गुप्तहेर रॉबिन आणी कुटीरोवांचं शस्त्र - भाग २

उन्हाचा तडाखा चांगलाच जाणवू लागला होता. रस्त्यावरून चाकरमान्यांची कामाच्या ठिकाणी जायची लगबग चालू होती. सकाळी अगदी नऊच्या सुमारास या बागेमध्ये लहान मुले आणि बिनकामाचे म्हातारेकोतारे लोक फेरफटका मारायला येत. त्यातले काही आपापल्या नातवांना घेऊन येत तर काही म्हातारे पाय मोकळे करायच्या नावाखाली मुलांच्या किंवा मुलींच्या संसारातील कागाळ्या एकमेकांना सांगायला येत असत. बाग तशी खूप मोठी होती. दुपारी १-४ काही तास बंद असायची आणी सकाळी ६ वाजताच उघडायची. आजसुद्धा बागेमध्ये बऱ्यापैकी लहान मुले आणी म्हातारी माणसे यांची गर्दी होती. सकाळचे कोवळे उन जाऊन आता त्याची जागा कडक उन्हाने घेतली होती. बागेमध्ये फिरणारे वयोवृद्ध आता फिरायचे सोडून झाडाखालच्या बाकांकडे जाऊन विसावू लागले होते. अशाच एका बाकावर डॉक्टर पाटील हाताच्या बोटांचा चाळा करत समोरच्या घसरगुंडीवर खेळत असलेल्या लहान मुलांकडे बघत बसलेले होते. त्याचं वय साधारण ३८ किंवा ४० असावे, डोळ्यावरचा चष्मा सारखा करत डॉक्टर पाटील समोर पाहत कसल्यातरी विचारात गढलेल दिसत होते.

तेवढ्यात खाकखाख असं खाकरत एक वयोवृद्ध झालेला एक म्हातारा पाटील डॉक्टरांच्या जवळ येऊन उभा राहिला. पाटील अजूनही समोरच्या लहान मुलांकडे एकटक पाहत बसलेले होते.

“ इथे कोणी बसलं आहे काय बाळा...” घसा खाकरत तो म्हातारा पाटलांच्या शेजारील रिकाम्या जागेकडे निर्देश करत म्हणाला.
त्या वाक्यासारखी पाटील डॉक्टर भानावर आले.
“ अं...क.. काय म्हणालात आजोबा ..” काही न कळून भानावर येत पाटील म्हातार्याकडे पाहत म्हणाले.

चेहऱ्यावर सुरकुत्या, डोक्यावर पिकलेले केस, अंगात एक पांढरा सदरा आणि खाली एक कळकट्ट धोतरं अशा वेशातील त्या म्हातार्याकडे पाहून पाटलांनी आपल्या चेहऱ्यावरचा चष्मा सारखा करत एक कटाक्ष टाकला.

“ अरे तुझा बाजूला कोणी बसलं आहे का? असं विचारत होतो मी” असं म्हणत आणि पाटलांच्या उत्तराची वाटही न पाहता तो म्हातारा पाटलांच्या शेजारी जाऊन बसला. पाटील काही बोलणार एवढ्यात त्या म्हातार्याने एक पाय खाली सोडून आणि दुसरा पाय दुमडून घेऊन त्या बाकावर बस्तान मांडले. सदरा थोडा वर करून आतून चोर कप्प्यातून कसलीतरी मळकट पुडी बाहेर काढून त्यातली तंबाखू हातावर घेत नंतर डबीतून चुना काढत त्या म्हातार्याने तंबाखू मळायला सुरुवात केली. डॉक्टर पाटील त्या म्हातार्याकडे पाहतच राहिले. असं अगदी शेजारी बसून तंबाखू मळत बसलेल्या म्हातार्या माणसाला पाहून त्यांना जरा चिडच आली पण त्या म्हाताऱ्याचं वयं पाहता पाटलांनी शांतपणे नाकावर येणारा चष्मा सरळ करत विचारलं

