तू मला पाहिले तेव्हा,
मी तुला पाहिले होते,
जीवनाच्या पानावर
मी तुला लिहिले होते.
तो मेघमल्हार तेव्हा,
असा बरसला होता.
मनाचा चातक माझ्या
जसा तरसला होता.
आठवांनी तुझ्या सये
पाणी डोळ्यांत दाटते.
भरलेले शहर ही
मग रितेच वाटते.
आपलं प्रेम म्हणजे
जणू एक गाव होते.
हृदयांवर कोरलेले,
माझे तुझे नाव होते.
©ओंकार केसकर
तू
केवढे नजरेत एका सांगुनी गेलीस तू!
पैज शब्दांशी अशी का लावली होतीस तू?
नेहमीचे ते बहाणे द्यायचे होते तुला.
का तुझे मधुकोष ओठी घेउनी आलीस तू?
'विसर ते सारेच आता' सांगुनी गेलीस ना!
का पुन्हा खिडकीत माझ्या चांदणे झालीस तू?
सोडुनी अर्ध्यावरी जर जायचे होते तुला.
का स्मृतींचे दंश माझ्या बांधले गाठीस तू?
चिंब ओल्या त्या क्षणी लाजायचे होते तुला.
का सरी मग श्रावणाच्या आणल्या भेटीस तू?
चंद्रमौळी या घरीही सौख्य तू केले सुखी.
हेच का जे सांजवेळी मागते तुळशीस तू?
- समीर.
बोलली नाहीस तू............!
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)
घालुनी डोळ्यात डोळे अंतरी भिडलीस तू
पण हवे होते मला ते बोलली नाहीस तू
वय गुलाबाचे म्हणू की मी तुझी जादू म्हणू
ऐन चाळीशीतसुद्धा वाटते बावीस तू
मोगऱ्याची वेल जेव्हा लोंबताना पाहतो
पाकळ्यांआडून पडते नेमकी दृष्टीस तू
सर्वकाही द्यायचा देतेस मजला शब्द पण
ऐनवेळेला किती करतेस घासाघीस तू
हक्क नाही एवढाही आज माझ्यावर तुझा
शेर विरहाचा कसा मग लावते छातीस तू
नाव माझे टाळले तेव्हाच कळले हे मला
आजही पाहून मज होतेस कासावीस तू
तू
- महेश मोरे (स्वच्छंदी)
माणसांच्या वेदनेचा आरसा होतास तू
आरसा होवूनसुद्धा वेगळा होतास तू
याचसाठी वाद झाला फक्त त्यांचा अन् तुझा
बोलले नव्हते कुणी ते बोलला होतास तू
फक्त उद्धरण्याकरीता जन्म झालेला तुझा
टाकलेल्या माणसांचा चेहरा होतास तू
पोचला असतास तूही काळजाच्या आत पण
श्वास अंतिम घेतल्यावर पोचला होतास तू
रोज फिरते ही धरा त्या सुर्यबिंबाभोवती
वाटले खोटे जगाला पण खरा होतास तू
लपविले होते उरातच प्रेम पण कळले तुला
फक्त ठोका काळजाचा मोजला होतास तू
प्रेम फुल
सोडताना हात तुझा मनी काहूर दाटे
नजरेआड करताना आयुष्य क्षणभंगुर वाटे
हवालदिल मी तुझ्या कडे एकटक पाही
पाहता पाहता तुला, तुझाच होऊन राही
अगं वेड लावलास मला वेडा मी झालो
तू नेशील त्या वाटेवर पाठीमागे आलो
दुरावलो सगळ्यांपासून हरवलं मी मला
आता परत जा म्हणतेस पटत का तुला
पाऊलखुणा ही पुसल्या मी, प्रेमवेडे चाळे
मनो मनी बांधले स्वप्नांचे एकावर एक माळे
रमलो ग मी तुझ्यात मंत्रमुग्ध झालो
क्षणो क्षणी हृदयात तुला साठवत आलो
शब्दाविण नसते कविता
अन सुरांविण कसले गाणे
तसे तुजविण माझे असणे
अन तुजविण माझे जगणे...
श्वासांच्या मैफिलीत माझ्या
तुझेच सूर आळविते
जगण्याच्या तालामध्ये
तुझी चाल नित्य बांधते
तुझे हसणे माझी कविता
तुझे असणे माझे गाणे
तुजविण कसली कविता
तुजविन कसले गाणे
©राजश्री
२९/०६/२०१८
कर तू ही तयारीला सुरुवात
घेऊन ये तुझ्याकडचेही काही तुकडे
माझ्या अस्तित्वाचे..
राहिलेच असतील
आठवणींच्या कोशात
अडकलेले चुकून कधी तर
एकालाही रेंगाळत ठेऊ नकोस चुकारपणे
सगळेच्या सगळे क्षण भरून घेऊन ये
ज्यांमध्ये भास होईल पुसटसाही
माझ्या असण्याचा
काळजी घे,
एखादा जरी राहिला ना मागे
तर पुन्हा माजेल सगळे तण
लक्षात ठेव,
मूठमाती देताना
चालतो गाळलेला एखादा अश्रू
तेवढाच मातीत घट्ट बसतो
गाडून टाकण्यासाठी जमवलेला
हळवा कचरा
सगळं ऐकलंच पाहिजे तुझं
असं नाही काही
असतील तुझी मतं, म्हणणी, गार्हाणी
मी ऐकेनच मान डोलावत
असं नाही काही.
घालशील मग तू वाद
भांडशील, रागावशीलही भरभरून
मी देईन उत्तरं सगळ्याला तश्शीच
किंवा देणारही नाही
पण ऐकून घेईन मुकाट्याने
असं नाही काही.
रुसून बसशील, अबोला धरशील,
वाट बघशील मी मनवेन म्हणून
सोडून माझं मी पण
येईन तुझ्या मागे मग
असं नाही काही.
मग येशील हळूच
रेंगाळशील माझ्या अवती भवती
एखादा शब्द बोलत स्वतःशी
अंदाज घेशील.. मी ऐकतोय का..
मी बघेनच तुझ्याकडे
असं नाही काही.
मग अचानक
हात माझा हातात घेत
हळूच माझ्या कुशीत शिरशील
टेकवत अलगद गालावर ओठ
