# प्रयोग२०२५

“एकटी एकटी घाबरलीस ना?
वाटलंच होत आई
म्हणूनच तर सोडून तुला लांब गेलो नाही…”

एफएमवर गाणं सुरू होतं. बाहेर एप्रिलचा उन्हाळा भरात होता, तरी एसीच्या हवेत उकाडा निलमपर्यंत पोहोचत नव्हता. गाणं संपेपर्यंत ती डेंटिस्टच्या क्लिनिकजवळ पोहोचली. तिने गाडी पार्क केली आणि घड्याळात पाहिलं- अपॉईंटमेंटला अजून चाळीस मिनिटं होती.

“दातात फिलिंग झालं की भूल उतरेपर्यंत काही खायचं नाही, त्यामुळे त्याआधी मस्त खाऊन या”, नेहमीच्या खेळकरपणाने डॉक्टरांनी तिला मागच्या अपॉईंटमेंटमध्ये सांगितलं होतं. नेमकं आजच सकाळपासून कामाच्या धावपळीत, निलमला दोन घास खायला देखील वेळ मिळाला नव्हता.

कल्पना करा- तुम्ही रस्त्याने चालत जात आहात.

रस्त्याच्या कडेला एक बांधकाम साइट आहे. काही जण भिंती बांधत आहेत, सिमेंट मिसळत आहेत. एका कोपऱ्यात एक साइट इंजिनिअर हातात कागद घेऊन इमारतीकडे पाहत आहे — एखाद्या महत्त्वाच्या निर्णयाची निर्णयाच्या प्रतीक्षेत.

थोडं पुढे गेलात, तर एक लहान मुलांचं डेकेअर सेंटर लागतं. रंगीबेरंगी भिंती, खेळणारी मुलं, आणि त्यांच्यासोबत हसतखेळत अ‍ॅक्टिव्हिटी करणारे कर्मचारी — कोणी चित्रं दाखवतंय, कोणी गाणी म्हणतंय.