“अहो आजोबा शेजारी कोणी बसलं आहे कि नाही हे मी नं सांगताच बसला तुम्ही”
“ असुदे रे कोणी न्हवत बसलं इथे, मी पाहिलं होतं दुरून, मी आपलं उगा विचारायचं म्हणून विचारलं. तुम्हा शहरातल्या माणसांना असं विचारून बसावं लागतं. माझा पोरगा म्हणाला होता मला” म्हातारा तंबाखू मळत पाटलांकडे न पाहताच बोलला.
“ ओह्ह अच्छा ... म्हणजे या शहरात नवीन आहात तर तुम्ही “ पाटील जरा सावरत म्हणाले.
“ हा तसं हायेच .. मागच्याच हप्त्यात माझा पोराकडे आलोय मी हे काय पलीकडच्या दोन बिल्डिंगा सोडून घर आहे माझा पोराचं. नातवाचा वाढदिवस आहे म्हणून आलो. नायतर आमी काय गावाकडे असतो...” बोलता बोलता म्हातार्याने तंबाखू मळून व्यवस्थित पणे तोंडात ठेवली. आणी हात झटकू लागला.

“ अच्छा ... “ एवढ म्हणून पाटील जरा सावरून बसले. खरतर या म्हातार्याचा येण्याने त्यांची तंद्री भंग पावली होती.
“ तू काय करतो रे पोरा” म्हातार्याने तंबाखू चघळत पाटलांना विचारलं. आता म्हातारा काही स्वस्थ बसू देणार नाही असं पाटलांना वाटला कारण गावाकडून आलेले म्हातारे हे एकदा बोलू लागले कि थांबता थांबत नसत. आता या गपिष्ट म्हातार्याशी बोलण्यावाचून गत्यंतर नाही असं वाटून पाटील बोलू लागले. “ मी डॉक्टर आहे आजोबा “
“ अरा बापरे म्हणजे मोठा माणूस हाय रे तू “ म्हातारा डोळे मोठे करत म्हणाला.
“ तसं काही नाही इतर डॉक्टर लोकांसारखाच आहे” शक्य तितक्या हळू आवाजात पाटील म्हणाले.
“ नाई म्हणजे आप्रेशन बिप्रेषन करन म्हणजे काय सोप्पं काम नाही गड्या, ते तुम्हा लोकांना जमतं म्हणजे मोठच कि तुम्ही” म्हातारा डोळे मिचमिच करत बोलला.

“ अहो नाही आजोबा सर्जन नाहीये मी, जनरल फ्यिजिशिअन आहे मी.” डॉक्टर पाटील स्पष्ट शब्दात आणी काहीशा मोठ्या आवाजात म्हणाले.
“ ऑ.. काई ते ..” पाटलांच्या इंग्रजीत केलेल्या त्या शब्दांचा उल्लेखाचा उलगडा न झाल्याने म्हातारा कडू तोंड करत म्हणाला.
“ अ.. म्हणजे ऑपरेशन करणार डॉक्टर नाही, आजाराची लक्षण पाहून औषध गोळ्या देणारा डॉक्टर आहे मी “ पाटील स्मितहास्य करत म्हणाले. हि आपली ओळख सांगताना आपण स्मितहास्य करत आहोत हे पाटलांच्या लक्षात येताच पाटील दुसऱ्या क्षणाला शांत बसून समोर पाहू लागले.
“ हम्म...म्हंजे साधा डाक्टर आहेस तर ...” ओठ एकमेकांवर दाबत म्हातारा आपल्या सदराच्या आत काहीतरी शोधू लागला. अतिशय कुत्सितपणे आपला साधा डॉक्टर म्हणून केलेला उल्लेख पाटलांना मुळीच आवडला नाही. थोडक्यात म्हातार्याचे ते ‘साधा डॉक्टर’ हे शब्द त्यांचा वर्मी घाव करून केले. न राहवून पाटील म्हातार्याला म्हणाले.

