाऊस कधी ऊन

कधी धावे सरळसोट
टाळून वळणे ठरलेली
बुजून गेलेल्या वाटांनी
खोल दरीत डोकावून
एक रस्ता शोधत फिरतो
कधी पाऊस कधी ऊन

कधी फिरतो माघारी मग
क्षितिजाची पाहून तगमग
रंगबिरंगी पंख पिसांचे
कोशामध्ये गुंडाळून
एक रस्ता शोधत फिरतो
कधी पाऊस कधी ऊन

तू पुरूषाच्या यशामागचे कारण म्हणुनी
स्तुती तुझी गाण्याचे आता थांबवेन मी
तुझी भरारी तुझ्या यशाचे श्रेय जाणुनी
सलाम करुनी माझे कौतुक दाखवेन मी

माता म्हणुनी त्याग तुझा मी जरी जाणतो
त्या त्यागाचा गौरव नुसता करू नये मी
साथ देऊनी त्रास कमी तो करुन बघावा
त्या त्यागाचे कारण नुसते बनू नये मी

सुंदरतेची तुझ्या कौतुके गाण्यापेक्षा
सांगावे मी दिसण्याला या महत्व नसते
जशी घडवली त्याने तशीच युनीक आहे
तुला कळावे हरेक स्त्री ही सुंदर असते

उपक

मला स्वप्नात दिसले गाढ मी झोपेत असताना
अहो मी पाहिले प्राण्यांस त्या एकत्र जमताना
मला दिसली सभेला फार गर्दी सर्व प्राण्यांची
गहन चर्चा सभेमध्ये कशावर चालली त्यांची

किती प्राणी किती पक्षी तिथे झाडून जमलेले
सभेसाठीच होते सर्व ते रांगेत बसलेले
कुणी मग बोलले रागात प्राणी जोरजोराने
कसा माणूस जगतो आंधळा होऊन स्वार्थाने

नियम ना पाळतो कुठले करी विध्वंस सगळ्याचा
किती तोडून झाडांना घडवतो ऱ्हास रानांचा
म्हणे गाढव कुणा कुत्रा शिव्या माणूस देताना
मनाला वेदना होते उगा ऐकून घेताना

डोळे नसले तरी स्वप्ने पाहता येतात
पाय नसले तरी ध्येये गाढता येतात
हात नसले तरी आधार देता येतो
माझ्याजवळ तर सगळेच आहे....

भाषा नसली तरी प्रार्थना करता येते
सरगम नसली तरी गाणे गाता येते
रत्ने नसली तरी श्रृंगार करता येतो
माझ्याजवळ तर सगळेच आहे....

मी कशाला काय नाही हेच पाहत बसतो

एक दार बंद झाले तरी
नवे दार पुन्हा मिळणार आहे
जमीन संपली असे वाटले तरी
डोक्यावरती आकाश अपार आहे
खरंच आकाश माझी सीमा नाहीच
ते तर आव्हान देणारे नक्षत्रांचे दार आहे

तुष्की नागपुरी

शब्दांचा दंश जिव्हारी-
होता मी विमुक्त झालो
माथ्यावर सूर्य तरीही
काजव्यासवे झगमगलो

शब्दांची अविरत गाज
भवताल भारूनी उरली
नादावर अनुनादाची
हलकेच लहर शिरशिरली

शब्दांचा अबलख वारू
चौखूर उधळुनी गेला
अर्थाचा लगाम लहरी
हातून कधीचा सुटला

त्या देशातली सगळी माणसे
पाच फुटाहून उंच होती
किती तरी पिढ्या त्यांची उंची
पाच फूट किंवा अधिक होती
एकदा तिथे एक माणूस
चार फुटाहून उंच होईच ना
त्या देशात त्या माणसाला
ना वाहन चालवता येई
ना मोठ्यांच्या खूर्चीत बसता येई
ना मोठ्या माणसांच्या साठी तयार झालेली
उपकरणे वापरता येत
डॉक्टरांनी त्याचे निदान करून त्याला
हाईट डेफिशिएंसी सिंड्रोम
असल्याचे निदान केले
तो एक बेकार उत्पादन होता
नाॅर्मल नव्हता कारण
नाॅर्मल म्हणजे पाच फुटाहून उंच
या कमतरतेमुळे त्याला
त्या देशात समानता