विनोदी लेखन

काही घरात कुणालाच बीटरूट आवडत नाहीत. मग त्या घरातलेच काही लोक मुद्दाम बीटरूट आणतात बाजारातून. एक दोन न आणता चांगले ४-५ आणतात. तो पदार्थ कुणाच्याही घश्याखाली नाही उतरत ना ? मग असे सर्वच पदार्थ जास्त प्रमाणात आणायचे असतात, तसा नियमच आहे. बीटरूटचा अपवाद करता येत नाही. का करावा ?

अखेर आपण आत्महत्या करायची, असा माझा ठाम निश्चय झाला!

खरे पाहता ; माझ्या निधनाने देशाची अपरिमित हानी व्हायला, मी कुणी समाजसुधारक, समाजसेवक नाही. माझ्या मरणाने अवघा देश पोरका व्हायला मी कुणी मुत्सद्दी राजकारणी नाहीये. देशात न भरता येण्याजोगी पोकळी निर्माण व्हायला; ज्येष्ठ तत्वज्ञ, शास्त्रज्ञ नाहीये. औद्योगिक क्षेत्राचा आधारस्तंभ निखळून पडायला, उच्चभ्रू समाजातील उद्योगपती नाहीये. इतकेच काय पण, एखादी बहुमूल्य कला उघड्यावर पडायला; मी कवी, लेखक, चित्रकार, गायक अथवा अभिनेतादेखील नाहीये.

माय नेम इज ब्लॉगर, फूड ब्लॉगर

फोर जी फाईव्ह जी ची संपर्क क्रांती करणारी दुनिया आपल्या देशात अवतरली आणि आपल्या जालीय जीवनातही एक मोठा बदल घेऊन आली. आता स्मार्टफोन झालाय आपला नवीन तळहात आणि जालविश्व् बनलंय आपलं दुसरं घर. फेसबुक, इन्स्टा, टिकटॉक वगैरे आता घरचेच झालेत पण गेली काही वर्ष टिकटॉकर्स, स्टॅन्ड अप कॉमेडीयन्स आणि यू ट्युबर्स च्या जोडीला प्रचंड फोफावलेला एक नवा वर्ग म्हणजे फूड ब्लॉगर्स / Vloggers.

गावाचं नाव मोरेवाडी, गुहेत खजिना सापडतो पण या वाडीत मोरे जरा जास्तच सापडले. आणि यांनी पण लगेच नामकरण करून घेतले अस म्हणायला हरकत नाही. तस गाव साऱ्या धर्म , जातीच्या व्यक्तींनी भरलेलं असुन काही कुणाची ओळख त्यावरून नव्हती.

सलीम भाई गावचे सरपंच, उपसरपंच आप्पा मोरे, खुनशी राजकारण नव्हते गावात. पण जत्रेवरून लई तुफान भांडणे व्हायचे बघा!!!

३-४००० लोक वस्ती असलेल्या मोऱ्यांच्या मोरेवाडी मध्ये सर्वात तरुण व्यक्तिमत्त्व म्हणजे आबा उर्फ नीलकंठ मोरे, वय फक्त ७५ वर्ष, त्यांच्या बरोबरचे आबाची वाट पाहतच होते स्वर्गात.

बोकलवाडीच्या सेंट परशु महाविद्यालयात जर सर्वात अधिक खवट आणि जहाल मास्तर कोण अशी जर इलेक्शन घेतली तर विद्यार्थ्यांनी भूमितीच्या बोकडे मास्तरला बिनविरोध निवडून दिले असते. विनाकारण विद्यार्थ्यांच्या पाठीत धम्मक लाडू घालणे, कान पिळणे यात खविस बोकडे मास्तर आणि तर्कट मुख्याध्यापक दाबेसर तोडीस तोड होते म्हणा की.
बोकडे मास्तरांना रोजच्या राशी भविष्या व्यतिरिक्त पुरवणीत येणारी प्रवासवर्णने लहानपणापासूनच वाचायला फार फार आवडत.