“ एक मिनिट आजोबा.. अहो फक्त क्रिडेन्शिअल पाहून तुम्ही अमुक डॉक्टर साधा कि भारी असं नाही ठरवू शकत” नाकावर सरकणारा चष्मा सरळ करत पाटील जराश्या घुश्यातच म्हणाले. तो म्हातारा अजूनही सदर्यात हात घालून काहीतरी शोधतच होता. आणि पाटील अजूनही त्या म्हातार्याकडे पाहत उत्तराच्या अपेक्षेने तोंड अर्धवट उघडे ठेवून पाहत होते. शेवटी त्या म्हातार्याला सदर्यात जे पाहिजे होते ते सापडले ते मिळाले.
आणी पाटलांकडे बघत तो म्हातारा म्हणाला ” हे बघ पोरा ते किडे बिडे का काय ते तू जे म्हणालास ते मला काय कळत नाय बघ आम्हा गावाकडच्या लोकांचं कसं असतंय आप्रेशन करणारा डाक्टर म्हणजे भारी एवढचं गणित असतंय त्याचं“ म्हातार्याच्या या उत्तरावर आता मात्र पाटील डोक्याला हात लावून बसले. हा म्हातारा चांगलाच डोकं खाणारा आहे हे त्यांना कळून चुकलं. साला काय कटकट आहे. बागेत नेहमीप्रमाणे फेरफटका मारून शांतपणे बाकावर बसायचो आज काय हि ब्याद उपटली असं वाटून पाटील डोकं खाजवत समोर पाहत शांत बसले. म्हातार्याने पाटलांकडे पाहिलं आणी त्याला जाणवलं कि पाटील दुखावले गेले आहेत. तसं तो समजुतीच्या स्वरात म्हणाला.

“ अरे पोरा आमच्या सारख्या म्हातार्या माणसाचं बोलण काय मनाला लाऊन घेतोस रे... आम्हाला काय कळतय त्यातलं बाबा, तू सुद्धा मोठाच असचील “

म्हातार्याचा या सावरासावरीने पाटलांच काही समाधान झालं नाही उलट डॉक्टर पाटील बसल्या जागीच पाय हलवत जरा रागातच समोर पाहू लागले. पाटलांची शांतता म्हातार्याला काही रुचली नाही तेव्हा तो म्हातारा अजून पुढे म्हणाला. “ अरे बाबा माणसांना जीवदान देणारे सगळ डाक्टर सारखेच. फक्त त्यातल्या त्यात जाणारा जीव वाचवा म्हणून धडपड करणारा डाक्टर खरा मोठा बघ “ म्हातारा उगाचच दात दाखवत म्हणाला.
“ मी सुद्धा तसाच डॉक्टर आहे आजोबा, या भागातला एक प्रतिष्ठित आणी नावाजलेला आणी कित्येकांचा फॅमिली डॉक्टर आहे मी. माझा उपचारांचा गुण बर्यचा जणांना येतो. पाटील त्या म्हातार्यावर नजर रोखून म्हणाले.

