संमेलनाचे चार ठसे...

“ती मला एकट्याला तिकडे अंधारात सोडून त्या नवऱ्याला सोडून जाणाऱ्या बायकोला पाहायला निघून गेली. आणि मी इकडे मुलांच्या चड्ड्यांच्या नाड्या सोडतोय आणि बांधतोय…” ( इति पुलं, असामी असामी).

BMM २०२४ च्या चार दिवसांच्या संमेलनातील माझा ( किंवा आमच्या टीम मधल्या दोघा तिघांचा तरी) वेळ असाच काहीसा गेला..
तिकडे एकाहून एक सरस कार्यक्रम चाललेत, आमच्याच बूथवरून मंडळी आम्हालाच कुठला हॉल कुठे विचारून पुढे जातायत, आमच्या बुथवर फोटो काढतायत… आणि आम्ही .. स्मरणिकांचे खोके उचाकटतोय, गठ्ठे लावतोय.. आणि रिकामी खोकी रिसायकल करतोय.. इतका धसका बसला ना याचा की झोपेत, झोपेतून दचकून जागं झालं की, स्मरणिकांचे गठ्ठेच दिसायला लागलेत..
तर असो! पण तरीही निग्रहाने चार की तीन - २ + अर्धा+ अर्धा - दिवसांच्या ह्या सोहळ्यात ६० पैकी तब्बल ४ कार्यक्रम बघण्याचे भाग्य मला लाभले.
तर त्या कार्यक्रमांचा उमटलेला ठसा ..

प्रथम क्रमांक , अर्थात ‘ प्रिय भाई, एक कविता हवी आहे’.
नितांत सुंदर, हृदयाला स्पर्शून गेलेला कार्यक्रम.
रवींद्रनाथ टागोरांची त्यांच्या हस्ताक्षरातील कविता हवी असते तिचा शोध घेताना ते पुल - सूनिताबाईंकडे मदत मागतात. आणि तिथून त्या कवितेचा शोध घेतानाचा प्रवास म्हणजे “प्रिय भाई…”.
एका कवितेच्या शोधात इतरही अनेक सुंदर कविता मिळत जातात मग त्यावर सुनिताबाईंचे मनोगत, विवेचन, काही कवितांचे काव्य गायन..
पहिल्या काही मिनिटातच ते स्क्रिप्ट, तो आवाज, पुलंना घातलेली साद, पडद्यावर झळकणारं - खिडकीतून दिसणाऱ्या झाड, पक्षाचं - सुरेख जलरंगातील चित्र मनावर असं काही गरुड करतं की त्यात हरवून जातो.. खिडकीत बसून शिंपिणीचं घरट बघणारे पुलं, त्यांच्याबरोबर काव्यसंवाद करणाऱ्या सूनिताबाई डोळ्यासमोर तरळत राहतात.
उत्तम लिखाण, उत्कृष्ट दिग्दर्शन, सुरेख अभिवाचन, सुरेल गायन यांचा मिलाफ असलेला, परत परत बघावासा वाटलेला हा एक विलक्षण कार्यक्रम आहे.

***
दुसरा कार्यक्रम, अजय - अतुल, पहिलं नटरंग गाणं संपत असतानाच, या द्वयीने ६३०० लोकांनी भरलेलं अख्ख थिएटर खिशात घातलं. कुठलाही निवेदक नाही, वायफळ बडबड नाही- निव्वळ संगीत, गाणी, आणि बेभान होऊन थिरकणारे प्रेक्षक..
हळू हळू सगळ्या सिटा रिकाम्या पडायला लागल्या आणि आधी खुर्चीत ठेका धरणारी मंडळी जागा मिळेल तिकडे गोल करून डान्स करायला लागले की हो..
ह्या कार्यक्रमाला तरुण मंडळींची उपस्थिती लक्षणीय होती, यात बरेच इथेच जन्मलेले, वाढलेले होते हे विशेष.
अजय अतुल आज ह्या स्थानावर का आहेत ह्याच उत्तर म्हणजे या कार्यक्रमाची झलक!

