पुणे

गावं झाले रिकामे पण
पेपरात भरतात सगळे रकाने
गाई बैलांची दोरी सुटली
अन् गळ्यात अमुच्या चाडी बसली
आर्त हि अमुची हाक
कोणी ऐकेल, का होऊनी ताठ
चातकाने सोडली आता
वरुण देवाची साथ
घागर भरण्या लागतेय दिस न दीस
मुंबापुरीत दहीहंडीत बसतात कोट्याधीश
लग्न या पोशिंद्याचे ठरेल का
कोणती मुलगी हो भरेल का
भेगाळलेल्या मनात माझ्या

नयन रूपी सागरात तुझ्या मी अथांग बुडालो.
काल होतो माझा आज तुझाच जाहलो...

पडता सोन्याची किरणे उजळला आसमंत सारा.
ओल्या मिठीत तुझ्या आला अंगावरी शहारा..

रेतीत तुझ्या पावलांचे उमटले आज ठसे.
प्रेमात पडली लाट म्हणाली मिटवू मी कसे..

जमले ढग आकाशी आणि सुटला सुसाट वारा.
आपल्या प्रेमाची साक्ष देतो हा रेशमी किनारा...

चल भिजू दे आज आणि होऊ दे ओले चिंब.
नितळ पाण्यात बघूया दोघांचे प्रतिबिंब...

अनंत

मराठी भाषा दिनानिमित्त एकतरी कविता लिहावी असे डोक्यात होते.एक मुलगी, माहेरवाशीण काय विचार करेल? असे डोक्यात आले आणि भाषाही हीदेखील एक प्रकारे मुलगीच जी जगाच्या अनेक प्रदेशात नांदत आहेत, त्यावर आधारित माहेरवाशीण नजरेतून लिहिलेली नवीन कविता.
मुद्दाम पहिले कडवे आणि शेवटचे कडवे संलग्न लिहिण्याचा (प्रारंभ-अंत्य) असा नवा प्रकार हाताळण्याचा प्रयत्न केलाय. नक्की अभिप्राय द्या.

सासरी दरवळतो नित्य मोगरा तरी
मृद्गंध माहेरचा कसा विसरू ?

नवीन हक्काचे घर अन् माणसे तरी
माहेरचे जागांचे ठसे कसे विसरू ?

मत (opinion?)

सख्या, कसला रे हा मेळा,
हा कसला सांग सोहळा?

मी वनवासी रानांतून,
मी मुकी बाहुली आतून,
घाबरतो जीव जरासा,
ही गर्दी, गोंधळ पाहून.

ही रांग कशी ही अजब रे,
का उभे इथे हे सारे,
राजे, धनिक अन भटजी,
सोडुनी वैभव, सख्या रे?

म्हणे, हीच असे आजादी,
ना प्रमुख कोणी, ना इत्यादी,
सर्वांची किंमत एकच,
असो राजा, वजीर वा प्यादी.

उपासना !..

भाग -१

अवघ्या प्राक्तनाला स्वीकारून मी कणखर उभा आहे
चौफेर कलंकित डौल झुगारून मी हे स्वाभिमान साकारला आहे

भूतकाळाचे ग्रहण, आणि वर्तमानाचे गोंदण घेऊन
मी भविष्याचे कोंदण कसे साकारावे?
अविश्वासाची पाळेमुळे घट्ट गिळलेल्याना
मी कोणते बरे बाळकडू पाजावे?

"छत्रछायेत वाढवलेल्या वेलिनी जरी छताचीच उंची झाकु पाहिली
आपलेच म्हणून पुन्हा पुन्हा मात्र त्यांची रक्षाच केली"

खडतर नशिबाच्या छाताडावर स्वतःला भरभक्कम उंचावलय
तरी आभाळभर उंची मात्र अजून आकाशा एवढी दूर आहे