“ अस्स काय.. असेल हो.. काई सांगू’ बाबा आजकाल जीवाचा काई भरवसा नाही, खूप स्वस्त झालाय बग. कालच्याला आमचा शेजारचा बोबडे नावाचा एक शेजारी आहे तो सांगत होता एक बाई मेली खालच्या गल्लीतील. म्हातारा जरा आठवल्यासारख करत म्हणाला. म्हातार्याच्या तोंडून बाई मेली असा उल्लेख ऐकून पाटील जरा गंभीर झाले. त्या बाईचा मृतदेह मीच तपासला असं सांगून या म्हातार्याला गप्प करावं अशा उद्देशाने पाटील म्हणाले –
“ हो त्या बाईंचा मृतदेह मीच तपासला होता आणि त्या मृत झाल्याचं मीच घोषित केलं होतं, कारण मी त्यांचा जवळच राहतो आणि त्यांचा घरातल्यांचं कोणाचही आजारपण आल्यास मलाच बोलावतात.” पाटील जरा मान ताठ करत म्हणाले.
“ काई सांगतो काय ..” जरा मोठ्याने बोलत तोंडातून एक पिचकारी बाजूला मारत म्हातारा आता सरळ पाय करून बाकावर बसला. .. माणूस मेलाय हे तुला समजला लेका वेळेवर.. म्हणजे तू तर मोठा डाक्टर असला पाईजे रे...
म्हातार्याने आपला या वेळी मोठा डॉक्टर असा उल्लेख केलेला ऐकून पाटील मनातून सुखावले पण त्यांनी चेहऱ्यावर तसं दाखवलं नाही. म्हातारा उगाच काहीतरी खोचक बोलेल म्हणून पाटील यावेळी शांतच बसले. पण म्हातारा काही शांत बसायचा मूड मध्ये न्हवता.
“ अरे मग काय झालं काय हुत तिथे नक्की तुला कस कळल ती बाई मेलिय ते, आता तुला त्यांनी बोलावलं म्हणजी नक्कीच तू हुशार असला पाईजे बाबा “ म्हातारा आ वासून पाटलांकडे बघत म्हणाला. परत एकदा हुशार असा उल्लेख झालेला पाहून पाटील मनोमन सुखावले. आणी देसाई कुटुंबीयांकडे त्यांनाच कसं बोलावलं गेलं याबद्दल सांगू लागले.

“ काही नाही आजोबा मी आधीच तुम्हाला सांगितलं सागितलं मी इथला खूप नावाजलेला आणि प्रतिष्ठित डॉक्टर आहे. मी अनेकांचा फॅमिली डॉक्टर आहे तसाच त्या मेलेल्या बाईंचा घरच्यांचा सुद्धा होतो. मी आपला आपल्या क्लिनिक मध्ये बसलो होतो तेव्हा बाहेर अचानक मला आरडाओरडा ऐकू आला तसा बाहेर आलो. बाजूच्या कोणीतरी मला मला सांगिलते कि समोरच्या बाईला भोवळ येऊन ती खाली पडली तुम्ही चला. आजूबाजूला इतर कोणीही माझा इतका नावाजलेला डॉक्टर न्हवता त्यामुळे ते कदाचित माझाकडे आले असावेत मी तडक यांचा वाड्यात गेलो. तर ती बाई जमिनीवर तिचा खोलीत पडली होती तिचे ठोके लागत न्हवते नाडी बंद होती. मी स्टेथेस्कोप ने तपासलं तर जिवंत असण्याचा एकही पुरावा दिसत न्हवता”

“ मंग काय केलं तू .. “ पाटलांच वाक्य मधेच तोडत म्हातारा बोलला.
“ मग काय तेव्हा. मला जरा शंका आली मग मीच हॉस्पिटल मध्ये हलवा असं सांगितलं “ पाटील हाताची घडी घालत समोर पाहत गंभीरपणे म्हणाले.
“ अररर बिचारीला अटाक आला असणार बघ... मी म्हणालो ना रे डाक्टर, आजकाल जीवाचा भरवसा नाहीच बघ. आमचा शेजारी बोबडे थेरडा उगाचच काहीही उठवतो कि खून झाला म्हणून “ म्हातारा उगाचच कसनुस तोंड करत म्हणाला.”
“ अहो आजोबा खुनच झालेला होता त्या बाईचा, आणी बिचारी वगेरे कसली हो चांगलीच पाताळयंत्री बाई होती ती” पाटील त्रासिक सुरात समोर पाहत म्हणाले.
“ अह... अस्स होय...” तोंडावरचा घाम धोतर्याचा सोग्याने पुसत विचित्र चेहरा करत म्हातारा खाली पाहू लागला.

