आनंदाची बातमी
दारावरची बेल वाजली तसं मी घड्याळात बघितलं.
रात्रीचे पावणेअकरा वाजले होते. नेटफ्लिक्सवरचा चालू असलेला कार्यक्रम मी pause केला आणि उठलो. प्रिया आली असावी. महिन्यातून एकदा या मैत्रिणी कुणा एकीच्या घरी पार्टी करतात, तशी आज एकीच्या घरी पार्टी होती. नेहमी अशा पार्टीवरुन परत येताना बऱ्यापैकी दमलेली प्रिया आज खूपच उत्साहात आणि वेगात घरात शिरली.
“परेशss आनंदाची बातमी आहे.”
तिचा उत्साहाचा धबधबा अगदी ओसंडून वाहताना कळत होता.
नव्या रचलेल्या घड्यांच्या उतरंडीत कोणत्या चीजवस्तू ठेवल्या आहेत हे काही दिवसांनी विस्मृतीत जाते तसेच त्याचे झाले होते. काहीच महिन्यांपूर्वी यंत्रवत झालेले जगणे तो पुर्णपणे विसरुन गेला होता. जणू त्याच्या प्रखर बुध्दीला मृदुल व रेशमी अश्या रसिकतेचा स्पर्श झाला होता. त्याच्यातील हे स्थित्यंतर अगदी नकळत्या क्षणाला झाले होते. ज्यापासून तो स्वतःही अनभिज्ञ होता. मनगटावर पुसल्या गेलेल्या सुवासाचा स्पर्श जसा अत्तराला कळत नाही तितकेच हे सहज त्याच्या जगण्यात घडून गेले होते. त्याच्या आयुष्याच्या चौकटीच्या उंबरयावरचे माप तिने ओलांडल्यापासून त्याच्या मनात तिचे प्रेम घर करुन बसले होते.
सकाळी फिरायला जातो ते महात्मा सोसायटीजवळ असलेल्या डीपी रोडपर्यंत. तिथे रस्त्यावर दामलेकाकांची एक मोफत व ओपन लायब्ररी आहे. लोक पुस्तके नेतात व आणतात. अनेकांनी पुस्तके भेटही दिली आहेत. काही जण उपक्रमासाठी स्वयंसेवक म्हणूनही मदत करतात. दामले काका जगन्मित्र व नर्मदा परिक्रमा केलेले. त्यामुळे ग्रंथालायचे नाव ही नर्मदे हर! मी थोडावेळ गप्पा मारायचो. माझे यंदा कर्तव्य आहे हे पुस्तक ही ग्रंथालयाला भेट दिले.मग गप्पांमधून त्यांना व तेथील स्वयंसेवकांना, माझ्या व्यत्किमत्वाचा परिचय होत गेला. शिरिष नावाचे एक गृहस्थ माझे बोलणे लक्षपूर्वक ऐकायचे.पण त्यांच्या बोलण्यात मला अस्वस्थता जाणवायची.
शब्दांचे बुडबुडे..
मी का लिहिते आहे कुठपर्यंत लिहिणार, कधी थांबणार, का आणि कोणत्या विषयावर लिहिणार याचे कोणतेही ठोस उत्तर माझ्याकडे नाही. हि सुरुवात करताना मी सुद्धा स्वताला खूप सगळे प्रश्न विचारते आहे आणि प्रामाणिकपणे उत्तर देते आहे. काही शब्द तर फक्त माझ्याभोवतीच येऊन थबकतात, अडखळतात, रुंजी घालत राहतात...
रेडीओचे दिवस.
13 फेब्रुवारी जागतिक रेडीयाे दिवस.
रेडीओची आठवण अगदी लहानपणापासुनची. रात्री मुंबई ब वर आपली आवड लागायची. जुन्या नव्या मराठी गीतांचा हा कार्यक्रम मला फार आवडे. रात्री कधीतरी बिनाका गीतमाला लागे. अमिन सयानीचा भारदस्त आवाज ऐकायला मिळे. शनिवारी दुपारी शाळेतुन परतताना कामगार सभा लागे. भर दुपारी शेजारी संथ आवाजातल्या विविध भारतीवरल्या गझल ऐकू यायच्या...
महाराज कृष्णकुंभांनी राजकुमारी कृष्णाकडे नजर टाकली. आज काहीतरी बिनसल्याचे त्यांच्या लक्षात आले होते. त्यांना काय समस्या आहे हे त्यांनीच विचारावे हि महाराजांची अपेक्षा होती. म्हणून ते वाट पहात होते. कृष्णा उद्याच्या, या महाकाय सामराज्याच्या एकमेव उत्तराधिकारी होत्या. त्याना तीक्ष्ण बुद्धीचे वरदान मिळालेले होते. पण अजून पोर वयाचं. अनुभव नगण्यच होता.
महाराजांना पोरींचा उदासवाणा चेहरा बघवेना. त्यांनीच आपला हट्ट सोडला.
"राजकुमारी कृष्णा, अशा आमच्या समीप या."
कृष्णा जवळ आली.
डॉक्टर आणि शिक्षकी पेशा हे दोन थोर व्यायसाय आहेत. याना नोबल व्यवसाय म्हटलं जात. माझा एक मोठा भाऊ इंजिनियरला होता. त्याकाळच्या अपेक्षेप्रमाणे एक पोरगा इंजिनियर आणि एक डॉक्टर असावा हि आमच्या घरच्यांची पण इच्छा होती. पण 'आशा हे दुःखाचे मूळ कारण आहे!' हे तत्व, ते जरी विसरले असले तरी, नियती विसरली नव्हती! आणि मलाच मुळात 'शिक्षक' व्हायचे होते!
माझ्या मोठ्या भावाने, मला डॉक्टर करण्याचा चंग बांधला. तेव्हा मी आकरावीला होतो. तो इंजिनियरिंगच्या परीक्षा देऊन सुटीत आला होता.
हा माझ्य म्हातारपणाचा आधार आहे! तुम्ही म्हणाल मी मुलाबद्दल बोलतोय. पण तसे नाही. मी ऑटो भास्कर बद्दल बोलतोय. हो, याच नावाने तो ओळखला जातो. आणि याच नावाने,तो आपली ओळखपण सांगतो.
चामुंडराय ह्यांचा "तुम्ही चहा / कॉफी कशी पिता" हा धागा आणि त्यावरील प्रतिसाद वाचले आणि माझा हा लेख आठवला. मायबोलीकरांसाठी पेश करीत आहे. मायबोलीवरचा माझा पहिलाच लेख आहे, तेव्हा मंडळी सांभाळून घ्या.
______________________________________________________________________________________________________________________________
