आजची कविता भुजंगप्रयाग ह्या मध्ये लिहण्याचा प्रयत्न केलाय... बघा! जमलंय का आणि काही त्रुटी आढल्यास सांगायला विसरू नका.
एकांतात माझ्यासवे चंद्र जागा
नक्षत्रे असे सोबतीला तयाच्या
उदासी नभांची जमा होत गर्दी
उरावा जसा मंद अंती उसासा
दुरावा मनाचा अता खोल झाला
तुलाही मलाही दुभंगून गेला
कधी भेट होई? अता कोण जाणे
उरावी तरी ही जराशी अपेक्षा
- अक्षय समेळ
जाणिवांचा मृत्यू अन्
पुरता गांजला देह
काल होती तशी नाही
ही मावळणारी सांज
झोळी साऱ्या ह्या ऋतूंची
वाटते आज निकामी
रंग रंग वितळले
काळोखाच्या गर्द दोही
विझते ज्योत क्षणात
वाऱ्याच्या मंद स्पर्शाने
केले असता प्रयत्न
पेटेल पुन्हा नव्याने
जिद्द असेल अंतरी
झुकेल ते आकाशही
दुःखाला मरण नाही
खंत जर बाळगली
- अक्षय समेळ.
हृदयातील भावना जेव्हा उचंबळतात
ओघळते अश्रू तेव्हा सहज मिसळतात
काय माहिती काय जादू असते?
फेसाळणाऱ्या त्या सोमरसाच्या ग्लासात
काहींसाठी ते टाकाऊ अन् नकोसे गटार असते
काहींसाठी ते हवेहवेसे स्वर्गाचे द्वार असते
व्यक्ती तितक्या वल्ली... पु लं चे अगदी खरे!
चांगले किंवा वाईट असे खरेच काही असते?
घटना घडतात आणि त्या घडणारच
त्यांचा अर्थ लावणारा हरवतो विचारातच
कित्येक पेले सोमरसाचे खाली होतात
मोजण्याच्या आत माणूस ढगात
सोडूनी चिंता उद्याची सारी
बाळ होऊनी पुन्हा जन्मावे
अन् पदराच्या अभायाखाली
डोळे घट्ट मिटून पुन्हा निजावे
वाटता भीती जराशी अंधाराची
ओढुन घ्यावी रजाई जरतारीची
अन् धडधड तुझ्या हृदयाची
ऐकत गुपचूप पडून रहावे
घरभर बागडावे इवल्या पावलांनी
मनसोक्त हसावे खोड्या करुनी
अन् मिळता ओरड जरासा
तुझ्या पाठीमागे हळूच लपावे
- अक्षय समेळ.
'तांबूस तपकिरी सुर्यकिरणे काचेच्या तावदानावरती पसरली होती. झिरपून गेलेल्या जलसरींचे थेंब त्यावर पाझरू लागले. त्याबरोबर आतल्या गडद निळ्या पडद्याची लवलवं सुरू झाली. एखादा चुकार कवडसा आत डोकावू पहात होता. त्याचा एक तिरकस कटाक्ष पडताच तो पडदा स्वतःच्या जागी निश्चल झाला आणि किरणांनी आपली दिशा बदलली. कोणीही आतमध्ये डोकावून पाहणे त्याला मान्य नव्हते, अगदी वार्यानेही...
"आरू! तुझे काम थांबव आता आणि चल, नाहीतर आपल्याला वेळेत पोहचता येणार नाही." संयुक्ता आरवची बालमैत्रिण आणि पत्नी आधिकार वाणीने आरावला म्हणाली.
"हो, अगं एवढे संपले की निघू आपण. थांब जरा!" आरव आगतिकिने संयुक्ताला म्हणाला.
"ठीक आहे! तू कर तुझे काम; मी निघते." संयुक्ता थोड्या लटक्या रागाने उत्तरली.
"बरं! चल निघू आपण!" आरव खुर्चीतून उठून आपले जॅकेट, लॅपटॉप सोबत घेत नाराजीच्या सुरात म्हणाला.
आरव आणि संयुक्ता दोघे ऑफिसच्या बाहेर उभ्या असलेल्या काळया मर्सिडिज गाडीमध्ये बसले आणि संयुक्ताने ड्रायवरला गाडी मंत्रा रिसॉर्टकडे घेण्यासाठी सांगितले.
कला मॅडम...!!
" तडप तडप के इस दिल से आह निकलती रही...
मुझको सजा दी प्यार की...
ऐसा क्या गुन्हा किया...
तो लूट गये .. हाँ लूट गये हम ...तेरी मोहब्बत में..!!
' आपकी फर्माईश' ह्या विविध भारतीवरच्या कार्यक्रमात वाजणारं; प्रेमभंग झालेल्या सलमानच्या चित्रपटातलं गाणं ऐकत, घरासमोरच्या बाजेवर एक हात कपाळाला लावून अन् दुसऱ्या हातात दारूची बाटली घेऊन बसलेल्या दत्ताच्या घश्यात , रेडिओवर वाजणाऱ्या त्या गाण्यातल्या प्रत्येक कडव्यावर हुंदका दाटून येत होता.
आधीचा भाग!
'मुलगा झाला हो...
चाळीत हाळी दिली गेली, आणि जल्लोष झाला.
मात्र मुलाचा बाप कुठेतरी तर्र होऊन पडला होता.
आई चार घरी धुणीभांडी करून याला आणि याच्या बापाला पोसायची.
मिळेल ते खायची, खाऊ घालायची.
याला शाळेत टाकलं. मन लावून शिकत होता, पण त्या दिवशी...
न जाणे का, शेजारच्या मुलांनी याला खूप मारलं. खारच खाऊन होती.
मग याने एकाचं डोकं फोडलं...
त्या दिवसापासून हा कधीही शाळेत गेला नाही.
जर गांजाची एक पुडी इथून तिकडे पोहोचवली, तर पाच रुपये मिळतात, हा शोध त्याला फार लवकर लागला.
दिवसाला पन्नास रुपये तो सहज कमावू लागला.
"तोच तोच तोच तोच तोचपणा!!!!! दुसरं काही सुचत नाही का तुला?"
"लोकांना हे असलंच आवडतं.'
'तुला लोकांच्या आवडी निवडीशी काय घेणं देणं? स्वतःच्या मनाचं कर कधीतरी. लोकप्रिय व्हायची तुला काहीही गरज नाही."
"लोकप्रिय? मला कुणी ओळखतही नाही..." ती निराशेने म्हणाली.
तोही जरा वरमला.
"पण तेच तेच काय? एकच कथा नेहमी, वर्षानुवर्ष तेच. आणि प्रत्येक कथेत तोच सरधोपटपणा. एक बाळ आलं, मोठं झालं, नोकरीला लागलं, लग्न झालं, त्याला मुले झालीत, त्यांची लग्ने, हा मेला. दॅट्स इट?"