म्हातार्याला खून हा शब्द ऐकून धडकी भरली असावी. म्हणूनच घाबरून तो खाली पाहत असावा. असं वाटल्याने पाटलांना जरा आवेश चढला. आणि ते म्हणाले “ अहो आजोबा घाबरू नका, इथे काय दिवसाढवळ्या खून दरोडे घडत नाहीत. आणी माझासारख्या नावाजलेल्या डॉक्टर सोबत तुम्ही या बागेत मध्ये बसलेले असताना तुम्हाला कोण काय करणार” नाटकी हसत हसत पाटील म्हणाले.
म्हातारा अजूनही जमिनीकडे पाहताच होता. पाटील त्याचाच कडे पाहत होते. काय पण म्हातारा आहे राव खून म्हटलं कि घाबरतो.
थोड्या वेळाने तो म्हातारा खाली पाहतच म्हणाला “ अरे पोरा मी घाबरलो नाही फक्त ईचार करतोय कि तू एवढ्या खात्रीने कसं काई बोलला कि खूनच झाला होता म्हनून, कारण तुला तर बाईला भोवळ आलीय आन ती जमिनीवर पडलीय म्हणून बोलावलं होतं ना ? एवढ बोलून म्हातार्याने पाटलांकडे साशंक नजरेने पहिले. त्या म्हातार्याची ती नजर पाहून पाटील अवाकच झाले. म्हणजे हा म्हातारा आपल्यावर संशय घेतो याची हिम्मतच कशी काय झाली. असं वाटून पाटील पुढे बोलले.

“ हे बघा आजोबा मी एक डॉक्टर आहे आणी डॉक्टरांना शरीरशास्त्रातील सगळं कळत. त्या बाईंचं शरीर पूर्णपणे आखडल होतं अगदी काही मिनिटातच, हृदयक्रिया बंद पडल्याने असं काही लक्षण दिसत नाही. आणी तिचा मानेवर सुद्धा रक्ताचा थेंब होता जणू काही कोणीतरी जबरदस्तीने इंजेक्शन देऊन मारलं असावं असा. अर्थात त्यावेळी मी कोणालाच काही सांगितल नाही. आणि ती काय साधीसुधी बाई वाटली काय तुम्हाला. अहो मोठी पोचलेली राजकारणी बाई होती ती बऱ्याच लोकांचं नुकसान केलं होत तिने. घेतला असेल कोणीतरी तिचा बदला. तुम्हाला काय माहिती नवीन आहात तुम्ही इथे “ रागारागात एवढ बोलून पाटलांनी आपली मनगटावरच्या घड्याळात पहिले १० वाजून गेले होते. आज सकाळ सकाळ म्हातार्याने खूपच डोक्याला ताप दिला.

“ तुमचं पन चांगलंच नुकसान केलेलं हुतं वाटतं त्या बाईने, एवढं तावातावाने बोलताय ते “ म्हाताऱ्याने तोंडातून एक पिचकारी बाजूला मारून धोतराने तोंड पुसलं. आणी उगाचच नजर रोखून पाटलांकडे बघू लागला. पाटलांनी त्या म्हातार्याकडे पहिले त्यांना त्या म्हाताऱ्याची नजर विचित्र वाटली. बोलता बोलता आपण बरंच काही बोलून गेलो. याची खंत त्यांना वाटून पाटील हाताच्या मुठी आवळून आखडून बसले. या म्हातार्याचा टकळी पासून सुटका करून घ्यावी म्हणून ते जागेवरून उठले, आणी उगाचच मनगटावरच्या घड्याळात पाहत म्हणाले.

