ललित

तळटीप -
०१. हा ‘हलकट’पणा नसून ‘हलकासा’ प्रयत्न आहे.. मायबोलीच्या (विहीरीतल्या) खवळलेल्या लाटांवर स्वार होण्याचा.. ‘वल्हवासकट होडी बुडणार’ म्हणजे ‘आयडीसकट धागा उडणार’ ह्याची खात्री असून उडी मारतोय..
०२. माबोच्या बाहूबली योद्ध्यांपुढे मी म्हणजे केस खेत की आयडी... अनुल्लेखानं मारलंत तर शेवटपर्यंत वाचणार नाही. (म्हणजे मी वाचेन, पण तुम्ही लेख वाचणार नाही..) म्हणुन तळटीप उजळ माथ्यावर टाकली आहे..
०३. ‘मेरा वचन ही है शासन’ असं आपलं काही नाहीये.. त्यामुळं लेखात लिहलेल्या मतांशी लेखक स्वतःसुद्धा प्रामाणिक नाहीये. फारच जोडे पडले तर लेखक पलटी खाऊ शकतो..

तशी थंडी अजून जोरदार पडत नसली तरी नोव्हेबरमध्ये सकाळी सहाची वेळ म्हणजे थंडीची वेळ. नाशिककडं जाणा-या एसटी बसमधले प्रवासी खिडक्या बंद करून बसले होते आणि बरेचसे झोपेत होते.

सोमवार सकाळची बस म्हणजे दोन दिवस पुण्यात येऊन परत जाणारे कॉलेजचे विद्यार्थी, काही बँकवाले आणि कंपनीत काम करणारे काही नोकरदार लोक, काही सरकारी कर्मचारी. त्यांच्या बसायच्या जागाही ठरलेल्या.

बसचे चालक-वाहक ठरलेले त्यामुळे तसे सगळे चेह-याने एकमेकांना ओळखतात, काही नावानिशीही ओळखतात हे “ते आले बघा पाटील साहेब, चल आता” असं वाहक चालकाला म्हणाला त्यावरून लक्षात आलं.

ऑफिसातला एक नेहमीचा दिवस . कटकट करणारे सीनियर्स , नेहमीच्या डेडलाईनची रडारड , एसीची गोठलेली हवा , या सर्वात डोक्यात प्रश्नांचं भेंडोळ जमलेल असताना चेहऱ्यावर दिसू न देण्याची कॉर्पोरेट कसरत करत असलेले आपण . एका क्षणी डोक्यातल काहूर चेहऱ्यावर पसारायला सुरुवात होते. स्क्रीन धूसर दिसू लागते . डोळे जड होतात . पटकन फ्रेश होऊन येण्याच्या नावाखाली पाऊले वॉशरूमची वाट चालू लागतात . पण तिथून येऊनही काही होत नाही . सुरुवातीचं लो फिलिंग आता सिंक होऊनच थांबणार काय इतपत प्रकरण येतं .

आणि तेव्हाच टिंग टॉंग होतं .

आणि मी चोरांना पळवून लावले ….

"एकटीने" ...
एकटीने दुरचा प्रवास करणं, नाटक सिनेमाला जाण, रेस्तरॉमधे जाऊन हव्या त्या पदार्थांचा फडशा पाडणं, फार कशाला जवळच्या टपरीवर जाऊन एक स्पेशल मारणं...कोशातून बाहेर आणतात आपल्याला. 'सोबती'च्या 'सुरक्षा कवचा'तून बाहेर काढतात. आपल्याला वाटत सोबतीची सवय मोडली की जमेल अस एकटं राहण. एकटं पडण आणि एकटं राहण पसंत करणं यांतला फरक आत्मसात करायलाही वेळ लागतो खरतर. पण एकटीने हवं ते करायला सुरुवात केल्याशिवाय सोबतीची सवय...किंवा गरज मोडत नसते.

एकदा माझी तामिळ मैत्रीण तावातावाने मला सुनवत होती होती...'यू नॉर्थ इंडियन पीपल'...हो, ती अशी हमरीतुमरी वर आली की मला नेहमी यू नॉर्थ इंडीयन्स वगैरे म्हणते न चुकता. आपल्याला कसं कमीतकमी चार दिशा माहीत असतात नं, तशा माझ्या या मैत्रिणीला दोनच दिशा माहिती आहेत. उत्तर आणि दक्षिण. तामीळनाडू, केरळ पासून वरती साधारणपणे हैदराबाद पर्यंत साऊथ इंडिया आणि हैदराबाद च्या वरती सगळा नॉर्थ इंडिया. बाकी महाराष्ट्र, गुजरात तिकडे बंगाल हे असले कॉंप्लिकेशन्स नकोच आपल्याला.

लग्न ही लग्न जमलेल्या जोडप्यांसाठी खास बाब आहे.
एकदा लग्न निच्शित झालं की पुरुषांच्याही मनाला पंख फुटतात, दोघेही वेगळ्या विश्वात प्रवेशतात, खचितच त्यांना व्यावहारीक जगाचं भान उरते आणि ठरवुनही ते त्यामधुन बाहेर पडु शकत नाही.

पुरुषासारखा पुरुष हळवा बनतो, कंजुसही अगदि कर्ण होतो तिच्यासाठी.
त्याच्यामनाचे कधीहि समोर न आलेले नाजुक कंगोरे उलगडतात. नकळत तो तिला काय वाटेल, आत्ता तिच्या इथे असण्याने अजुन मजा येईल असे विचार करायला लागतो किंवा ती नसेल तर काही करायची इच्छाच उरत नाही.

नाटक… नाटकामधील रंजकता नेहमीच भुरळ घालते.

त्याच नाट्यजादूचा अनुभव घेण्यासाठी नाटक केले आणि बरच काही उलगड्लं…

नाटकात सगळं सरळसोट असतं उलट माणसं एरवीच जास्त नाटकीपणे वागतात, वेगवेगळे मुखवटे लावतात.
नाटकामधे सगळं कसं सरळ प्रामणिक आणि पारदर्शक असत. अगदी जे “काही” असेल ते प्रेक्षकांसमोर.
एखाद्याला वाटत असेल काय सगळं ठरवून तर घडतयं, याच्यानंतर तो प्रसंग हा संवाद हे हावभाव…

हा खरचं एवढा सरळ हिशोब आहे का? याचं उत्तर शोधताना नाटकामागची ‘नाटकं’ उलगडली.

अभिनयाची एक वेगळी कथा आहे फ़क्त अभिनय करुन चालत नाही ते ओव्हरऍक्ट वाटतं.