प्रेमकथा

अदमुरं प्रेम(कथा)

खिडकी आणि ती

गरिबाला कसल्या आल्यात भावना आणि फीलिंग्स? ही उच्चभ्रू लोकांची थेरं! आपण पडलो स्वभावाने आणि पैशाने गरीब. सतत मन मारून जगणारे किडे. बालपणी मोठ्यांच्या शिव्या खायच्या, त्यांना दबकून राहायचं, तरुणपणी शक्य असेल तितकं शिक्षणात स्वतःला झिजवायचं. मग एखादी सरळसोट चाकरी, लग्न, मुलं आणि म्हातारपणी मिंधं होऊन जगायचं!
ही काय life आहे?
सतत कुणालातरी वचकून राहायचं, कधीच मोकळेपणा मिळाला नाही, आणि आता ह्या वयात जिथे आम्हाला रिटायरमेंट ही सुद्धा शिक्षा वाटू लागलीये तिथे भावना समजून घेण्याची नाटकं कशाला?
नकोच.
सदाशिवराव तावातावाने बोलत होते.
स्वतःशीच!

"आरू! तुझे काम थांबव आता आणि चल, नाहीतर आपल्याला वेळेत पोहचता येणार नाही." संयुक्ता आरवची बालमैत्रिण आणि पत्नी आधिकार वाणीने आरावला म्हणाली.

"हो, अगं एवढे संपले की निघू आपण. थांब जरा!" आरव आगतिकिने संयुक्ताला म्हणाला.

"ठीक आहे! तू कर तुझे काम; मी निघते." संयुक्ता थोड्या लटक्या रागाने उत्तरली.

"बरं! चल निघू आपण!" आरव खुर्चीतून उठून आपले जॅकेट, लॅपटॉप सोबत घेत नाराजीच्या सुरात म्हणाला.

आरव आणि संयुक्ता दोघे ऑफिसच्या बाहेर उभ्या असलेल्या काळया मर्सिडिज गाडीमध्ये बसले आणि संयुक्ताने ड्रायवरला गाडी मंत्रा रिसॉर्टकडे घेण्यासाठी सांगितले.

"माणगाव आलंय, ज्यांना उतरायचं आहे त्यानी पटकन उतरा. गाडी जास्त वेळ स्टॉपवर थांबणार नाही." कंडक्टर नेहमीच्या सवयीने ओरडला.

त्या आवाजामुळे अजिंक्य खडबडून जागा झाला आणि घाई घाईने आपले सामान उतरवू लागला.

"तुम्हाला इथे उतरायचे आहे का?" अजिंक्यच्या शेजारील प्रवाशी उठून बाजूला होत विचारू लागला.

"हो." अजिंक्यने स्मितहास्य करत उत्तर दिले आणि उतरण्यासाठी दरवाजा जवळ जाऊ लागला.

"अहो! लवकर उतरा चला, गाडीला जास्त वेळ थांबता येणार नाही" कंडक्टर थोडा नाराजीच्या सुरात म्हणाला.

अजिंक्य उत्तर न देताच खाली उतरला आणि सवयीप्रमाणे स्टॉपवर असलेल्या नवनाथ रसवंती गृहात शिरला.

आधीचे सर्व भाग :
--------------------------------------------------------------------------------
भाग १ : https://www.maayboli.com/node/66728
भाग २ : https://www.maayboli.com/node/66880
भाग ३ : https://www.maayboli.com/node/67283
भाग ४ : https://www.maayboli.com/node/67712

आधीचे सर्व भाग :
--------------------------------------------------------------------------------
भाग १ : https://www.maayboli.com/node/66728
भाग २ : https://www.maayboli.com/node/66880
भाग ३ : https://www.maayboli.com/node/67283
भाग ४ : https://www.maayboli.com/node/67712

आधीचे सर्व भाग :
--------------------------------------------------------------------------------
भाग १ : https://www.maayboli.com/node/66728
भाग २ : https://www.maayboli.com/node/66880
भाग ३ : https://www.maayboli.com/node/67283
भाग ४ : https://www.maayboli.com/node/67712

जाता जाता आठवण म्हणून
डोळ्यांत अश्रू तू देऊन गेलास
माझ्या मनाला माझ्यापासूनच
परकं करून गेलास

रुसले हे मन माझे
माझाशी आज बोलत नाही
तू न माझा राहिलास
हे त्या वेड्याला पटत नाही

कितीही समजावले तरी
माझे तो मानतच नाही
तुझ्याच विचारात राहते
माझे दु:ख त्याला कळतच नाही

वेडं हे मन माझे
तुझी वाट पाहणं सोडत नाही
तू परत कधीच येणार नाही
कदाचित त्याच्या मनालाही हे पटत नाही.........

राजेशला आता सर्वकाही आठवत होतं. अलिबागची ट्रिप, ते अद्भुतरम्य जंगल, जंगलात राहणारे आदिवासी, रिवा, गरू, वाघ आणि अगदी जगदीश यादव सुद्धा. “मला माहितीये तुला वृषालीची फार आठवण येते.” रिवा राजेशला म्हणाला. एवढा वेळ जुन्या आठवणींमध्ये बुडालेला राजेश वृषालीचं नाव ऐकताच भानावर आला. तो रिवाला म्हणाला, “रिवा मला माहितीये तुझ्या कडे खूप गूढ शक्ती आहेत. काहीही कर पण माझ्या वृषालीला पुन्हा जिवंत कर. मी नाही जगु शकत तिच्या शिवाय.” राजेश अगदी काकुळतीला येऊन बोलत होता. “माणूस एकदा मेला की परत येत नाही.” रिवा म्हणाल. “तूच असं म्हणालास तर मी काय करायचं.