येत होती, जात होती माणसे
गीत अपुले गात होती माणसे!
साथ होती माणसांच्या माणसे
माणसांचे हात होती माणसे...
आज झाली जीवनाची सोबती
काल जी अज्ञात होती माणसे
माणसांचे पीक येथे काढती
येथुनी निर्यात होती माणसे!
हसत त्यांनी सहज अश्रू लपवले...
केवढी निष्णात होती माणसे!
भासली होती विजेचा लोळ ती -
पेटलेली सात होती माणसे!
का घरे मी दुश्मनांची जाळली?
त्या घरांच्या आत होती माणसे....
- कुमार जावडेकर
वाचू शकला नाही...........
तोच मोडला ऐन क्षणी जो वाकू शकला नाही
वादळामधे माड बिचारा वाचू शकला नाही
पडला, रडला, धडपडला तो धावत गेला पुढती
मायेमध्ये गुरफटला तो चालू शकला नाही
बस पहिल्या ओळीने डोळे इतके ओले झाले
ओळ एकही त्यानंतर तो वाचू शकला नाही
दोष उन्हाला देण्याआधी इतके ध्यानी ठेवा
सावलीत जो जो जगला तो वाढू शकला नाही
पतंगास तो माझ्या आता थिल्लर म्हणतो आहे
जो मांज्याने माझा मांजा कापू शकला नाही
एक भिकारी ऐकत बसला माझी कर्मकहाणी
जे मागाया आला होता...मागू शकला नाही
बोचते सल उरास काट्याची
भेट देऊ नको गुलाबाची
आठवण हुंदक्यांसवे येते
खासियत रोजच्या सरावाची
आज गेलो ठरून मी वेडा
आणि चर्चा तुझ्याच नावाची
छिद्र होते जुनेच नावेला
चूक नव्हती तुझ्या किनाऱ्याची
तू हवी तेवढी सुखे घे पण
वेदना आमच्याच वाट्याची
"आतल्यां"च्या जिवावरी जगतो
केवढी ही मिजास देहाची
©® - महेश मोरे (स्वच्छंदी)
9579081342
मातीमध्ये हात घालतो त्याला कळते
मातीमध्ये हात घालतो त्याला कळते
मातीची सल केवळ शेतकऱ्याला कळते
प्रेमामध्ये पडतो अन् जो जळून जातो
प्रीत खरी त्या वातीच्या धाग्याला कळते
जगणाऱ्याला अशीतशी ती कोठे कळते ?
जगण्याची किंमत तर मरणाऱ्याला कळते
मोठा नाही घाव गड्या बघणारा म्हणतो
किती टोचते हे त्या लढणाऱ्याला कळते
दिशा एकही राहत नाही हातामध्ये
तेव्हा कोठे वादळ नावाड्याला कळते
©®_ महेश मोरे (स्वच्छंदी), सातारा
9579081342
धडधड....
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)
सांगुनी हलकेच काही जायची धडधड
बस् नजर भेटायची अन् व्हायची धडधड
एवढा अभ्यास होता मी तुझा केला
फक्त स्पर्शातूनही समजायची धडधड
जवळ तू असलीस की सगळेच नॉर्मल अन्
दूर तू गेलीस की थांबायची धडधड
जाणुनी जर घ्यायची आई असेलच तर
एकदा केवळ तिची ऐकायची धडधड
ध्यास इतका घेतला होता तिचा मी की
फक्त आठवली तरी वाढायची धडधड
नाव सहजच घ्यायची माझे सखी तिकडे
आणि इकडे नेमकी वाढायची धडधड
थरथर आहे की नाही
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)
श्वासांमध्ये बघा पुरेशी थरथर आहे की नाही
मरणाऱ्याचा आत्मासुद्धा बेघर आहे की नाही ?
कोठे गेलो कुठून आलो तुलाच कळते पहिल्यांदा
सांग मला मग तुझी नजर माझ्यावर आहे की नाही
तसा इरादा चुंबायाचा कधीच माझा नव्हता पण
फक्त पाहिले ओठांमध्ये साखर आहे की नाही
काहीसुद्धा केले नव्हते ससा तरीही सापडला
बघावयाला आला होता...वाघर आहे की नाही
विकास म्हणजे काय नेमके असेल कळले तर सांगा
मधात घोळवलेले नक्की गाजर आहे की नाही
स्वप्न ओले कागदावर
फार ओझे कागदावर
उत्तरे झाली शिळी पण
प्रश्न ताजे कागदावर
बोलण्यावर ना भरोसा
भिस्त आहे कागदावर
संपले केव्हाच नाते
फक्त उरले कागदावर
एवढे सोपे न असते
व्यक्त होणे कागदावर
ही कृपा त्या इश्वराची
उमटते जे कागदावर
कविता क्षीरसागर
त्या देवाला सवा रुपाया माणुस देतो आहे
©®- महेश मोरे (स्वच्छंदी)
अन्यायाला शासन देतो दु:खितांस जो माया त्या देवाला सवा रुपाया माणुस देतो आहे
जो सूर्याला प्रकाश देतो अन् चंद्राला छाया त्या देवाला सवा रुपाया माणुस देतो आहे
हवेत इथल्या आयुष्याचे श्वास पेरले ज्याने, जो मातीच्या कुशीत स्वप्ने पेरत फुलवत आला
जो मेंदूला ऊर्जा देतो भलेबुरे समजाया त्या देवाला सवा रुपाया माणुस देतो आहे
डोळ्यांत दोष वाटे हर्षात अश्रू गळला
तो डाव पापणीचा तेव्हा मला न कळला
वेशीत शब्द खोटे रस्ते नवीन होते
तो गाव लेखणीचा तेव्हा मला न कळला
गाफिल सर्व काटे न सांगता उमलल्या
ठराव त्या कळ्यांचा तेव्हा मला न कळला
तोडले अंग लचके वाटे मला पिशाच्च
घेराव "माणसांचा" तेव्हा मला न कळला
बाजार लोकशाही त्यांनीच मांडलेला
तो "भाव" भाषणांचा तेव्हा मला न कळला
चपळाई अंगी होती तरीही ससेच हरले
सराव कासवांचा तेव्हा मला न कळला
ठेवून खूश त्यांना अवघा दबून गेलो
भराव मागण्यांचा तेव्हा मला न कळला
कुडीचे ऐनवेळी चांदणे होते
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)
तुझ्या दारात जेव्हा थांबणे होते
बिचारे मन पुन्हा वेडेपिसे होते
तुझ्या डोळ्यांत केवळ पाहतो मी अन्
जगाला वाटते की बोलणे होते
बदलली वाट नाही आजसुद्धा मी
दिशेवर प्रेम माझे आंधळे होते
कुठे हे राहते ताब्यात माझ्या मन ?
तुझ्यापासून जेव्हा वेगळे होते
तुझ्या हातात माझा हात असला की
कळत नाही किती हे चालणे होते
हृदय माझे तसे माझेच आहे पण
तुझ्या नजरेस पडले की तुझे होते
