"माले निघतेस का ग? खेळी जमलेत बघ, आईपाषाणी बायच्या मंदिरामाग गाण्याचा आवाज येतोय."
"व्हय, मस्तपैकी तय्यार होऊन निघाली बघ मी. येते. " लाल-पिवळ चकाकीचं परकर-पोलकं, हातात हिरव्या बांगड्या आणि पायात घुंगरांचे पैंजण घालून मालन हौसाक्काच्या समोर उभी राहिली. कपाळावरची चंद्रकोर नीटनेटकी करत हौसाने तिची दृष्ट काढली. केसातला गजरा नीटनेटका करत मालन पळत मंदिराकडे जाऊ लागली.
‘काही दिवसांपूर्वी गावी कोकणात जाणं झालं, आधी माझ्या सासरच्या गावी, मग मामाच्या गावी जाण्याचा योग आला.
सगळेच वाडे चिरेबंदी,
पलंग-सोफ्यावर मोर बसले.
सार्या फळ्या लाकडाच्या,
झडपे शिवाय तावदान कसले.
स्वयंपाक घर संगमरवरी,
बंद तिजोरी, खुला देव्हारा वगैरे वगैरे चोचले.
कष्ट काढून, कर्ज ओढून
माडीवर मांड्यांचे ढीग रचले.
पंख फुटले, पाखरे उडाली,
पुर्वज जाऊन फोटोत बसले.
दर्या किणारी रिकामी माडी
आणि माणसांशिवाय घरचं फसले.
आजोळ – मनाच्या कोपऱ्यात आठवणींची दाटी. कोरडी भाकर सोबतीला तुपाची वाटी.
भावनांचा पूर, भोलेभिसरे आठवणींचे सूर. सुरकुतलेल्या हातांच्या आठवणीने भरून येई उर.
'तांबूस तपकिरी सुर्यकिरणे काचेच्या तावदानावरती पसरली होती. झिरपून गेलेल्या जलसरींचे थेंब त्यावर पाझरू लागले. त्याबरोबर आतल्या गडद निळ्या पडद्याची लवलवं सुरू झाली. एखादा चुकार कवडसा आत डोकावू पहात होता. त्याचा एक तिरकस कटाक्ष पडताच तो पडदा स्वतःच्या जागी निश्चल झाला आणि किरणांनी आपली दिशा बदलली. कोणीही आतमध्ये डोकावून पाहणे त्याला मान्य नव्हते, अगदी वार्यानेही...
{हा शेवटचा भाग खूप मोठा असल्याने पोस्ट करायला उशीर झाला आहे.}