संध्याकाळचे ६ वाजत आले होते. पावसाचा जोर ओसरलेला होता. दिवसभर माळरानावर चारा चरून गुरे ढोरे आपल्या गोठ्यांकडे शांतपणे जात होती, त्यांचा मागे गुराखी सुद्धा त्यांचावर न ओरडता शांतपणे हातात काठी घेऊन चालत होता. वडाच्या पारावर काही रिकामटेकडी म्हातारी उगाचच सुतकी चेहरा करत समोरच्या कच्च्या रस्त्याकडे पाहत बसलेली होती. त्या वडाच्या पाराजवळच पारगावचं छोटस सरकारी कार्यालय होतं. त्या कार्यालयाच्या दरवाजावर तशी पाटी सुद्धा लटकत होती, जवळपास मोडकळीला आलेल्या त्या कार्यालयात गणपत चोरगे हा सरकारी खात्यातील माणूस गावातील २-३ ग्रामपंचायत सदस्यांसोबत कसलीतरी चर्चा करत बसलेला होता.
उन्हाचा तडाखा चांगलाच जाणवू लागला होता. रस्त्यावरून चाकरमान्यांची कामाच्या ठिकाणी जायची लगबग चालू होती. सकाळी अगदी नऊच्या सुमारास या बागेमध्ये लहान मुले आणि बिनकामाचे म्हातारेकोतारे लोक फेरफटका मारायला येत. त्यातले काही आपापल्या नातवांना घेऊन येत तर काही म्हातारे पाय मोकळे करायच्या नावाखाली मुलांच्या किंवा मुलींच्या संसारातील कागाळ्या एकमेकांना सांगायला येत असत. बाग तशी खूप मोठी होती. दुपारी १-४ काही तास बंद असायची आणी सकाळी ६ वाजताच उघडायची. आजसुद्धा बागेमध्ये बऱ्यापैकी लहान मुले आणी म्हातारी माणसे यांची गर्दी होती. सकाळचे कोवळे उन जाऊन आता त्याची जागा कडक उन्हाने घेतली होती.
आढ्याला करकर आवाज करत फिरणाऱ्या पंख्याकडे पाहत आपल्या दोन्हीही तंगड्या टेबलावर ठेवून रॉबिन आपल्या खुर्चीमध्ये रेलून बसला होता. दोन्ही हात डोक्यामागे बांधून शून्यात पाहत असल्याप्रमाणे तो वर फिरणाऱ्या पंख्याकडे मलूल पणे पाहत होता. त्याचा समोरच्या टेबलावर टेलीफोन, चहाचा कळकट कप आणि सिगरेटची काही थोटके रॉबिनप्रमाणेच मलूल पडलेली होती. तसं पाहायला गेलं तर या छोट्याशा घरात रॉबिन एकटाच राहत होता. मागे झोपायची एक खोली तिथे एक बेड, कपाट, त्याला चिटकुनच न्हाणीघर आणि पुढे हॉल मध्ये एक टेबल आणि २ खुर्च्या काही लोखंडी पेट्या एवढाच काय तो ऐवज होता.
२-३ मोठ्या टेकड्यांचा मधोमध एक लहानशी टेकडी होती त्यावर झोपडी सारखं एक खोपट दिसत होतं. आणि वरून धूर निघत होता.
आम्ही थोड्याच वेळात बांगाच्या झोपडीजवळ येऊन पोहोचलो. बाजूला ३-४ कोंबड्या खुराड्यात कोंडलेल्या होत्या. शेजारीच खुंटीला बांधलेल्या २ शेळ्या कुतूहलाने आमच्याकडे पाहत जमिनीवर पाय दुमडून बसल्या होत्या. त्या खुराड्याभोवती आणि शेळ्यांच्या भोवती मोठ्ठ लालसर मातीचं एक रिंगण केलेलं होतं. झोपडीच दार बंद होतं. आता बांगा आत झोपडीमध्ये असला पाहिजे नाहीतर परत त्याची वाट पाहत बसायला लागलं असत, आता सूर्यास्त होऊन आता चांगलाच काळोख होऊ लागलेला होता.
