लेखनसुविधा

सकाळी सकाळी न्याहारी उरकून रॉबिन आणि हरिभाऊ आपल्या घरातून शेंडे साहेबांना भेटायला त्यांच्या घराकडे निघाले. कच्च्या रस्त्यावरून रॉबिन मस्तपैकी खिशात हात घालून चालत होता आणि हरिभाऊ त्याला आजूबाजूच्या परिसरात काय काय विशेष आहे हे सांगत होते. रस्त्यावरून गावातील माणसे आपापल्या शेतात काम करायला चाललेली दिसत होती. रस्त्याच्या आजूबाजूला मस्तपैकी मोठमोठी झाडे असल्याने मस्त थंडावा जाणवत होता. पुढे जाताना त्यांना गावातील लोकांची छोटी छोटी घरे दिसू लागली, ज्यामध्ये छोटस कुटुंब मावू शकेल. गाव जास्त मोठं न्हवत. हवा मस्त खेळती होती आणी वातावरण अल्हाददायक.

रेल्वे इंजिनाच्या कर्कश्य भोंग्याने रॉबिन जरासा दचकूनच जागा झाला. डोळे किलेकिले करून रॉबिनने डब्यातील खिडकीबाहेर नजर टाकली, रेल्वे कोणत्यातरी स्टेशनवर थांबली होती. रॉबिनने फलाटावर पाहिलं तर फलाटावर जास्त गर्दीपण न्हवती, तरीसुद्धा रेल्वेने हा थांबा का घेतला असं वाटून रॉबिन चरफडतच व्यवस्थित उठून बसला. अंगावर घेतलेली शाल त्याने बाजूला ठेवली आणी शरीराला आळोखे पिळोखे देत बाजूला नजर टाकली. रॉबिन रेल्वेच्या ज्या डब्यात बसला होता त्या डब्यामध्ये खूपच कमी प्रवासी बसले होते. रॉबिनच्या समोरच्या लांबलचक असलेल्या सीटवर किंवा शेजारी कोणीही बसलेले न्हवते.

गणगण गणात बोते
बोला, गणगण गणात बोते
माऊलीच या बोलामधूनी
चित्ता शांतवते
गणगण गणात बोते
बोला, गणगण गणात बोते

अजाण आणिक चंचल बालक
असे तुझा मी हे माते
तरी प्रेमाने कर हा धरुनी
योग्य पथावर मज नेते
तूच कृपाळू, तूच दयाळू
मार्ग दाविती बोल तुझे
गणगण गणात बोते
बोला, गणगण गणात बोते

गुरुमाऊली काय वर्णू मी
शब्दातीत अपुले नाते
तुझ्या कृपेने संकटातही
मनात माझ्या भय नुरते
आणिक तारुन नेती मजला
गणगण गणात बोल तुझे
माऊलीच या बोलामधूनी
चित्ता शांतवते

काल रातीला लिहून चिठ्ठी
काळीज झालं फरार
पोलीस पाटील तुमीच सांगा
कुटं करु तकरार

झोप उडाली दिवसाची अन्
राती ताल जुळंना
चाळ बोलती, त्यांचं गाणं
जीवास या उमजना

मोहीत झाले, मन हे भुलले
झाले बघा पसार
पोलीस पाटील तुमीच सांगा
कुटं करु तकरार

कोरड पडली, मनास अन्
तापली बघा हो काया
औसद तुमच्या पाशी, यावे
तुमी लवकरी राया

फित्तूर काळीज, गेलं तोडून
देहामधील करार
पोलीस पाटील तुमीच सांगा
कुटं करु तकरार

एक उंबरा

एक उंबरा घरा,मनाचा
जरा जरासा वाट अडवुनि
स्वस्थ बसावा

एक कोपरा घरा,मनाचा
गर्द ताटवा, अजाण वेडा
बहरुन जावा

एक अंगण घरा,मनाचे
उदारतेने अनाहूताला
देत विसावा

एक मार्ग हा घरा,मनाचा
हात धरोनी, माणुसकीचा
स्पर्शत जावा

एक झरोका घरा,मनाचा
स्वच्छ प्रकाशे लखलखणारा
तेवत जावा

एक पायरी घरा,मनाची
जाता येता, अवचितवेळी
आधार व्हावी

एक पोकळी घरा,मनाची
अथांगता अन तरीही स्तब्धता
देत विसावा

एक असोशी घरा, मनाची
अविरत धारा, उगेउगेची
देत रहावी

असे भास होती

असे भास होती उन्हासावलीचे कळेना कुठे तो उभा ठाकलो
अकस्मात सारे उभे अंतरंगी खुळावे कसा मी नभी रंगलो

रमावे तरी येथ नाही असे की नसे राम येथे पुरा गुंतलो
निघावे तरी स्वैर जावे कुठे मी जगावेगळ्या या घरी थांबलो

नसे गीत ना सूर काही जरासे कसा यात का व्यर्थ नादावलो
असे भास निर्जिव होती कशाला सुरावेगळा फक्त भांबावलो

कळेना जिवाला खरे काय भासे मृगांबू न सारे किती शोष तो
कसा भास तो स्पर्शताचि जिभेला कसा शांत होता पुन्हा जागलो

दिवस कुठचातरी. मेडीटेशनचा ऑनलाईन वर्ग मध्यात आलाय. प्रि रेकॉर्डेड व्हिडीओ समोरच्या स्क्रिनवर सुरु आहे. पार्श्वसंगीत म्हणून हरिप्रसाद चौरसियांची बासरीची धून वाजतेय.

व्हिडीओमधे प्रशिक्षक पद्मासनात बसून सुचना देतोय, "डोळे मिटा…अंग सैल सोडा"

प्रि रेकॉर्डेड व्हिडीओ बघताना एकाचवेळी कनेक्टेड आणि डिसकनेक्टेड वाटतं मला, no strings attached type काहीसे. पण ते चांगलं आहे की नाही हे मात्र अजून कळले नाहीये.

होतं असं, चुकतं काही
फसतं गणित, सुटत नाही
पुन्हा पुसून गिरव पाटी
नव्याने मांड अंक लिपी
हातचे नीट मिळवून बघ
ऋण, धन निरखून बघ
सुटत जाईल हळूहळू
तुझे तुलाच लागेल कळू
चुकणं म्हणजे, विराम निव्वळ
तो ही स्वल्पच, पूर्ण नाही
चुकलं तरी हरकत नाही
फार काही बिघडत नाही

ती, संवेदनशील..कलाकार वगैरे
मी? प्रॅक्टिकल.. रुक्ष..स्वार्थी वगैरे
ती, गाते..नाचते.. भाव प्रकटते
मी? अभावानेही व्यक्त न होते
ती, नि:शब्दालाही वश करते
मी? शब्दांमधेही चाचपडते
ती, मोत्याचे दाणे पेरते
मी? उगवेल ते आपलं म्हणते
ती, देहात अडकूनही मुक्त
मी? मुक्त असूनही बांधलेली
ती, अस्वस्थ झाली कि साद घालते
मी? तिच्या अस्वस्थतेला वाट देते
ती, येते माझ्या स्वप्नात कधीकधी
मी? उतरवते तिची स्वप्न कधीकधी
ती, व्यक्त होऊन माझ्यापाशी, परत रिती होते
मी? तिच्या व्यक्त होण्याला, 'माझी कविता' म्हणून मोकळी होते