गझल

हरएक श्वासात भिनतेस तू
- महेश मोरे (स्वच्छंदी),सातारा
8554085101

ठरवून देतो शहारा शरीरास त्या गूढ स्पर्शात असतेस तू
भरतेस अस्सल सुखांनीच आयुष्य अन् धुंद बरसात करतेस तू

हळुवार स्पर्शून जाते किनाऱ्यास ती लाट पाण्यातली तू सखे
पाण्यास असते तुझी काळजी आणि अपुल्याच खेळात रमतेस तू

तो चंद्र फिरतो जसा भोवताली नि धरणी जशी त्यास दुर्लक्षिते
मी घालतो नित्य घिरट्या तशा आणि अपुल्याच नादात फिरतेस तू

हरीहरन हे नाव गाण्याची थोडी देखील आवड असणाऱ्याला माहित नाही असे होऊ शकत नाही. पार्श्वगायन हा जरी त्यांचा प्रांत असला तरी त्याव्यतिरिक्त त्यांनी अनेक उत्तम गझल गायल्या आहेत. अर्थात हिंदी-उर्दू गझल चे नाव निघाले की ‘गुलाम अली, जगजीत सिंग किंवा नाही म्हणता पंकज उधास’ हेच ठळक गझल गायक म्हणून आपल्या समोर येतात. खऱ्या गझल प्रेमींमध्ये मग ‘अहमद आणि महमंद हुसेन’, सारखे किंवा ‘तलत अझीज, भूपेंद्र सिंग, आणि चंदन दास’ सारखे गझल गायक आपले स्वतंत्र स्थान मिळवून आहेत. अगदीच कट्टर गझल पंथी ‘बेगम अख्तर, फरीदा खानुम, मेहदी हसन, आबिदा परवीन’ यांना हिमालया सारखे थोर समजतात.

म्हणून ये बघायला
- महेश मोरे (स्वच्छंदी),सातारा

नको उशीर व्हायला म्हणून ये बघायला
नकोच साथ आपली अशीतशी सुटायला

ऋतू जसा सरायचा तसा निघून चाललो
उशीर लागतोच ना मनातुनी निघायला

नकोस देउ दु:ख वा नको नवीन वेदना
तुझी जुनीच आठवण पुरेल मज छळायला

उसंत बस् पुरेलशी कळीस दे फुलायला
कितीक वेळ लागतो सुवास दरवळायला ?

जसे सुचायचे सखे अधीर काव्य तुजवरी
हवा तसाच शेर बस् तुझ्यावरी सुचायला

काय भांडू मी कुणाशी
पोट असतांना उपाशी

शेवटी मी मोडली ती
वाट रुळलेली जराशी

कोवळे का दुःख माझे ?
घाव जपतो मी उराशी

माय माझी राहते ते
स्थान बनते एक काशी

दुःख विकण्या काढले मी
भाव झाला ना हराशी

सत्य होते ते कदाचित
भूक म्हणते हो अधाशी

मातृभूमी रडत असते
लेक जेव्हा जाय फाशी

आसवांची पैज होती
जिंकलो मी श्रावणाशी

इलाज नाही
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)

आयुष्याला सलतो आहे..इलाज नाही
विरह तुझा मज डसतो आहे..इलाज नाही

जरी दिली तू टाळी नाही मला एकही
तुझी वाहवा करतो आहे..इलाज नाही

रस्ता बदलुन तू वळणावर वळल्यापासुन
नको तिथे मी वळतो आहे..इलाज नाही

तुला भेटले नाही घरटे हक्काचे अन्
मीही वणवण फिरतो आहे..इलाज नाही

चार विषारी दात काढले तेव्हापासुन
जो-तो येतो, छळतो आहे..इलाज नाही

इतकी वर्षे झाली पहिला गुलाब देउन
हात अता थरथरतो आहे..इलाज नाही

भिजून जावे म्हणतो
©®- महेश मोरे(स्वच्छंदी)

पापणीतल्या थेंबांमध्ये भिजून जावे म्हणतो
मी जाताना तुझी आसवे पुसून जावेे म्हणतो

काठावरती येण्याचीही नको व्हायला इच्छा
प्रेमामध्ये तुझ्या एवढे बुडून जावे म्हणतो

पडदाबिडदा अन् टाळ्यांची वाट कशाला पाहू ?
मी शेवटच्या घंटेआधी निघून जावे म्हणतो

नको एवढ्या निर्दयतेने डाव मोडला माझा
आयुष्या मी तुलाच आता पिसून जावे म्हणतो

उच्चप्रतीचे अत्तर होणे असेल ज्याच्या नशिबी
त्याने पुरत्या आनंदाने सुकून जावे म्हणतो

असूनही ना दिसणे कधी, दुर्दैवी दुसरा भोग नाही
जुळून येतील सरळ धागे, नशिबी आमुच्या योग नाही

गुंतलेल्या यातनेची तक्रारही करत नाही कधी
सहजच मिळणाऱ्या सुखाचा, आम्हांस कसला लोभ नाही

आनंदी आहोत असेच आम्ही कुठल्याही ऐटीविना
इमान आहे शाबूत अजून, आम्हांस बेइमानीचा रोग नाही

थोडेसे खटकते या जनमानसांशी कधीतरी, कुठेतरी
जाणून आडवे जातो, यातला काही भाग नाही!

खांद्यास खांदा, कदमाला कदम, साधे सोपे समीकरण आहे
द्वेष वगैरे तडीपारंच आहेत, अम्हांत इर्षेची आग नाही

पण...बोलत नाही
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)

माझ्याबद्दल कधी कुणाला सांगत नाही
वळून बघते, हसतेही पण...बोलत नाही

एक चांदणी लुकलुक करते..अन् मावळते
त्याच अदेवर चंद्र रात्रभर झोपत नाही

तिला पाहिजे तसा तसा मी बदलत गेलो
अन् ती म्हणते मनासारखा वाटत नाही

खरे सांगतो..बाई म्हणजे असा डोह की
जन्म संपतो..थांग कुणाला लागत नाही

मी दिसलो की उगाच कुजबुज कुजबुज करते
वेळ बदलते..स्वभाव काही बदलत नाही

जशी यायची.. तशीच येते पाणवठ्यावर
मी ही असतो पाय तिचा पण घसरत नाही

कोठे माझा होतो ?
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)

तिच्या गुलाबी मिठीत जेव्हा होतो
सांगा ना....मी कोठे माझा होतो ?

तुलना अमुची कशी व्हायची होती
ती मंदिर..... मी पडका वाडा होतो

ती दिसली की बाकी काही नाही
आठवणींनी डोळा ओला होतो

खेळायाचे तर सगळ्यांना असते
वजीर कोणी..कोणी प्यादा होतो

निर्णयांमधे गफलत आधी होते
आयुष्याचा नंतर पचका होतो

आकार तुला कसा द्यायचा होता
मी रबराचा तुटका साचा होतो

देवळातला देव झोपतो तेव्हा
माणसातला माणुस जागा होतो

ढग एकही काळा भरून आला नाही
कसा गेला पाऊस फिरून आला नाही

का पाहून तिला चुकला हृदयाचा ठोका?
आजुन चिठ्ठीचा त्या निरोप आला नाही

तो सीमेवर लावतो जीवाची बाजी
सण असे दिवाळी तरीही आला नाही

वाटली अनेकांस त्याने असे उधारी
तो मेला तेंव्हा एकही आला नाही

वृद्धाश्रमातून तो निरोप ती गेल्याचा
ती आई होती तरीही आला नाही