कुकुच कु ... कोंबड्याची बांग ऐकू आली तसा मी शुद्धीवर आलो. शुद्धीत आल्यावर समजलं, कि मी माझा गेस्टहाउस वर बेडवर पडलेलो होतो. माझा हाताला मलमपट्टी केलेली होती. सकाळ झाल्यासारखं वाटत होतं. खिडक्यांच्या फटीमधून हलकासा सकाळचा सुर्योदयापुर्वीचा प्रकाश येत होता. कसलातरी जळका वास बाजूच्या खोलीमध्ये पसरला होता आणि माझा नाकात शिरला, मी बेडवर उठून बसण्याचा प्रयत्न करू लागलो, आणि मला शिंकायला आलं. माझा शिंकण्याचा आवाजाने बाहेर च्या खोलीत बसलेला अॅलन पळतच आत माझाकडे आला.
“ मित्रा बऱ वाटतय का तुला” काळजीनेच माझा जवळ येत अॅलन ने मला विचारलं.
( प्रस्तुत कथा हि सत्य कथा नसुन केवळ मनोरंजन म्हणून लिहिण्यात आलेली आहे . लेखनशैलीमुळे मायबोलीवरील नवीन लोकांना ती सत्य कथा असल्याप्रमाणे वाटू शकते. पण वाचकांचे निखळ मनोरंजन करणे हाच कथेचा उद्देश आहे. )
आम्ही शिळे मागे जाऊन उभे राहिलो. आमच्या समोर थोड्या अंतरावर तो मांत्रिक आणि घरमालकाची निपचित पडलेली मुलगी दिसत होती. मांत्रिक आता शांतपणे गुडघ्यावर बसून होता. त्याचा बाजूच्या शेकोटीचा विस्तव मंद होत होता. अचानक एक मोठी डरकाळी आम्हाला ऐकू आली ती एवढी मोठी होती कि माझा अंगाचा थरकापच उडाला, घरमालक पण भ्यायला पण बोलला काही नाही, जंगलामधून ती डरकाळी आलेली होती. त्या डरकाळी नंतर जंगलामध्ये एक विचित्र शांतता पसरली आमच्या आजूबाजूला देखील ती जाणवली इतकी कि मला माझा श्वासाचा आवाज स्पष्टपणे ऐकू येऊ लागला. एखादा वाघ किंवा अजून कोणता हिंस्र प्राणी आला तर काय होईल या विचाराने खरंतर माझा कापरं भरलं.
माझा नेहमीचा दिनक्रम चालू होता कंपनी मध्ये जाणे, कामाचा आढावा घेणे, संबंधित अधिकार्यांना योग्य त्या सूचना देणे. कामाचा आराखड्यासंदर्भात त्यांचाची चर्चा करणे हे चालूच होतं. नंतर गेस्टहाउस यायचो तेवढ्यात बोमान आलेलाच असायचा तो सगळं घर वगेरे आवरून चहा पाण्याचं बघायचा. थोडा वेळ आराम करून मग मी माझा रोजचा कामाचा अहवाल लिहायला घ्यायचो. त्यात रात्र व्हायची मग नंतर रात्री जेवण करायला खानावळी मध्ये जायचं.
( प्रस्तुत कथा हि सत्य कथा नसुन केवळ मनोरंजन म्हणून लिहिण्यात आलेली आहे . लेखनशैलीमुळे मायबोलीवरील नवीन लोकांना ती सत्य कथा असल्याप्रमाणे वाटू शकते. पण वाचकांचे निखळ मनोरंजन करणे हाच कथेचा उद्देश आहे. )
श्रीपाद राजं शरणं प्रपद्ये
