पुणे

दूर दूर सांगाती
निष्कारण फिरणारा
राने, वाटा, प्रवास..
रम्य धुंद करणारा
दुखर्या जागा जपून
आवाजी ओळखून
"चल भेटू नाक्यावर"
म्हणणारा दोस्त हवा!

चिडल्यावर हसणारा,
हसल्यावर चिडणारा
बेफ़िकरे काहीही
का ही ही बकणारा
मनी येते ते सारे
अघळपघळ सलणारे
शब्दा मौनांत शांत
जगणारा दोस्त हवा!

चुकते माझे बरेच
धडक्या वाटेत ठेच
गडबडूनी वाटे मग
आता चालू नयेच.
नेमक्या अशाच क्षणी
काढूनीया आय-भणी
"उठ साल्या, बाजिंद्या!"
डसणारा दोस्त हवा!

"मी धामापूर तलाव बोलतोय'' लघुपटाचे मुंबई आणि पुण्यात पहिल्यांदा सादरीकरण:

इझी चेअरवर बसून फ्रेंच विन्डो मधून पावसाच्या सरींचा आनंद घेत, हातातल्या मग मधून चहाचे घुटके घेत होतो. कोकण चा पाऊस जितका चांगला तितकाच वाईट. झोडपायला लागला तर थांबतच नाही. नाही तर, क्षणात आहेआणि क्षणात गायब. घराच्या पुर्वेला टेकडीवर धो धो कोसळणारा पाऊस आणि पश्चिमेला समुद्रात मावळत्या सूर्याचे दर्शन. कोकणाच्या पावसाचं खरच काही खरं नाही.

आज जिथे मंडईचा गणपती बसतो तिथून पेरूगेट चौकी पर्यंत जो रस्ता आहे त्यास ल. ब. भोपटकर मार्ग म्हणत.
आज हा रस्ता खूप अरुंद वाटतो ना ? पण एके काळी या रस्त्या वरून अनंत चतुर्दशीच्या दिवशी किमान ४०- ५० मंडळांची विसर्जन मिरवणूक जायची हे आज तुम्हास सांगून पण खोटे वाटेल. १९९१ साली शेवटची मिरवणूक या रस्त्यावरून गेली.

तू एक माऊली,
तुझ्यात देवाची सावली .

सूर्यासारखी तेजस्वी,
चंद्रासारखी मावळ.

सर्वांना प्रकाश देणारी ज्योती,
चमकणारा मोती.

तुझा सहवास जणू,
देवाचा भास.

भक्तांच्या हाकेला धावणारी ,
आणि नवसाला पावणारी .

सर्वांना सावरणारी ,
सर्वांच्या मनात वावरणारी .

वादळ पावसात,
असतो तुझा आधार.

घेऊन हातात हात,
मिळेल तुझी साथ.

सर्वांच्या मदतीस धावणारी,
मानवरूपी देवी तू.

काय सांगू तुझी कीर्ती,
शब्द अपुरे पडतील.

-- आरती शिवकुमार

एक आला झोका ,
सगळ्यांच्या हृदयाचा वाजला ठोका .

पाखराने केली किलबिल,
त्यांच्या जीवाची झाली चिलबिल .

झाडांना राहिले नाही भान ,
त्यांच्या वर टिकले नाही पान .

वाऱ्याची वाढली गती ,
फुल फळांची झाली वाईट स्थिती .

मच्छी मरानी केली लगबग ,
त्यांच्या नौकाची झाली डगमग .

नदीने पकडला सूर,
माशांना लागली हुर हुर.

शेतकऱ्यांची वाढली चिंता ,
पिकांची वाटू लागली त्यांना खंता .

नदीला आला पूर ,
पाखरे उडाली भूर भूर .

जोरात वारा देखील सुटला ,
आमचा दरवाजा पण तुटला.

आईने बनवला प्रेमाचा चहा,
आणि म्हणाली लाडकी पिऊन तरी पहा.

यात मिसळली सौंसाराची गोडी,
गोड-कडू चव असेल कधी थोडी थोडी.

दुधात साखर विरघळल्या प्रमाणे,
तुला सौंसारात विरघळल्याचे,
आपल्या परिवारासोबत एकजूट राहायचे.

तुझ्या प्रेमाची गोडी त्यात येऊ दे आणि,
तुझ्या सौंसाराची गाडी दूरवर जाऊ दे .

तुझ्या प्रीतीचा सुगंध सर्वत्र पसरू दे,
तुझ्या आपुलकीचा रंग त्यात उतरू दे .

सतत वाहू दे तुझी माया,
त्यांच्यावर राहू दे तुझी छाया.

तू परिवारासाठी खूप वाहू दे,
तुझी छाप दुसऱ्यावर राहू दे.

झाडाने दिली वेलीला संगत,
सुरू झाली त्यांच्या प्रेमाची रंगत.

एकमेकांना दिला त्यांनी प्रीतीचा दोर ,
बदलला त्यांच्या जीवनाचा मोड.

सर्वत्र पसरला त्यांच्या प्रीतीचा सुगंध ,
एकमेका सोबत ते होऊन गेले दंग.

दिली त्यांनी एकमेकांना साथ ,
अनेक वादळा वर केले त्यांनी मात .

झाडाने घातला वेलीला मोत्याचा हार,
वेलीला बहरला फुलाचा बहार.

वेलीला लागली सुगंधित फुले ,
झाडाला आली खूप सारी फळे.

झाडांनी दिली पक्षांना संगत ,
बसू लागली पाखरांची पंगत .

आली तेथे फुलपाखरे,
सगळ्यांना दिले त्यांनी आश्रय.

कोरोनाच्या संकटातही कामासाठी बाहेर पडतोस तू,
स्वतःच्या खांद्यावर सर्व जबाबदारी घेतोस तू,
माझी काळजी करू नका सतत बोलतोस तू,
पण सर्वांची काळजी घेतोस तू .

कोरोनाच्या संकटातही कष्टाने काम करतोस तू,
संकटाला धैर्याने सामोरी जातोस तू,
कामासाठी आपली भूक सुद्धा मारतोस तू,
कष्टाने काम करून आपला घाम गाळतोस तू.

दुःखामध्ये सुद्धा हसायला शिकवतोस तू,
सुखाची चाहूल देतोस तू ,
आम्हाला आधार देतोस तू,
प्रत्येक संकटावर मात करायला शिकवतोस तू .