अवांतर

“ती मला एकट्याला तिकडे अंधारात सोडून त्या नवऱ्याला सोडून जाणाऱ्या बायकोला पाहायला निघून गेली. आणि मी इकडे मुलांच्या चड्ड्यांच्या नाड्या सोडतोय आणि बांधतोय…” ( इति पुलं, असामी असामी).

स्वारगेट ते मुंबई, मग ते दादर, पार्ले, ठाणे, वा बोरोली असो, शिवनेरीचा प्रवास. कित्येकदा केलाय. पण काही गंमत घडली नाही तरच नवल! तसं नवल घडलं या वेळच्या स्वारगेट ते गोरेगाव प्रवासात. बस वेळेवर निघाली. रस्त्यात फार अडकली नाही. थांबायची तिथेच थांबली. आणि अपेक्षित वेळेत इष्ट स्थळी गोरेगाव(इष्ट)ला पोहोचली. नवलंच झालं म्हणायचं!
एकदा नवल घडतं, पण नेहमी नेहमी नाही ना?

डोक्यावर तळपता सूर्य, पायाखाली गार मऊशार वाळू, डोळ्यांसमोर अथांग पसरलेली निळाई, लांबवर अस्पष्ट दिसणारी क्षितिजरेखा, एका बाजूला दूरवर कुठे त्या थंडगार लाटांवर आरूढ होण्याचा चंग बांधलेले नवशिके सर्फर, तर दुसऱ्या बाजूला किनाऱ्यावर हळुवार पसरत जाणाऱ्या फेसाळ लाटामध्ये आई बाबांबरोबर पाय ओले करत फिरणारे बाळ-गोपाळ, समुद्रकाठच्या रस्त्याने हा सारा नजर टिपत, ताजी हवा अनुभवत मजेत जाणारे सायकल स्वार… हे सर्व दृश्य होता होईल तेव्हढं मनात साठवून ठेवत, गार हवेच्या झुळुका खात असताना मला क्षणभर वाटून गेलं की गेल्या जन्मी नक्कीच काही चांगलं केल असाव का, म्हणून इतक्या विलॊभनीय ठिकाणी मनात आलं की अर्ध्या ता

टिझर बघितला की नाही लोकहो? कोणी कोणी इमेज क्लिअर दिसेल म्हणून वाट बघून रिफ्रेश केले? लाजू नका हो असं केलय सांगायला!
कोणाला सांगू नका, कान करा इकडे एक शिग्रेट सांगतो तुम्हाला, “आपल्या माबो ॲडमीननीही केलं होतं रिफ्रेश इमेज क्लिअर दिसावी म्हणून ”

होणार! इमेज रिफ्रेश होणार!
पण त्यासाठी वविला यावं लागतंय बघा.
आणि वविला येण्यासाठी आधी नाव नोंदणी करावी लागतेय ना!

काय म्हणता? त्यासाठी वविचे तपशील हवे?

गेल्या दोन तीन वर्षांपासून मला एका गोष्टीचं अत्यंत कुतूहल वाटतंयं. काळा जाड्या फ्रेमचा चष्मा आणि अर्थात त्यामागील ते मिश्किल, प्रेमळ, आणि हसरे डोळे.. म्हणजे इतकं की तुम्हाला काय व्हायला आवडेल असा एखादा निबंधाचा विषय दिला तर माझा विषय अगदी पक्का- तो जाडा काळा चौकोनी चष्मा किंवा त्यापलीकडची ती दृष्टी.. ती जादुई नजर.. .

काही तासांतच पुरुषांचा २०-२० वर्ल्डकप सुरू होतोय...
भारतील संघाला चीअर करायला हा धागा

या चित्रात दोन स्टार्स ओळखा, एक डोळा बंद करून काय दिसले ते सांगा, गायीला गोठ्यात जायचा रस्ता कोणता असे प्रश्न सोमिवर येत असतील तर आपण एका नॉर्मल रिटे वातावरणात आहोत असे समजावे.

अशा प्रश्नांना काही वेळा तिरसट, तिरपागडी उत्तरे (त्या शहराचे नाव टाळले आहे. नोंद घ्यावी) दिलेली असतात कि लोळण फुगडी @ घातल्याशिवाय राहवत नाही.
@ Copyright मामी

या धाग्यावर असाच खेळ खेळायला या.
प्रश्न गहन / अवघड नको. तो रिटे वाटला पाहिजे.
त्याची उत्तरे जास्तीत जास्त ट्रोलिंग वाटेलशी असावीत.
प्रश्नांना क्रमांक देऊयात.
उदा.

दुपारी दोनची वेळ. डोक्यावर ऊन आणि पोटात भूक मी म्हणत होती. नेहमीचा रस्ता, नेहमीचा सिग्नल. नेहमीची गर्दी, नेहमीचीच तगमग. वाहनांच्या गर्दीतूनही मला सिग्नल दिसला! उजवीकडे वळायचं होतं, हा सिग्नल सरळ जाणाऱ्यांपेक्षा आधी बंद होतो. बघतानाच तो लुकलुकला. म्हणजे उजवीकडे वळणं पाचसात सेकंदात बंद होणार. मी शहाण्या नागरिकासारखा माझ्या दुचाकीचा वेग कमी केला. रस्त्याचा न रंगवलेला मध्य पकडून त्याच्या डाव्या साईडला गाडी घेतली. आता न रंगवलेल्या एका झेब्रा क्रॉसिंगच्या जरा आधी उभं रहायचं. हा विचार वेड्यासारखाच होता.

साल 2001
रविवार संध्याकाळ, साधारण साडेपाच सहाची वेळ.
त्या दिवशी कितीतरी दिवसांनी, दररोजच्या सकाळी ६.३० ते रात्री १०- १०.३० ह्या चक्रातून निसटून, दिवसा-उजेडी क्लासच्या सगळ्या assignments संपवून बाहेर पडायला मिळालेलं. खर तर 28 नंबरची बस पकडायची CST ला जायचं आणि तिकडून घरासाठीची ट्रेन पकडायची हा शिरस्ता!
पण अंधार पडला नाहीये, घरी जायला थोडा उशीर झाला तरी चालण्यासारखे आहे… मग विचार कसला करायचा? मी आणि मैत्रीण पायीच निघालो, मध्ये चर्चगेटच्या सबवेमध्ये शेवपुरी चापू मग तिकडून चालतच CST गाठता येईल इतका साधा सरळ प्लॅन.