*आज पौर्णिमा होती. टिपूर चांदण्याची झिल‌ई गावावर पसरलेली. आज बऱ्याच दिवसांनी मुलांना आजी कडे गोष्ट ऐकायला जायचं होतं. रस्त्यात एकत्र जमून ते आजीच्या घरापुढे असलेल्या पिंपळाच्या झाडाकडे निघाले. रस्त्यावर दिव्यांचे खांब होतेच. शिवाय आजूबाजूची घरं रोषणाईने झगमगलेली. त्यामुळे त्यांना कसलीही भीती नव्हती. पण काही अंतर चालून जातात न जातात तोच एकदम मागून आवाज आला -
" ए पोरांनो ? "
इथं सध्या सहा टोळ्या आणि दोन मिनीटोळ्या गोळीबार करत फिरत आहेत. शिवाय प्रत्येक मतदारसंघात चिल्लर खुर्दा आहे तो वेगळाच. एकेका टोळीतल्या सदस्यांचे नातेवाईक इतर पाच टोळ्यांत हातपाय पसरून बसले आहेत. मनातल्या मनात शिव्या हासडत का होईना, यांच्यापैकीच एकापुढचं बटन दाबावं लागणार आहे. बरं, आता काय कुणी गांधी-नेहरू, यशवंतराव-अत्रे, एसेम, शरद जोशी, धोंडगे, वाजपेयी, जॉर्ज फर्नांडिस किंवा बाळासाहेब नाहीयेत की लोकांनी खास आवर्जून जाऊन सभा ऐकाव्यात. त्यापायी पदरमोड करावी.
ती चिमुरडी आज भलतीच खुश होती. आता त्यांचा दर आठवड्याचा प्रोग्राम सुरु होणार होता. नेहमीसारखा.
आगोटी. साधारण चार-साडे चारशे घरांचं खेडेगाव. जरा लहान असलं तरी चांगलं विकसनशील गाव होतं. बऱ्याच सुखसोयी उपलब्ध झाल्या होत्या. बऱ्याच होऊ घातल्या होत्या. अशा या गावच्या एका छोट्याशा गल्लीत राहणारी ही मुलं. सगळ्यांची घरं एकमेकांपासून थोड्याच अंतरावर होती. त्यामुळे ते एकत्रच असायचे. एकत्र शाळेत जायचे. एकत्र खेळायचे. गल्लीभर बागडायचे. आणि एकत्रच हिवाळ्यातल्या रात्री, गल्लीच्या मध्यावर असलेल्या पिंपळाच्या झाडाखाली तयार केलेल्या शेकोटीखाली जमून सखू आजीच्या गोष्टी ऐकायचे.
ताराने लगबगीने दरवाजा उघडला. तिच्या अपेक्षेप्रमाणे दारात संतोष उभा होता. संतोष. तिचा नवरा. मूळचा गहूवर्णी रंगाचा ; पण कामानिमित्ताने उन्हातान्हात भटकावे लागत असल्यामुळे जरासा रापलेला, काळवंडलेला चेहरा, मध्यम उंची, किरकोळ शरीरयष्टी. दिवसभराच्या श्रमाने सारं शरीर घामेघुम झालेलं. चेहऱ्यावर थकवा स्पष्ट दिसत होता. पण या थकव्यातून उत्पन्न होणाऱ्या वैतागाचा मात्र त्यावर लवलेशही दिसत नव्हता. उलट तो आज खुश दिसत होता. डोळ्यांत चमक होती ओठांवर स्मित होतं.
ती
अचपळ वारा धरु पहाता
हातास काही लागत नाही
गंध जरासा किंचित ओला
आत कुठेसा थबकून जाई
अथांग सागर अफाट पाणी
दिपवी त्याची दिव्य भव्यता
आत आत मी सुखावतो की
ओंजळ इवली भरता भरता
निळेनिळेसे अंबर डोई
नजर न काही तेथ ठरावी
दर्पणातुनी येत हाताशी
तुकडा तो तर जपून ठेवी
ओलांडुनिया शब्दराशींना
अमर्याद ती सदैव नूतन
प्रतिबिंबित ती शब्दामधुनी
धन्य धन्य ते सार्थ सुदर्शन
----------------------------------------------
अचपळ.... अति चपळ
अंबर.... आकाश
" प्रिया आज माझी...
नसे साथ द्याया.."
रात्रीच्या शांत, स्तब्ध वातावरणात तो मंजुळ आवाज मंद मंद वाऱ्यावर तरंगत, चहूकडे पसरला. चांदण्यांच्या मंद, चंदेरी झिलईने जणू टेकडीवर पांघरूण घातलं होतं. त्या टेकडीवर तो उभा होता. एकटाच. आजूबाजूला दूर दूरपर्यंत चिटपाखरूही नव्हतं. मंजुळ आवाजातील त्याची गायकी ऐकायला, त्याचं कौतुक करायला, त्याला प्रोत्साहित करायला तिथे कुणीही नव्हतं ; पण त्या तरूणाला त्याची फिकीर नव्हती, अन् गरजही नव्हती. त्याला एकांत हवा होता. त्यासाठीच तो इथे आला होता. गावापासून जरा दूर, या निर्जन टेकडीवर. इथे फक्त त्याचे भावदर्शी सूर त्याच्या सोबत होते.
एके दिवशी आलोकला एक जाहिरातवजा लिंक दिसते. ती एका पुस्तक दुकानाची वेबसाईट असते. त्यावर गेल्यावर कळतं की एकेकाळी भरजरी पुस्तकांसाठी परिचित असलेलं दालन आता कायमचं बंद होणार आहे.
आयुष्यात आलेल्या कोणत्याही संकटावर मात करत आयुष्याला नवसंजीवनी देत आयुष्याचं फुलपाखरू
स्वछंद विहरू लागतं.
या साध्या सरळ गोष्टीला नाव काय द्यायच?
'ह्या गोष्टीला नावच नाही' (This story does not have a name) ही दिग्दर्शक संदीप सावंत यांची तिसरी फिल्म.
दिवाळीनंतर 8 नोव्हेंबर 2024 रोजी हा चित्रपट तुमच्या जवळच्या चित्रपटगृहात येत आहे.
पॅनोरमा स्टुडिओज सादर करीत आहेत
'ह्या गोष्टीला नावच नाही'
Teaser Out Now !
८ नोव्हेंबर २०२४ पासून आपल्या जवळच्या चित्रपटगृहात!!
मराठी बिगबॉस वर चर्चा ही सुरु झाली म्हणून कन्टिन्यु करण्या साठी हा धागा !
यावेळी बरेच काँट्रोव्हर्शिअल लोकं आहेत , पॉलिटिकल डिस्कशन्स करायला पूर्वी मनाई होती, यावेळी खुल-ए-आम डिस्कस करत आहेत !
Btw यावेळी बिबीच्या अंगणात गाढव आणून बांधलय ते ऑडियन्सचे प्रतीक का 
सुटका
थाड थाड आवाज करून आचके देत अखेर गाडी बंद पडली. डॉक्टरांना अंदेशा आलाच होता. गाडी म्हणावा तसा वेग पकडत नव्हती.