तिसरा अर्थात भाडीपा - जगात भारी - पण नक्की कोण ? ते नाही कळलं. सारंग साठे अपेक्षेप्रमाणे चांगला झाला, पॉलाने ५ -१० मिनिटे येऊन बोअर केलं आणि उगाच वेळ खाल्ला.
सगळ्यात आश्चर्य / सरप्राइज होत ते कौत्सुभ सोमण ह्यांची स्टँड अप कॉमेडी - एकदम Clean (निखळ ) विनोद , मनमुराद हसवलं.

चौथा कार्यक्रम - राहुल दे - प्रियांका ब - छान झाला. दिवसभराचा थकवा/ मरगळ त्यांच्या सुरांनी पळवून लावली.

आता थोडंसं खटकणारं अगदी २-५%.

संमेलनाची सुरुवात झाली गुरुवारी संध्याकाळी - सा रे ग म ह्या कार्यक्रमाने. निलेश परब, अमर ओक यांसारखे दिग्गाज साथीला, आशिष कुलकर्णी, आनंदी जोशी, मधुरा कुंभार यांसारखे उगवते तरुण गायक, मृण्मयी दे. निवेदन करायला.
सुरुवातच केली ती “पेहेला नशा” गाण्याने… मग पुढे ही त्याच छापाची, बाजाची गाणी सुरू झाली.. मृण्मयीने बहुदा साखर जास्त खाल्ली असावी कारण ती तिच्या निवेदनातून ठिबकत होती.. मग हळू हळू स्टेजवरची मंडळी झिंगायला लागल्यासारखी वाटायला लागली… प्रेक्षकांना पण आता नाचायचं आव्हान करायला लागले की…
अर्ध्या पाऊण तासात एकंदर रंग बघून काढता पाय घेतला.. कारण दुसरी हजारो काम वाट बघतच होती.

दुसऱ्या दिवशी कळलं एका (अ) रसिकाने कजरारे गाण्याचा अनर्थ करून पायताण हातात घेतली.. आणि नको ते गालबोट लागले.
त्याचे वागणे २०० % चुकीचे होते.
मात्र मराठीच्या संमेलनाची सुरुवातच “ पेहेला नशा “ सारख्या गाण्याने केल्यावर माझ्यासारख्या बऱ्याच मराठीच्या प्रेमाखातर ह्या कार्यक्रमाशी सलग्न झालेल्या अनेक माणसांच्या मनात , “ कुठे नेवून ठेवलंय माझ्या मराठीला…?? “ हा टाहो झाला असेल हे निश्चित!!

अर्थात गुरुवारच्या ह्या एका (काही हजारातून एक म्हणजे .००१ टक्क्यांपेक्षा ही कमी) माणसाने केलेल्या चुकीमुळे राहुल दे, सारंग सा. आणि महेश का. ह्या तिघांनीही बाकी प्रेक्षकांना सुनावले/ समजावले/ taunting केले जणू त्यांच्यासमोर बसलेले सगळेच हिंदीचे शत्रूच आहेत..

आता गोष्ट अशी आहे की आपल्याला वरणभात आवडतो आणि फ्राईड राईस पण आवडतो. पण चायनीज खायला गेलेल्याला वरणभात वाढला तर एरव्ही ओरपून खाणारा आता वरणभात बघुन खवळेल की वदनी कवळ म्हणायला लागेल.. पण ते आपल्या सामान्य बुध्दीला झेपले म्हणून मोठ्यांच्या मोठ्या बुध्दीला ह्या छोट्या गोष्टी काय म्हणून सहाव्यात??

तर मंडळी मी घेतलेला एक बोध,
“आता नाचा” किंवा “ विठ्ठल विठ्ठल म्हणा..” , “मोठ्याने म्हणा” असे ओरडुन प्रेक्षाकांकडून काढून घेता येते असे नव्हे पण तुमच्या गाण्यातून पंढरी उभी केलीत तर प्रेक्षक नकळत हात जोडतो आणि मुखात विठ्ठलाचा जप सुरू होतो..

आता मी माझे चार - पाच (शे) शब्द संपवते आणि आपली रजा घेते.. !