गझल

काही दिवाळी अंकांसाठी माझेही लेखन मागवण्यात आले होते यंदा! (ऐकावे ते नवलच)

तर त्यापैकी 'महासागर' या अंकात छापून आलेला माझा 'गझलेतील गेल्या काही वर्षातील वळणे' या विषयावरचा लेख:

=====

स्पर्धकांनी बसू दिले नाही
निंदकांनी हसू दिले नाही

मज कधीही सुखी समाधानी
जीवनाने असू दिले नाही

या समाजात गाव संतांचे
माणसाने वसू दिले नाही

माणसाच्या मनात देवाला
धार्मिकांनी घुसू दिले नाही

भावनांनी मला तुझ्यावरती
एकदाही रुसू दिले नाही

दुखणे जखमेचे खूप होते पण
मी कधी ठसठसू दिले नाही

सज्जता देवदर्शनासाठी
का तयारी प्रदर्शनासाठी?

नेहमी रिक्त राहते ती रांग
असते जी आत्मदर्शनासाठी

प्रेम करतात जाणिवेसाठी
प्रेम नसते निदर्शनासाठी

देव पावेल का कधी त्यांना?
जे झगडतात दर्शनासाठी

चेहरा साधा चांगला आहे
का सजावट सुदर्शनासाठी?

मूल जेथे हसू शकत नाही
ते कुटुंब असू शकत नाही

पुण्य हे एक कर्मफळ आहे
पुण्य हेतू असू शकत नाही

कार्यशक्ती वेडेपणामधली
शाहण्याला दिसू शकत नाही

राहिला जर कृतीत रावण तर
राम हृदयी वसू शकत नाही

आसवांना तरी पुसा, कारण
आठवण तर पुसू शकत नाही

खूप ठरवून शेवटी कळलें
मी तुझ्यावर रुसू शकत नाही

उत्कटता शब्दांची संगत सोडत आहे बहुधा
नाते अपुल्या दोघांमधले बदलत आहे बहुधा

: mahesh more (स्वच्छंदी)

येणाऱ्या जाणाऱ्या रस्त्यावर घुटमळतो आहे
पाय तुझ्या गावाचा रस्ता शोधत आहे बहुधा

टप्प्यामध्ये आला तो तर कळेल त्याला विस्तव
तो माझ्या जगण्यास कोळसा समजत आहे बहुधा

एकेका शेराने उचकी वाढत आहे माझी
ती माझ्या गझलेचे पुस्तक वाचत आहे बहुधा

काल जिथे मी होतो पोहत तिथे आजही आहे
प्रवाहात मी उर्ध्व दिशेने पोहत आहे बहुधा

टिळा लावला पंगतीस अन् बोट सुगंधी झाले
कुणीतरी देहाचे चंदन झिजवत आहे बहुधा

14/14
काट्यांचे गजरे केले

हे वार फुलांनी अमुच्या पाठीत नेमके केले
टाळून फुले मग आम्ही काट्यांचे गजरे केले

तू पुन्हा भेटली अन् ह्या जखमेची खपली निघली
तू मीठ चोळले त्यावर... हे किती चांगले केले

दोघांस भेटले त्याची दोघांत वाटणी केली
ती सुखे घेउनी गेली, मी दुःख आपले केले

बाहुल्या नाचवत होता सत्तेच्या कळसुत्रीने
नियतीने क्षणात एका त्याचेच बाहुले केले

नशिबात दुःख आल्याने घुसमट झालेली त्याची
सांगून कुडीला मग मी आत्म्यास मोकळे केले

#स्वच्छंदी

माणसातला माणुस जागा ठेवा

तिच्या घराला चार झालरी लावा, तिच्या घराच्या खिडक्या उघड्या ठेवा
ओठ दाबुनी येइल ती भेटाया, यार! चेहरा माझा उघडा ठेवा

स्वभाव ज्याचा फार चांगला होता, आयुष्याने त्याची विट्टी केली
फार चांगले बनू नका राजेहो! बोट ठेवण्याइतकी जागा ठेवा

संकटात जो नक्की धावुन येतो खरेच त्याच्यावरती श्रद्धा ठेवा
दगड मांडुनी देव मानला आहे त्या देवाला सवा रुपाया ठेवा

दिशा योग्य आहे यत्नांची ज्याच्या, ज्याची झुंजायची तयारी आहे
काय फरक पायाचा पडतो त्याला...डावा ठेवा अथवा उजवा ठेवा

जायचे होते तुला तर जायचे होतेस ना
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)

दुःख होते द्यायचे तर द्यायचे होतेस ना
या निमित्ताने तरी तू यायचे होतेस ना

काळजाच्या आतमध्ये ठेवले होते तुला
तू मला चोरून तेथुन न्यायचे होतेस ना

पापण्यांनी पापण्यांशी बोलली असशील पण
एकदा ओठांसवे बोलायचे होतेस ना

पापण्यांतुन रोज ठिबकत राहिलो नसतोच मी
पापण्यांवर तू मला ठेवायचे होतेस ना

पावलांवर चार मी येऊन होतो थांबलो
एकतर पाऊल तू टाकायचे होतेस ना

कातरवेळी चुरगळलेली पाने वाचत गेलो
तिची आठवण काढत गेलो, स्वतःस जाळत गेलो

लाटांसोबत लढत राहिलो...जोवर सोबत होतो
तिला मिळाला काठ नदीचा अन् मी वाहत गेलो

गैरसमज झाला थोडा अन् दूर जशी ती झाली
दूर राहिलो....विरहामधली धग सांभाळत गेलो

लिहायच्या नसतातच गोष्टी सगळ्या गझलेमध्ये
म्हणून फुरसत मिळेल तेव्हा स्वतःस सांगत गेलो

खोटे बोलत गेले ते ते खूप दूरवर गेले
अन् मी होतो तिथे राहिलो..खरेच बोलत गेलो

घेतली जाणून माझी जात मित्रांनी
काढली नंतर उभ्या चौकात मित्रांनी

चल गळा कापू म्हणाले दुश्मनाचा अन्
कापला माझाच अंधारात मित्रांनी

फक्त इतक्यानेच सौख्याचे धनी झाले
दोन अश्रू ढाळले दुःखात मित्रांनी

यार ! दगडाच्या तळाशी ठेवला माझा
काढला अपुला खुबीने हात मित्रांनी

नेमका आला समोरच भोवरा माझ्या
अन् मला सोडुन दिले पाण्यात मित्रांनी

दुश्मनांनी शर्थ केली ना तरी मिटला
वाद होता पेरला दोघात मित्रांनी

©® - महेश मोरे (स्वच्छंदी)