अरुणाचल - एक अनुभूती...
अरुणाचलमध्ये पोचल्यानंतर मी लिहिलेल्या रोजनिशीतील काही पाने
दिवस पहिला
अरुणाचल - एक अनुभूती...(दिवस पहिला) http://www.maayboli.com/node/52091
अरुणाचल - एक अनुभूती... (दिवस दुसरा)
दिवस दुसरा
नेहमीच्या दिनक्रमाला कंटाळला असाल तर कुठे तरी शांत निवांत जागी जावून यावेसे वाटते.. आता अश्या ठिकाणी जायचे म्हणजे माझ्यासाठी दोनच पर्याय... एक तर सह्याद्रीच्या कुशीत नाही तर कोकणच्या कुशीत.. मग दोन दिवस का होइना.. तुमचे मन फ्रेश झालेच समजा !!!
प्रचि १ . सुप्रभात !
प्रचि २ :
नाले नद्या थांबल्या वाहणार्‍या तळी आटली सर्व रानातली
जाळीप्रमाणे सभोवार नक्षी दिसू लागली गर्द पानांतली...
झाडे झळा खात होती उन्हाच्या तरी शांततेने उभे राहिली
खोडातुनी डिंक केवीलवाणा निघाला जसा झेलण्या काहिली..
भेगाडल्या पावट्या श्वापदांच्या नदीतीर ओसाड झाल्यावरी
गाळामध्ये झोपल्या रानगायी मऊ गाळ फ़ासून अंगावरी...
फ़ेर्‍या नभी घालती कैक घारी शिकारीस शोधावया धावती
निष्पर्ण झाडांतली पाखरेही घरातून हाका कुणा मारती..
घामेजली कातळे तापलेली किनार्‍य़ावरी शोधती सावल्या
टाळायला ऊन बेफाम त्यांनी शिराभोवती झावळ्या बांधल्या...
ओठावरी जीभ रेंगाळणारी हळूवार बाहेर डोकावली
पंचवीस वर्षे झाली नागपुरात येऊन पण अगदी जवळपासची ठिकाणं पाहायला जमली नाही. त्यातले एक ताडोबा - अंधारी व्याघ्र प्रकल्प व दुसरे पंचमढी! गाडी गाडी पे लिखा है घुमनेवाले का नाम , ताडोबाचा अनपेक्षित योग आला. आमचे मित्र रागीट ह्यांच्या मित्राचे येणे रद्द झाले अन आयत्या गाडीत आम्ही नागोबा नागीण बसलो अन एक अविस्मरणीय निसर्ग, सामाजिक व धार्मिक असं त्रिवेणी पर्यटन घडलं. संध्याकाळी सात वाजता नागपूरहून निघालो व ऊर्जानगर (चंद्रपूर)ला साडेदहावाजता श्री निंबाळकर (श्री रागीट ह्यांचे मित्र) ह्यांच्या घरी पोचलो. निंबाळकरांचे घर ऊर्जानगर गेटपासून शेवटच्या टोकाला, रस्त्यावर शुकशुकाट!
गेल्या आठवड्यात लंडनमधील Kew Royal Botanical Garden ला भेट दिली. त्यावेळी टिपलेली काही क्षणचित्रे.
Kew Garden ची स्थापना १८४० मध्ये झालेली असली तरी १७७२ पासूनच इथे जगभरातून झाडे आणणे आणि रूजवणे सुरु झाले होते. हे आता जगातले सर्वात मोठे, सर्वात जूने बोटॅनिकल गार्डन असून ३०,००० पेक्षा अधिक विविध प्रजाती सांभाळल्या आहेत. खाली दिलेल्या प्रकाशचित्रांमधील झाडे १५०-२०० वर्ष जूनी आहेत.
२००३ साली Kew Garden ला यूनेस्को वर्ड हेरिटेज साईटचा दर्जा लाभलेला आहे. लंडनला येणार्‍या प्रत्येकाने Kew Garden ला आवर्जून भेट नक्की द्यावी असे हे ठिकाण.
अचानक दोन दिवस मोकळे मिळाले आणि शोधाशोध सुरू केली. अर्थातच प्रथम मायबोलीवरच शोधाशोध केली. अन अपेक्षित लगेच मिळाले. जिप्सीच्या एका धाग्यावर सागर सावली, दापोली ( लाडघर) ची माहिती मिळाली. अन बेत ठरला. मधले अधले दिवस असल्याने राहण्याचीही सोय चटकन झाली.
या वेळेस लेकाच्या कार ड्रायव्हिंगचे कौशल्य पहायचे होते. अर्थातच माझी रवानगी मागील सीट वर होती. प्रवास सुरू झाला . मी थोडी काळजीपूर्वक पुढचा रस्ता बघत होते. लेकाचे मात्र पुढच्या रस्त्याबरोबरच आजूबाजूच्या आणि रेअर मिरर मध्येही नीट लक्ष होते. त्यानेच मला मागे सूर्योद्य बघायला सांगितला.
लहानपणी आम्ही गोरेगावला बैठ्या चाळीत रहात असू. तेव्हा चाळीतला शेजारधर्म पाळत चिऊताई सकाळ संध्याकाळ केव्हाही आमच्या घरी येऊन जाऊन असायच्या. कावळेकाका सुद्धा बाहेरून जाता जाता कधी खिडकीवर येऊन चौकशी करून जायचे. पण ह्या दोघांव्यतिरिक्त दुसर्या शेजार्यांची तितकी सवय नव्हती. नाही म्हणायला एखाद्या मत्स्याहाराच्या दिवशी बोकेदादा येऊन जात. किवा फार फार लहानपणी एखादी कोंबडीमावशी आईला धान्य निवडायला मदत करायला यायची. पण त्यांना सहसा आमचा "पाहुणचार" मिळायचा! मग अचानक चिऊताईनी आपला मुक्काम मुंबईतना हलवला कळले आणि आमच्याकडे त्याचे येणेजाणे कमी होत गेले.
लग्न होऊन पहिल्यांदा ऑस्ट्रेलिया ला गेले तेव्हा सगळच नवीन होते. नवीन संसार, नवीन देश, भाषा नवीन नसली तरी उच्चारण ऐकले की "आपल्याला नक्की इंग्रजी येत ना?" अशी शंका यायची. तिथे गेल्या गेल्या जाणवलेली आणि आवडलेली गोष्ट म्हणजे आमच्या घराच्या आसपास कायम विविध प्रकारचे पक्षी यायचे!!! घराला छान गच्ची असल्यामुळे पक्षीनिरीक्षण करण्यात तासन तास अगदी मजेत वेळ जात होता. जेव्हा नोकरी करत नव्हते तेव्हा घरात कधी एकटेपणा जाणवला नाही, तो ह्याच पक्ष्यांमुळे. मला खरतरं पक्षीनिरीक्षणाचा विशेष अनुभव नाही. भारतात असताना एक-दोनदा मित्रमैत्रिणींच्या आग्रहाखातर अग्निपंख (flemingos) बघायला भिगवण जवळ जाऊन आले होते.