“ चला मी निघतो माझी दवाखान्यात जायची वेळ झाली” आणि त्या म्हातार्याकडे न पाहतच चालू लागले. बागेच्या मुख्य प्रवेशद्वाराजवळ पोचल्यावर पाटलांना जरा हायसं वाटलं, बाहेर पडताना उगाचच त्यांनी आपण मगाशी बसलेल्या बाकड्याकडे नजर वळवली. तर तो म्हातारा बागेच्या मुख्य प्रवेशद्वाराकडेच एक पाय बाकावर ठेवून नजर रोखून एकटक त्यांचाचकडे पाहत होता. पाटलांनी तिथून लागलीच काढता पाय घेतला.

आता उन पूर्ण उतरून संध्याकाळ होत आली होती, इन्स्पेक्टर देशमुखांची गाडी पोलीस स्टेशन पासून निघाली. त्यांना तडक रॉबिन ला भेटण्यासाठी त्याचा घरी जायचं होतं. मालती देसाई खून प्रकारणाच कामकाज म्हणावं तसं वेग घेत न्हवते. कोणतीच महत्वाची माहिती पुढे येत न्हवती. पण आता रॉबिन नी तपासकार्यात हातभार लावायचं ठरवल्यामुळे तपास करण सोप्पं पडणार होतं. काही वेळाने पोलिसांची गाडी रॉबिन च्या घरापुढे थांबली आणी त्यामधून देशमुख रुबाबात खाली उतरले सोबतच्या हवालदाराला त्यांनी गाडीजवळच उभं राहायला सांगितलं आणि ते एकटेच रॉबिन च्या घराच्या दरवाजाजवळ आले. दार अर्धवट उघडच असल्याने ते सरळ आत लोटून इ. देशमुख आत आले आणी समोर चे दृश्य पाहून जरा चपापलेच. आतमध्ये एक म्हातारा खुर्चीत बसून टेबलावर त्याचा दोन्ही तंगड्या टेबलावर पसरून आरामात सिगारेट ओढत बसला होता.

“ अ ... आपण कोण आणी रॉबिन च्या घरात काय करताय ...” इ. देशमुखांनी आश्चर्याने विचारलं.
देशमुखांनी बोलताच समोरचा म्हातारा खळाळून हसला. आणी त्याने डोक्यावरचा पांढर्या केसांचा विग आणी नकली पांढर्या मिशा समोर टेबलावर काढून ठेवल्या. आणी आपले केसं एका हाताने व्यवस्थित करू लागला.

“ ओह्ह .. रॉबिन तू ..अरे मी ओळखलंच नाही तुला” देशमुख चेहऱ्यावर हास्य आणत म्हणाले. तसं देशमुखांना माहित होतं कि काही विशेष कारण असल्यास रॉबिन वेषांतर करून तपास करतो. तरीपण आत्ता त्याला हे सोंग आणावयाची गरज काय पडली ते समजेना.
“ चला म्हणजे तुम्ही मला ओळखलं नाही म्हणजे म्हातार्याचे सोंग झकास जमले होते तर “ रॉबिन मदेशमुखांना म्हणाला आणी आपल्या नकली मिशा आणी बाजूला सरकवून ठेवल्या.

“ पण मला एक सांग रॉबिन, हे अचानक असं सोंग का घेतलस बाबा “ देशमुखांना आपलं कुतूहल लपवता आलं नाही.
“ काही नाही हो इन्स्पेक्टर साहेब मला वाटला मालतीताई यांच्या खुनाची चौकशी आधी बाहेरून करावी “
“ पण असं करावं असं वाटण्यामागे काही विशेष कारण ?’ देशमुखांनी विचारलं.