तळटीप -
०१. हा ‘हलकट’पणा नसून ‘हलकासा’ प्रयत्न आहे.. मायबोलीच्या (विहीरीतल्या) खवळलेल्या लाटांवर स्वार होण्याचा.. ‘वल्हवासकट होडी बुडणार’ म्हणजे ‘आयडीसकट धागा उडणार’ ह्याची खात्री असून उडी मारतोय..
०२. माबोच्या बाहूबली योद्ध्यांपुढे मी म्हणजे केस खेत की आयडी... अनुल्लेखानं मारलंत तर शेवटपर्यंत वाचणार नाही. (म्हणजे मी वाचेन, पण तुम्ही लेख वाचणार नाही..) म्हणुन तळटीप उजळ माथ्यावर टाकली आहे..
०३. ‘मेरा वचन ही है शासन’ असं आपलं काही नाहीये.. त्यामुळं लेखात लिहलेल्या मतांशी लेखक स्वतःसुद्धा प्रामाणिक नाहीये. फारच जोडे पडले तर लेखक पलटी खाऊ शकतो..

सूत्रधारः

नमस्कार, आदाब, गुड मॉर्निन्ग.

तर रसिकहो. जमाना बदलला,
डायनासोर गेले डास राहिले.
पंत गेले राव गेले.
शुक्ल अन श्रिवास्तव आले.
थालीपीठ गेले अन बर्गर आले

एक उत्साही आवाजः हो वॉफल्स व क्रीम सुद्धा आले..

ट्रिंग ट्रिंग फोन जाउन स्मार्ट फोन आला.
नौवारी सहावारी पाचवारी ब्यागेत बंद झाले..

प्रेक्षकातून आडून आवाजः तरीही दुपारी दोन ते चार बंदच राहिले चितळे.

सूत्रधारः

हे बघा, नका करू युध्द सुरू
जीवनातला बारक्या लढाया जिंकून आम्ही
पुरून उरू.......

हुश्श, आज पार दमलो बुवा, त्या तिथे मेजवानीसाठी किती ते पदार्थ बनले होते, भारीच दमछाक झाली काम करुन, अंमळ टेकावे इथेच जरा... आई, आई गं....ऑ.. काय म्हणता? हो, हो माहिती आहे, ही जागा आमच्यासाठी नाही.हे एक संकेतस्थळ आहे.. पण मी इथे रितसर परवानगी घेऊन आलोय बरं का, तुम्हाला माझी कसलीही अडचण, त्रास होणार नाही याची गॅरें‍टी. मी फक्त आज, तुमच्याशी थोडंसं बोलायला आलोय, माझ्या मनीच्या काही गोष्टी तुमच्यासह वाटून घ्याव्यात म्हणून आलोय इथे, तुमच्याशी बोलायला, आता तुम्ही म्हणाल की इथेच कशाला कडमडलास? इतरत्र कुठे उभं केलं नसेल कुणी याला, तर याचं उत्तर 'हो' असंच आहे.

मार्चमधले दुपारचे टळटळीत ऊन हा हा म्हणत होते (मला तरी आज पर्यंत तसे ऐकू आलेले नाही कधी)..जेवणाच्या मोठ्या सुट्टी नंतरचा पहीलाच जीव-शास्त्राचा तास म्हणजे आमच्या जीवाला घोर. त्यात आज आज्जीच्या हातची "सुग्रास" का काय म्हणतात तशी भरली वांगी. मग काय विचारता, मीच नाही तर आम्या-सुम्या, भाल्या सगळेच तुटून पडतात डब्यावर माझ्या..आज्जीला हे माहीत असल्याने ती सुद्धा डब्बा भरताना जरा हात मोकळाच ठेवते..सोबत एका छोट्या डबी मध्ये श्रीखंड दिले असले तर मग "ब्रम्हानन्दी" टाळीच ! ते बोटानीच सगळे चाटून-पुसून खाउन, नळावर हात धुवून रूमालाला पुसून वर्गात येऊन बसलो होतो..

( चाल – उगवला चंद्र पुनवेचा )

“उसवला शर्ट नवीन पुन्हा,
मज देई शिवुनिया-“
उखडला पति तिचा ||

"काही सुया अशा घुसल्या,
सटकुनी अडकुनी तुटल्या,
मम बघा रुधिर क्षती बोचल्या-"

करुणरस तो गळु पडे,
खवळता, पत्निचा ||
.