(भाग २ - https://www.maayboli.com/node/86070)
रस्ता पार करून गल्लीच्या तोंडावर मी उभी होते, सुभाषकाकाचा मागोवा घेत. काका एका ओट्यावर चढला आणि त्यानं खोलीचं कुलूप उघडलं.
भाजीवाली माझ्याकडे बघत होती.
"काय, भाजी पायजे का बाई?" तिनं प्रश्न केला.
मी तंद्रीतून बाहेर आले. मान नकारार्थी हलवली.
भाजीवालीच्या शब्दांत कुतुहल होतं. "इथं कोनाकडं आलावता?" तिलाही ती विसंगती जाणवत होती.
माझ्या नजरेचा अंदाज घेत तिनं विचारलं, "कोन पायजे व्हतं?"
कार्यक्रम छानच झाला हो! सगळेच असं म्हणत होते. इतक्या दिवसांच्या मेहनतीचं फळ मिळालं. आम्ही सगळेच हौशी. कुणी बासरी वाजवतो, कुणी माऊथ ऑर्गन, तर कुणी गातं. कोविडच्या काळात ऑनलाईन एकत्र आलो होतो. पण इतक्या दिवसांनी हा पहिलाच पब्लिक असा परफॉर्मन्स सादर केला होता. प्रेक्षकांत आमचेच सगेसोयरे, चाहते बहुसंख्येने होते. त्यामुळे भरभरून दाद मिळाली होती! व्हायोलिन हा प्रत्येक गाण्याचा अविभाज्य भाग असल्याने माझ्यावर बरीच जबाबदारी होती. त्यामुळे सगळं उत्तम पार पडल्यानं अगदी हायसं वाटलं होतं बघा! मी व्हायोलिनची केस उचलली आणि सगळ्या कलाकारांबरोबरच बाहेर पडले. या ग्रुपमध्ये प्राधिकरणातून आलेली मी एकटीच होते.
माझे बालपण मुंबईत गेले. त्यामुळे मुंबई उपनगरात किंवा पुण्यात राहणारे नातेवाईक जेव्हा मच्छरांच्या त्रासाबद्दल बोलायचे तेव्हा असे वाटायचे की राईचा पर्वत करत आहेत. किती तो क्षुद्र जीव. आला समोर, मारला एका टाळीत, आणि टाकला वाळीत.
महानगरांचा वेग भोवंडून टाकतो. म्हणून त्यापासून दूर दूर जाईल तसं गाव येतं. श्वास मोकळा झाल्यासारखं वाटतं. आणि आयुष्य, काळ तुलनेनं संथ. टोकाचा विखार, परस्परांविषयी अविश्वासाची भावना इथवर झिरपली नाही अजून, हे एक त्यातल्या त्यात बरं.
# राजकीय एक्स्पर्ट ऐवजी सामान्य लोकांची मते, विचार, भावना जाणून घ्यायच्या असल्याने आणि स्वताच्या व्यक्त करायच्या असल्याने धागा मुद्दाम ललित लेखनात काढला आहे
--------------------------------+
आज ऑफिस मधून घरी परत येताना रस्त्यात प्रचाराची मिरवणूक लागली. ट्रक टेम्पो, जीप कार, वाहनांचा ताफा होता. नेता सुद्धा तितकाच मोठा होता. पक्ष कुठला ते महत्त्वाचा नाही. हल्ली मला सगळे सारखेच वाटतात. एकाच माळेचे शिरोमणी.
मोठमोठाले स्पीकर ध्वनी प्रदुषण करत होते. रस्ताभर फटाक्यांचा धूर वायू प्रदूषण करत होता. एकंदरीत शक्ती प्रदर्शन चालू होते.
ट्रोलिंग चांगलं कि वाईट हे ठरवणे अवघड आहे. पण समाजावर प्रभाव पाडू शकणार्‍या काही मंडळींची वक्तव्ये ट्रोल होण्यासाठीच असतात का असे वाटते. अशा वक्तव्यांसाठी हा धागा.
माझा जीव अडकतो एका गावरान भाषेतील मराठी पुस्तकात,
खिशाला काही परवड नाही आणि हिसकावून घ्यायला जमत नाही..
माझा जीव अडकतो एका स्वैर वाहणाऱ्या वाऱ्याच्या झुळुकेत,
पकडायला काही जमत नाही आणि बंदिस्त तर मुळीच करता येत नाही..
माझा जीव अडकतो एका संथ वाहणाऱ्या नदीच्या गोड पाण्यात,
थोड्याने पोट भारत नाही एव्हडया मोठया पाण्याला अडवण्याची ताकद माझ्यात नाही ..
आणि ,
माझा जीव अडकतो प्रचंड गडगडाट करून बरसणाऱ्या सारीं मध्ये ,
बघून मन भारत नाही मिठीत त्या क्षणभररही टिकत नाही ....
पण वेड मन अडकायचे काही थांबत नाही ....
आधी गुंततील डोळे
डोळ्यातून इशारा मिळालाच तर
मग तुझ्या काळ्याशार लांबच लांब केसात शिरत तो आकडा काढून तुझ्या बटा मोकळ्या करीन मी.. एकामागून एक.
डोळ्यांनी बोलता बोलता जर तू पुढे केलेस तर, तुझे मऊ गुलाबी सायी सारखे ओठ, त्यांची परवानगी घेईन मी उजवा अंगठा फिरवून..
माझा अर्थातच,
जीवन !
पण हा नाही,
तर हा 
लेकीचा एकेकाळीचा हा... (सध्याचा माहीत नाही)
