ते

ती चिमुरडी आज भलतीच खुश होती. आता त्यांचा दर आठवड्याचा प्रोग्राम सुरु होणार होता. नेहमीसारखा.
‌‌ आगोटी. साधारण चार-साडे चारशे घरांचं खेडेगाव. जरा लहान असलं तरी चांगलं विकसनशील गाव होतं. बऱ्याच सुखसोयी उपलब्ध झाल्या होत्या. बऱ्याच होऊ घातल्या होत्या. अशा या गावच्या एका छोट्याशा गल्लीत राहणारी ही मुलं. सगळ्यांची घरं एकमेकांपासून थोड्याच अंतरावर होती. त्यामुळे ते एकत्रच असायचे. एकत्र शाळेत जायचे. एकत्र खेळायचे. गल्लीभर बागडायचे. आणि एकत्रच हिवाळ्यातल्या रात्री, गल्लीच्या मध्यावर असलेल्या पिंपळाच्या झाडाखाली तयार केलेल्या शेकोटीखाली जमून सखू आजीच्या गोष्टी ऐकायचे.

हलकेच दरवाजा पुढे लोटून राजाभाऊंनी घरात प्रवेश केला. त्यांच्या मागून जरा दबकतच सोनाली व प्रिया आत आल्या. हॉलच्या मध्यभागी श्री मघाशी प्रमाणेच पद्मासन घालून डोळे मिटून बसला होता ; पण आता उलट्या बाजूने. मघाशी प्रवेशद्वाराच्या बाजूने पाठ करून बसलेला तो आता दरवाजाकडे, म्हणजे पूर्व दिशेला तोंड करून बसला होता. पुढे जमिनीवर मेणबत्ती मंदपणे, स्थिरपणे तेवत होती. तिच्या पलीकडे भस्माने बऱ्यापैकी मोठ्या आकाराचे रिंगण केले होते.
कुणी काही बोलण्याच्या आधी श्रीने स्वतःहूनच हळूवारपणे डोळे उघडले. प्रियाकडे नजर वळवून तो शांतपणे म्हणाला -

स्वप्न ते खरे नव्हते
काल रात्री दिसले होते
हातात हात तुझा होता
नभी चांदणे भरले होते

पोर्णिमेचा चंद्र ही
फिका वाटत होता
तुझ्या चेहऱ्यास जेव्हा
मी हाती धरले होते.

वारा ही थंडगार
पण शांत वाहत होता
शहारल्याने मज तु
मग मिठीत भरले होते

पाणीदार डोळ्यांत जेव्हा
माझे काळीज गुंतले होते
तुझ्या लाजुन गोड हसण्याने
सहज त्यांस सोडवले होते.

अवचित तुझ्या आवाजाने
ते स्वप्न भंगले होते.
जेव्हा जागा झालो तेव्हा
तुज सामोरी पाहिले होते.
- निखिल ०३-०२-२०१८