पाऊस

शिरवे आले अंगावरती
वैशाखमासे भिजली माती,
तप्त सरोवरे झाली थंड,
मयुरासंगे मने नाचती

वार्‍यासंगे करुनी गट्टी
मेघांनीही केली दाटी,
लपवूनी त्या दिनकराला
काळोखा धाडले अवनीवरती

झट्कूनी आपले ओले अंग
श्वान ही झाले होते दंग,
सुगंध मातीचा भटकंतीसाठी
आरूढ झाला वार्‍यावरती

फूले फुलली मने खुलली
बालबालका नाचू लागली
चातकानेही तहान भागवली
जलधारांनी धरती सजली

आठवणीने स्पर्शाच्या शहारले अंग
जशी जुई थरथरली वा-याच्या संग
नेहमीच सारखा आला तो धुमसून
तर त्या पावसाची चूक काय? सांग!

गंध मातीचा बेधुंद करणारा
केसातल्या गज-याची ओळख सांगणारा
तो तर येणारच पहिल्या सरींसवे,
मग त्यात पावसाची चूक काय? सांग!

सावळं अंधारं वादळ जमणार
विजांचा कडाड अन घन घुंमणार
सय वादळाची तुझ्या डोळ्यातल्या, मनातल्या
आली, त्यात पावसाची चूक काय? सांग!

भिजून सुखावून सारं गपगार
पुन्हा नवे हिरवे धुमारे फुटणार
आस आणि आशा पुन्हा भेटीची,
आली, त्यात पावसाची चूक काय? सांग!

येशील जाशील पावसासारखी
पुन्हा वैशाखात होरपळण्यासाठी
आलं मनात असं काही, उगाचच,

पुण्या-मुंबईकरांचे पावसाळ्यात भटकण्याचे आवडते ठिकाण म्हणजे लोणावळा व खंडाळा. या पर्यटनाच्या यादीत लवासा, अ‍ॅम्बी व्हॅली, ताम्हीणी घाट व माळशेज घाट ही स्थळे भाव घावून जातात. मात्र, नेहमीच्या या ठिकाणांऐवजी या वेळी निवांत ठिकाणी हिंडायला जायचे ठरविले. नेहमीच्या पर्यटन स्थळांवर पर्यटकांची वाढणारी गर्दी व त्यापेक्षाही त्यांचा नकोसा असलेला उच्छाद, हुल्लडपणा नको असेल तर अशा निवांत ठिकाणी जायला हरकत नाही. त्या विषयी...

पाऊस नसे हा पहिला पण भिजणे बाकी आहे
मी तिच्या लोचनांमधुनी पाझरणे बाकी आहे

विश्वास कसा ठेवावा तू आसपास असल्याचा
माणूस माणसामधला सापडणे बाकी आहे

मी लिहिल्या अनेक कविता संतोष वाटला नाही
नुकतेच मला कळले की, 'तू' सुचणे बाकी आहे

सत्यास शोधले होते, सत्यास मांडलेसुद्धा
पण सत्य नग्न असते हे आवडणे बाकी आहे

माझ्यात राम आहे अन् माझ्यामधेच रावणही
चेहरा तुम्हाला दुसरा दाखवणे बाकी आहे

आईस फसवुनी 'जीतू' मी अनेक पाउस भिजलो
ती ओल मनातुन अजुनी वाळवणे बाकी आहे

पिसं भरलं मनात मनी कसले हे भाव
तुला पाहुन हे झालं, उगा पावसाचं नाव

तुझ्या सावळ्या कांतीचे असे सावळे आकाश
तुझा श्वास जसा वारा, भवती ओलंचिंब गाव

ओला पदर उडतो तसा धारांचा आभास
जलामध्ये लपेटून झीम्म झीम्माड भिजावं

दिसे डोळ्यांमध्ये तुझ्या सप्तरंगांची कमान
लयकारीत मजेत ओलं प्रेमगाणं गावं

मनमोराचा पिसारा थरथरुन डोळे डोळे
मोरासवे मोर होऊन ओल्या मातीत नाचावं

२० जुन २०१३

तापलेला रस्ता, वितळलेल डांबर, घामाच्या धारा, गरम वारा, उन्हाच्या झळा, तहानलेले जीव, व्याकुळ नजरा. वासरांच्या तापल्या पाठी चाटणार्‍या गाई. आकाशाकडे बघणारे पक्षी. गरिब बापडा पिसारा आवरुन बसलेला मोर. आग ओकणारा सुर्य. बापरे. कधी एकदा पाऊस येतोय याची प्रत्येकजण वाट बघत होते. उकाडा वाढतच चालला. निसर्ग पावसाची वाट पाहात होता. जुनी कात टाकुन वसंतात झाडांना नवी पालवी फ़ुटली आणि सुष्टी पावसाच्या स्वागतासाठी तयार झाली. हळु हळु आकाशात मेघांची दाटी होत चालली. मधेच सुर्याच्या आड येणारे ढग पाहिले आणि सर्व सृष्टिला धीर आला. मोर पिसारा झटकुन तायार झाला होता, चातकाला आपली प्रतिक्षा संपणार म्हणुन आनंद झाला.

१० जुन २०१३

ती नेहमी मला बोलते, जेव्हा तू मला भेटतोस, हसत नाहीस.. जसा लग्नाआधी हसायचास.. जेव्हा लांबूनच बघायचास.. नजर पडताच खुलायचास.. आता तिला कसे समजवू, उगाच हसता येत नाही मला, आणि कृत्रिम हसायला तर मुळीच जमत नाही.. लग्नाआधीची गोष्ट वेगळी होती.. आता तुला भेटणे आणि तुझ्याबरोबर घरी जाणे रोजचेच आहे.. रोज तशीच तूच दिसणार हे ठाऊक आहे.. मग का उगाचच ते औपचारीक हसणे.. पण.., गेले दोनचार दिवस मात्र हे रुटीन बदलले होते.. तिच्या कॉलेजला सुट्ट्या, तर घर ते ऑफिस माझ्या एकट्याच्या वार्‍या.. आजही एकटाच होतो.. आणि ती कसल्याश्या कामासाठी बोरीबंदरला गेली होती.

पाऊस आवडत नाही
तो मनास भिजवत नाही

सगळ्यांनी रस्ता धरला
दु:खाचे उरकत नाही

ती स्पष्टच 'नाही' म्हणते
पण मलाच समजत नाही !

मैफल रंगत नसताना
अर्ध्यातुन उठवत नाही

मी शेर मांडला नव्हता
टाळ्यांना समजत नाही

ती अशी पाहते मजला
की स्वत:स पाहत नाही

बन 'जितू' देव तू आता
माणुसपण सोसत नाही

....रसप....
१४ जून २०१३
http://www.ranjeetparadkar.com/2013/06/blog-post_15.html