मी

- अहो, बघा ना.... माझ्या चेहेऱ्यावर सुरकुत्या वाढायला लागलेत... म्हातारी झाले मी आता....

मी - अगं असू दे . छान दिसतेस .... अनुभवाची निशाणी म्हणजे सुरकुत्या. ! मला तर मस्त वाटतायत. आठवतंय तुला? मी बऱ्याचदा निराश व्हायचो, हताश व्हायचो, तेंव्हां तू खळखळून हसायचीस आणि मनावरचे मळभ क्षणात दूर करायचीस. काही वेळा तर तू मला बरं वाटावं म्हणून माझ्या शिळ्या आणि त्याच त्याच विनोदांवर मनापासून हसायचीस. म्हणून त्या सुरकुत्या पडल्यायत. मला अशीच आवडतेस तू.

तू मला पाहिले तेव्हा,
मी तुला पाहिले होते,
जीवनाच्या पानावर
मी तुला लिहिले होते.

तो मेघमल्हार तेव्हा,
असा बरसला होता.
मनाचा चातक माझ्या
जसा तरसला होता.

आठवांनी तुझ्या सये
पाणी डोळ्यांत दाटते.
भरलेले शहर ही
मग रितेच वाटते.

आपलं प्रेम म्हणजे
जणू एक गाव होते.
हृदयांवर कोरलेले,
माझे तुझे नाव होते.

©ओंकार केसकर

इथे कसं बरं वाटतंय. शांत,निवांत. इथे कोणी ओरडायला नाही की लाथ घालून हाकलायला नाही. जागाच तशी आहे इतकी दाट झाडी की दिवसासुद्धा माणसं इकडं यायला घाबरतात आणि रात्री तर म्हणे इथल्या झाडांवर भुतं लटकलेली असतात, मला अजून तरी दिसली नाहीत ती. जाऊद्या त्यामुळं का होईना पण इकडे कोणी फिरकत तर नाही. इथं मी एकटाच असतो. पाचोळ्यावर पाठ टेकवली की शांतपणे पडता येतं. असं शांत पडून डोळे बंद केले की ती आठवते, खरं तर आठवायला अगोदर तिला विसरायला तर हवं ना! जेव्हापासून ती भेटली होती तेव्हापासून असा एकही क्षण गेला नाही की मी तिला विसरलो असेल.

मी मनात होतो तुझ्या तु दगडात शोधत राहिलास.
मी तर मित्र होतो तुझा तु उगाच घाबरलास....
तु कोंबड्या बकऱ्यांचे नैवद्य देवून मला आपलेसे करू पाहत होता.
मला तर फक्त तुझ्या मनातील भोळा भाव हवा होता.
पण तू अंधश्रद्धेच्या इतका आहारी गेलास .
की स्वतःलाच संपवून बसलास..
तु इतका क्रूर झालास.
की स्वतः मधील देवत्व च विसरून बसलास.
मी मनात होतो तुझ्या तु दगडात शोधत राहिलास.
मी तर मित्र होतो तुझा तु उगाच घाबरलास....
तू मला अर्पण करण्या मुक्या प्राण्याला कापत होतास..
कसं सांगू तुला माझा जीव किती तुटत होता.

“भेटीगाठी”

अशाच येती भेटीगाठी ...
गतजन्मीची घेऊनी नाती
मित्र म्हणा वा म्हणा सोबती
ओळख ती ती आतापुरती llधृll

कितीक असुनी अवतीभवती
चारांचीच मग होते गणती
अंतरातले प्रेम नांदते
विश्वासाच्या बांधून भिंती ll१llअशाच येती भेटीगाठी ...

झुरणे मरणे नाही वायदे
इथे न कसले नियम कायदे
प्रेमच भाषा प्रेमच मनीषा
प्रेमच केवळ आदी अंती ll२llअशाच येती भेटीगाठी ...

मी, एक माणूस

बहुतेकदा, जन्मदत्त नात्यांनी बंदिस्त गोतावळ्यात,
मी एक कर्तव्यदक्ष सगा-सोयरा, भाईबंद असतो,
किंवा सर्वसंमत व्यवहाराच्या रेट्याने जुळवलेला,
विश्वासू सहकारी, मित्र आणि शेजारी अचूक असतो.

मी कुठे नि केंव्हा माणूस असतो?

मी एकतर भाबडे गरजू गिर्‍हाईक,
किंवा आशाळभूत मतदार असतो.
आगा-पीछा हरवलेल्या गर्दीतला एक थेंब,
फलाटावर, मोर्चात किंवा वारीत धक्के खातो.

मी कुठे नि केंव्हा माणूस असतो?

दिवसा-उजेडी, जगात रीतसर वावरताना,
किंवा रात्री, बिछान्यात शिरल्यावर,
माझे आपले अगतिक स्खलन होतच असते.
कशाचेच मुळी सूतक मला कधी लागतच नाही.

धुंद डोळ्यातल तुझ्या हा भाव
उलगडतो माझ्या स्वप्नांचा गाव

गावात या.. तु आणि मी
हातात तु घेता हात
विरघळतात सारे शब्दभाव....

अश्याच एका कातरवेळी
तुला बिलगावे अन हळुहळु भावना पाझरव्यात
माझ्या मुक शब्दांचा मांडावा
एक सैरभैर डाव.....

या गावच्या वेशीवर घर तुझे
अन माझे न अस्तित्व काही
निव्वळ त्या धुंद चंद्राच्या
साक्षीची ठेव.....

तु ..तुझ्या मनातुन अन मी माझ्या
त्याला साक्ष ठेवत आहे...
या स्वप्नांपलीकडेही
इतरही धागे जुळलेले आहेत...

कशी ठेऊ त्यांना मागे
कसे हे तोडु धागे,
येऊ या स्वप्नांच्या मागे?

पण लक्षात ठेव ... या सप्तरंगी धाग्यातला

दर दुसर्‍या तासाला येणारा तिचा फोन.. आज ऑफिसला पोहोचून तीन तास उलटून गेले तरी आला नाही तेव्हा चुकचुकल्यासारखे वाटणे साहजिकच होते.. मात्र कामाच्या घाईगडबडीत डोक्यात येणारे सारेच विचार तसेच रेंगाळत ठेवता येत नाहीत.. दुपारी खिशातला फोन खणखणला तेव्हा तिची आठवण झाली, पण वेगळाच नंबर पाहून चुटपुटलो.. तेवढ्यापुरतेच.. कारण समोरून आवाज तिचाच होता, बातमी तेवढी चांगली नव्हती.. बाईसाहेब फोन कुठेतरी हरवून आल्या होत्या.. तिच्यावर ओरडावे कि डाफरावे या विचारांत असतानाच तिने फोन कट देखील केला. कदाचित मला हे कळवण्यापुरताच केला असावा.. ते ही खरेच, दुसर्‍याच्या फोनवरून कितीसे बोलणार..