मेघ दाटले नभात सारे
हलके हलके वाही वारे
सळसळत्या त्या उन्हाळ्याने
पळ काढला आज कसा रे
थेंब बरसले भूमी वरती
रिमझिम रिमझिम नाद ते करती
कडकडाट तो नभी गुंजला
पावसाला आली भरती
झरझर झरझर झरती धारा
वेग घेऊनी आला वारा
चिंब भिजविले झाडे वेली
धुंद झाला सारा नजारा
जिकडे तिकडे गंध पसरला
मातीचा सुगंध पसरला
तरसत होती धरणी ज्याला
आज तिचा तो विरह सरला
" प्रिया आज माझी...
नसे साथ द्याया.."
रात्रीच्या शांत, स्तब्ध वातावरणात तो मंजुळ आवाज मंद मंद वाऱ्यावर तरंगत, चहूकडे पसरला. चांदण्यांच्या मंद, चंदेरी झिलईने जणू टेकडीवर पांघरूण घातलं होतं. त्या टेकडीवर तो उभा होता. एकटाच. आजूबाजूला दूर दूरपर्यंत चिटपाखरूही नव्हतं. मंजुळ आवाजातील त्याची गायकी ऐकायला, त्याचं कौतुक करायला, त्याला प्रोत्साहित करायला तिथे कुणीही नव्हतं ; पण त्या तरूणाला त्याची फिकीर नव्हती, अन् गरजही नव्हती. त्याला एकांत हवा होता. त्यासाठीच तो इथे आला होता. गावापासून जरा दूर, या निर्जन टेकडीवर. इथे फक्त त्याचे भावदर्शी सूर त्याच्या सोबत होते.
भेटणे न व्हावे बोलणे न व्हावे
तुटावेत हे एकदाच धागे
किती आडवळणे घ्यावीत आता
नको मीलना नको धाऊ वेगे
उगा तार सप्तकातूनी होय गाणे
तयाने कुठे का मैफिल रंगे
क्षिती लोकलज्जे पुढे प्रिती काये?
तिचा जीव जाण्यापरी संपवू गे
कुणा काय वाटे नको व्यर्थ चिंता
'सुटलो आता' हा उरे शब्द मागे
© निखिल मोडक
हाय ही सुरुवात का अंत याला मी म्हणू?
लाभली सुटका मला, का तरी येते रडू?
सर्व, अगदी सर्व हे, नेहमी होते तुझे,
फक्त ते केले कधी, आपुले नाहीस तू.
उसवले नाते कधी, समजले नाही मला
बंध नव्हते रेशमी, ठिगळ होते ते जणू
तू दिलाची जान, पण सांगणे ही गौण हे,
प्रेयसी होतीस पण तू अता त्याची वधू.
पण तुझे भागेल का अन् कसे माझ्याविना?
सागराची प्यास तू, मी वर्षावाचा ऋतू.
रोखण्या मजला तुम्ही, पंख माझे छाटले,
मी बघा पंखांविना लागलो आता उडू.
कर पुन्हा बंधी तुझा, तू मला रे जीवना,
हा सुखी संन्यास मज, येत नाही रे रुचू
जेव्हा जेव्हा आपली
उराउरी भेट होते
तेव्हा तेव्हा काहीतरी
अलवार स्पर्शून जातं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
तुझ्या हाताचा विळखा
देत राहतो ऊब मऊसूत
डोळे झरत राहतात
त्या क्षणीचा आनंद
की कैक दिवसाचं दुःख
कसं सांगू नक्की काय असतं?
थोडं विसावल्यावर
कान ऐकत राहतो तुझी स्पंदने
आणि मी त्यामागचं अव्यक्त,
डोक्यावरून फिरत राहतो
तुझा हात
ओठ अलगद भाळावर
विसावतात
त्याक्षणी मी उरत नाही
तुझं मला व्यापून टाकणं असतं
कसं सांगू नक्की काय होतं?
भेट संपते, तू निघतोस
निघताना म्हणतोस
शोधितो आहे मिळाला अजून नाही
तुझ्या आठवणींना पर्याय असा काही
गुंफून शब्दांची माळ काव्य केले किती
मंत्रमुग्ध असे लिहणे काही जमले नाही
तुझ्या सुखात नेहमी माझे सुख मानले
समाधान मात्र तुझ्याकडे उधार राहिले
काही दिवस देवदास सारखे जगून पाहिले
मद्याचा सहवास करणे मात्र जमले नाही
अपेक्षा होती मला भरघोस परताव्याची
हृदयाची गुंतवणूक मात्र चुकीची निघाली
नफा ना तोटा ह्या तत्वावर संधी तर झाली
केलेल्या संधीचे सोने करणे मात्र जमले नाही
- अक्षय समेळ.
काळीज माझे फक्त का? हा प्राण तू घेऊन जा,
हे प्रेम म्हणजे काय ते परिमाण तू घेऊन जा.
आयुष्य सारे शाप मी खाऊन अंगी काढले,
'करणार नाही कौतुके', ही आण तू घेऊन जा.
झाले पुरे मज रेटणे, हे एकदाचे संपवू,
ही आणलेली प्रेरणा अन त्राण तू घेऊन जा.
होती अगोदर जीवनी शांती किती, सांगू तुला,
जी भावनांची खोदली ती खाण तू घेऊन जा.
आहे म्हणाली प्रेम पण तू प्रेम ना केले कधी,
खोटेच शब्दांचे तुझे हे बाण तू घेऊन जा.
मज शोक करण्या पाहिजे अंधार आणिक आसवे,
या चांदण्यांची नाटकी ही घाण तू घेऊन जा.
किनारा
सागराची लाट वाऱ्यासम होऊनी बेभान
धुंडाळते जणु एक किनारा
असे चहुबाजुंनी वेढलेली
नानाविध किनाऱ्यांनी
परि धुंडाळते ती जणु
तो एक किनारा
थांबायचे क्षणभरच
विसाव्यासाठी;
स्पर्श होताच
त्या किनाऱ्याचा अलवार
मग वेगी परतायचे
मागे ओल्या पाऊली
दुर्दैव तिचे ते कुणा सांगावे
उमटत नाही पाऊलखुणा
अन्
उरत नाहीत पुरावे त्यांच्या
त्या क्षणमात्र भेटीचे..
-दिप्ती भगत
(01 Aug 2020)
या कवितेचे त्या कवितेशी होते नाते गोते कसले
पुनरपि जननंच्या चक्रावर माझे प्राक्तन आहे फसले
छंद इकडे वृत्तांताचा, उमगत गेले अर्थ पुन्हा ते
विक्रीडित ना शार्दूलाचा वसंततिलका विव्हळत जाते
विरहामधली अधीर तडफड मीलन होता अधर कापते
गूढ हताशा तू नसताना अश्रूंची ही माळ गुंफते
पुन्हा एकदा मिठित घेतल्या अनवट नजरा मुद्रा लोभस
वात्सल्याचा ओघ अचानक करपून गेला नितांत राजस
शैशवातल्या प्रवासातले अवखळणारे शिशू निखालस
भिरभिरणारे इवले डोळे सागर सुंदर नितांत सालस
