कधी वाटते मी कृष्ण मेघ व्हावे
पाऊस होऊनी बरसत रहावे
कधी कवीच्या त्या लेखणीतून
कविता होऊन बाहेर रिसावे
कधी वाटते मी वारा व्हावे
बेभान होऊन सुसाट वाहावे
मंद तुझा मी स्पर्शुन गंध
धुंद होऊन परत फिरावे
कधी वाटते मी स्वप्न बनावे
आणि अवचित मी तुला पडावे
स्वप्नातुन तुला येताच ग जाग
अंगावर तुझ्या रोमांच शहारावे
कधी वाटते मी चांदणे व्हावे
चकोर होऊन तु मला प्यावे
तृष्णेने न कोणत्या च उरावे
जे वांछीले ,ते कैवल्य मिळावे
शुक्रवार, २२/३/२०२४ , १२:५५ PM
अजय सरदेसाई (मेघ)
लंडनचा पाऊस
कोणत्याही गावातला पाऊस मला खूप आवडतो. कोकणातला आठ आठ दिवस संतत धार धरणारा पाऊस तर सर्वात आवडता. ठाण्याचा ही आवडतोच पण तो फक्त घरात बसून बघायला. आपल्याकडे पावसाळा हा सेपरेट ऋतू आहे आणि साधारण त्याच काळात आपण पाऊस अनुभूवू शकतो. लंडन मध्ये ही ऑक्टोबर ते जानेवारी असा ऑफिशियली पावसाळा जाहीर केलेला असला तरी इथे पाऊस वर्षभर आणि कधी ही पडतो. पावसामुळे क्रिकेटच्या किंवा विम्बल्डनच्या मॅच वर पाणी फिरल्याचे आपण अनेक वेळा बघितलं आहेच. तरी ही लंडनचा पाऊस ही अनुभवण्या सारखीच गोष्ट आहे म्हणून हा लेखन प्रपंच.
हा आमच्या कोकणातला
पाऊस
----------------------------------
आई गं
सरसर पाऊस आला गं
जाऊ दे भिजायला गं
क्षणात ऊन कुठे लपलं
जोरदार वारं हे सुटलं
वास भारी मातीला गं
जाऊ दे भिजायला गं
शेजारची पोरं अंगणात
फेर धरुनी रिंगणात
जाऊ दे फेर धरायला गं
जाऊ दे भिजायला गं
पाण्याच्या झाल्या नद्या
सोडू गं त्यात होड्या
दे ना कागद करायला गं
जाऊ दे भिजायला गं
अवांछित
पाउस कधीचा । पडत राहतो
नडत राहतो । जाणीवेसी
नभ काळेशार । काळोख मनात
हताशा जनांत । रुजलेली
नेत्री दाटतात । भयावह व्यथा
अगणित कथा । माणसांच्या
कधी मग येते । तिरीप जराशी
ऊन पावसाशी । बागडते
लख्ख उजळतो । रंग अंबराचा
भाव अंतरीचा । सावरतो
आकाश निळेले । भूतल हिरवा
मनाचा पारवा । झेप घेतो
नेतो तोच देतो । निरामय सृष्टी
आशामय दृष्टी । अवांछित
-श्रीराम
पाऊस
पाऊस पडतोय
झिरपतोय हळूहळू
रांगत येईल हळूच वाणसामानात
तिथून मग उद्याच्या विवंचनेतही..
पाऊस पडतोय
ओल्या भिंतीवर
चिंब भिजलेल्या आठवणी
हिरव्या होतील पुन्हा..
पाऊस पडतोय
घामात मिसळतोय
रक्तात भिनतोय
स्वेदफुलांना सुगंध येईल आता मातीचा..
।।मोहनबाधा।।
तो पाऊस होऊनी पिसा !
बिलगला असा !
जरा ना लाज !
कळले ना करु मी काय !
होय निरुपाय !
फसले आज !!
घन शामल आतूर असा !
. मोहन जसा !
शोधतो राधा !
मी भिजून हरखले अशी !
जाहली कशी !
मोहनबाधा !!
...मी मानसी
आमच्या ठाण्याच्या घराच्या खिडकीत बसून, वाफाळणाऱ्या चहाचा आस्वाद घेत बसायला मला फार म्हणजे फारच आवडतं. सोबतीला एखादं छानसं पुस्तक किंव्हा ताजं वृत्तपत्र. मधून मधून बाहेर नजर टाकत असं चहा पिण्यातली गंम्मत काही औरच. माझी निवांतपणाची ती व्याख्या आहे असं म्हटलं तर अतिशयोक्ती होणार नाही. त्यात बाहेर पाऊस पडत असेल तर काही विचारायलाच नको.
आली ही सर पहिल्या पावसाची,
याच सरींनी घडविली भेट गगन-भूमीची,
भिजवुनी ही काळी माती
सुगंध उधळला आसमंताती,
दोघांच्या या भेटीने सारी सृष्टीच जणू भारली
पुन्हा नव्या चैतन्यात नटन्याची तयारीच करु लागली!
कोसळल्या मग सरींवर सरी
अंगणातला सुगंध गेला नदीच्या तीरी,
घरा घरात बागडू लागल्या मग बायका पोरी,
धांदल उडाली बघ मळेराणावरी
धान्याची झाकाझुक करू लागला शेतकरी,
स्वप्न पाहु लागला तो नव्या पेरणीची
उत्साही सर आली पहिल्या पावसाची.
पावसा...पावसा...
पावसा... पावसा...
रिमझिम ये...
फुलांना, वेलींना गोंजारत ये.
पावसा.. पावसा...
सरींवर सरी पडू दे...
ओंजळीत पागोळ्या झेलू दे.
पावसा... पावसा...
मुसळधारा बरसू; दे...
बागडणर्‍या मुलांना चिंब भिजू दे.
पावसा... पावसा...
वार्‍याला सोबत घेऊन ये...
धारेत सोडली होडी माझी,
पुढे पुढे जाऊ दे.
पावसा... पावसा..
घे विसावा क्षणभर,
वाटेतला वाटसरू,
सुखरुप पोहचू दे ठिकाणावर.