“ हा..म्हणजे मला असं वाटलं कि मृत व्यक्ती स्वभावाने किंवा व्यक्तिमत्वाने कशी होती याची विचारणा बाहेरून करून घ्यावी अर्थात ती नेहमीप्रमाणे सरळ मार्गाने नं करता या विशिष्ट पद्धतीने. आणी तसंही या प्रकरणात प्रतिष्टीत व्यक्तीचा समावेश असल्याने त्याबद्दलच्या ना ना प्रकारच्या वावड्याच जास्त उठतात. केस चा तपास सुरु करण्यापूर्वी या वावड्या काय असू शकतात त्यात तथ्यांश किती याची चाचपणी करणे गरजेचे होते. लोक पोलिसांना किंवा कोणत्याही खाजगी गुप्तहेराला अशा गोष्टी सरळ सांगत नाही म्हणूनच त्या जाणून घेण्यासाठी हा खटाटोप. “ टेबलावरील नकली केसांच्या विगकडे निर्देश करत रॉबिनने सिगरेट चा एक दिर्घ झुरका घेतला.

“ ओह्ह ... असं आहे तर मग तुझा हाती काय लागलं. तसं पोलीस खात्याने सुद्धा त्यांचा परीने बाहेर चौकशी केली होती. पण आता तू म्हणतोयस कि लोक सगळ्याच गोष्टी पोलिसांना स्पष्ट सांगत नाहीत तर तुला नक्की काहीतरी सापडलं असेलच “ देशमुखांनी विचारणा केली.
“ काही गोष्टी समजल्या. ठरल्याप्रमाणे मी डॉक्टर पाटलांना म्हातार्याचा वेशात बागेत सकाळ सकाळ भेटलो. मी या भागात’’ एक नवखा नागरिक आहे असं भासवून शेजारच्या भागात खून झालाय असं कळल्याचे सांगून झालेल्या खुनाची चौकशी केली. “रॉबिन सांगत असतानाच देशमुख मधेच म्हणाले.

“ अरे वाह म्हणजे पाटील डॉक्टरांनी तुला ओळखले नसेलच, तुला त्यांचाकाडून काय माहिती मिळाली. “ देशमुख स्मित करत म्हणाले.
“ मालतीबाई या ज्यावेळी जमिनीवर कोसळलेल्या होत्या त्यावेळी डॉक्टर पाटलांना वाड्यावर बोलावलं होतं आणी त्याचवेळी त्यांना असा संशय आला होता कि मालतीबाई यांचा खून झाल्याची शक्यता आहे आणी इतर माहितीच म्हणाल तर मालतीताई यांचाबाद्द्ल समाजात चांगली प्रतिमा नाही, त्यांनी बर्याच लोकांचं आर्थिक वा सामाजिक स्तरावर नुकसान केलेलं आहे. किंबहुना डॉक्टर पाटील सुद्धा याचे बळी ठरलेत असा मला दाट संशय आहे “रॉबिन ने सिगारेट चे थोटूक विझवत बाजूला ठेवले.

“ हम्म आम्हाला सुद्धा लोक बर्यापैकी हेच सांगत होते कि बाई जरा खाष्टच होती, तिच्या फायदाच्या आणी जवळच्या लोकांनाच कामे मिळवून द्यायची. पण डॉक्टर पाटलांना सुद्धा मालतीबाईंचा राग असावा हे विशेष आहे कारण पोलीस चौकशीत तर डॉक्टर पाटील तसं काही असल्याचं दाखवत न्हवते” देशमुख विचारमग्न होत म्हणाले.
“ खुनासारख्या प्रकरणात कोणी पोलिसांना अशा माहित्या देऊन कोण कशाला आफत ओढवून घेईन देशमुख साहेब. डॉक्टर पाटील यांचा चौकशी नंतर मी त्या भागातल्या बर्यचा लोकांना जसे कि दुकानदार, स्थानिक भागातील ज्येष्ठ नागरिकांच्या क्लब मधील मेंबर यांना भेटलो. सगळ्याचं ऐकून मला हे वाटत कि मृत मालती बाईंबद्दल लोकांच मत चागलं नाहीये.” रॉबिन सिगरेट विझवत हाताची घडी घालत टेबलाकडे एकटक पाहू लागला.

“ हम्म .. म्हणजे मालती बाई यांना मारून बर्याच जणांना फायदा होऊ शकतो असं दिसतो. मालती बाईंना पाण्यात पाहणारा कोणीतरी ज्याचं मालतीबाईचं नुकसान केलं असेल किंवा त्यांचा कोणी राजकारणातील शत्रू हे कृत्य करू शकतो. “ देशमुख म्हणाले.
“ शक्यता नाकारता येत नाही देशमुख साहेब, पण मालतीबाईंचा मृत्यू घरात झालाय. त्यांचा खून करणार्याला त्यांचा घरात जाऊन मारण्यासाठी कोण ना कोणाची मदत घाव्यी लागलेली असू शकते. किंवा तो व्यक्ती घरात आला तसा खून करून बाहेर गेला असं सहजासहजी शक्य होणार नाही, कोणीतरी त्याला नक्कीच मदत केलेली असेल” रॉबिन हात डोक्यामागे घेत वर आढ्याकडे पाहत म्हणाला.
“ शिवाय मालतीबाईंचा मृत्यू सुद्धा विशिष्ट पद्धतीने झालाय, खुन्याने कोणताही मागमूस सोडता हे काम कोणाच्या मदतीशिवाय करण शक्य वाटत नहीये.” देशमुखांनी रॉबिन च्या म्हणण्याला जोड दिली.

“ पण काही प्रश्न हे उरतातच देशमुख, मालतीबाईंचा काटा खुन्याने विशिष्ट पद्धतीने का काढला असेल? असं कोणतं विष त्याने वापरलं असेल ज्याने मालतीबाई तत्क्षणी मृत्युमुखी पडल्या? चाकू भोसकून किंवा रस्त्यावर अपघात करून मालती बाईंना मारणे शक्य असताना हि विशिष्ट पद्धत का वापरली असावी? शिवाय खुन्याने ते विष मालतीबाईंना कस दिलं असेल? “ एकामागोमाग एक प्रश्न उपस्थित करत रॉबिन आपल्या खुर्चीत डोळे मिटून शांत बसला. यावर काही उत्तर नसल्याने देशमुख सुद्धा विचार करत शांत बसले. काही वेळ रॉबिन आणी देशमुख विचारमग्न होऊन शांत बसले.

काही वेळ शांततेत गेला. नंतर त्या शांततेचा भंग करत रॉबिन म्हनला.

“ चला देशमुख मला वाटत आता आपण देसाई वाड्यावर जाऊन प्रत्यक्ष घटनास्थळाची पाहणी आणि घरातील लोकांची चौकशी करायला हवी. उर्वरित प्रश्नांनी उत्तरं आपल्याला कदाचित तिथे मिळू शकतात” रॉबिन लगबगीने म्हणाला.
“ हो खरतर त्यासाठीचं मी इथे आलो होतो. मालतीताई यांचा पार्थिवावर दहन संस्कार सुद्धा झाले आहेत. त्यामुळे तुला टेलिफोन न करता लगोलग तुला घेऊनच देसाई वाड्यावर जावे असा विचार होता” देशमुख जागेवरून उठत म्हणाले.
“ हे एक बरे केलेत तसंही मला सुद्धा तुमची मदत लागेलच तिथे“ रॉबिन म्हणाला.

पुढच्याच क्षणी रॉबिन आणी इ. देशमुख घरातून बाहेर पडले देशमुखांनी खाली उभ्या केलेल्या पोलिसांच्या गाडीत येऊन बसले. गाडीत बसताच देशमुखांनी हवालदाराला आदेश दिला “ चला म्हस्के गाडी आता तडक देसाई वाड्याकडे न्या”

इ. देशमुखांच्या आदेशासरशी हवालदार म्हस्केनी गाडी चालू केली आणी गाडी देसाई वाड्याकडे जाऊ लागली.

क्रमशः