साहित्य

आटपाट नगर होतं. तिथं एक आपला गरीब ब्राह्मण राहात होता. त्याला तीन सुना होत्या. पावसाळ्या दिवशीं तो लवकर उठे. सकाळींच जेवी,
(खादाडबोदला!! इतकं खायचं की गोष्टीपुरतं ही “न्याहारी” म्हणायची चोरी, जेवणच क्रियापद हवं . सगळ्या कहाण्यांच्या सुरूवातीस “क्ष” सुना आवश्यक असतात.)

जागतिकीकरणाचा ‘रेटा’ आणि मराठी साहित्य

वाचायचा असल्यास मंगळागौरीची कहाणी भाग १ ह्या धाग्यावर प्रतिक्रियात कुठेतरी आहे. जसा फास्ट अँड फ्यूरिअस कुठलाही भाग पाहिला तरी समजतो तसेच ही कथा कुठूनही सुरूवात केली तरी समजते. मुलगा अल्पायुषी आहे हे भविष्य एवढीच महत्त्वाची घटना मागच्या भागात आहे.

कहाणी मंगळागौरीची (भाग २)-

काही वर्षांपुर्वीची गोष्ट- मला माझ्या मावस आते सासूबाईंचा (नवर्याच्या आजीच्या बहिणीची मुलगी- बुद्धीमत्ता चाचणी ज्यांनी दिलीये, त्यांच्या लक्षात आलं असेलच) WhatsApp आला- “अगं एक काम होतं, सांगू का?” अगदी महत्वाचं काम असल्र्यायाशिवाय त्या असं काही बोलणार नाहीत ह्याची खात्री असल्याने मीही अगदी लगेच फोन लावला. “हक्कानी सांगा, काय करू?” मग त्यांनी संकोच बाजूला सारून मला सगळं समजावून सांगितलं. त्याप्रमाणे मी नक्की काहीतरी करते असं आश्वासन दिलं, मग त्यांचा जीव भांड्यात पडला. माझं विचारचक्र सुरु झालं, आता काय करता येईल…

आटपाट नगर होतं. तिथं एक राजा होता. त्यानं एक गांव वसवला. जवळ तळं बांधलं. कांहीं केल्या पाणी लागेना.
(सॉंग सिच्यूएशन आली ना बाप्पा सुरुवातीलाच आणि रखरखीत जागेचं गाणं लागेल - "सारी के फॉल-सा मॅच किया रे" द्या वाजवून. उंट, वाळवंट सगळं आहे)

जळदेवतांची प्रार्थना केली. त्या प्रसन्न झाल्या. "राजा, राजा, तुझ्या सुनेचा वडील मुलगा बळी दे. पाणी लागेल."
(देवता लोकांचा एच आर झोपला काय? असल्या मागण्या करणारीला “देवता” पोर्टफोलियो का दिला आहे अजून ??)

चातुर्मासाच्या कथा हा आपल्या लोकपरंपरेचा वारसा आहे. त्यातील लयवेल्हाळपण, भाबडेपण आकर्षक आहे आणि काळ बदलला तरी परिकथेसारख्या एका पिढीकडून दुसर्‍या पिढीकडे त्या जात आहेत. ह्या कथा टिकायला हव्या. त्या नव्या स्वरूपात लिहीण्याचे सामर्थ्य माझ्यात नाही पण जरा मजेशीर प्रश्न विचारून कुणा समर्थ लेखकाला 'क्या किजिएगा इस स्टोरी का?' ह्याचे उत्तर द्यायला भाग पाडायचे इतपतच धाग्याचा उद्देश. धार्मिक भावना दुखावण्याचा, खिल्ली उडवण्याचा अजिबात उद्देश नाही. जरा सजगपणे वाचू इतकंच!!
मूळ कथा विनाकंस, सी ताईची कॉमेंट्री कंसात.
_______________________

चातुर्मासाच्या कथा हा आपल्या लोकपरंपरेचा वारसा आहे. त्यातील लयवेल्हाळपण, भाबडेपण आकर्षक आहे आणि काळ बदलला तरी परिकथेसारख्या एका पिढीकडून दुसर्‍या पिढीकडे त्या जात आहेत. ह्या कथा टिकायला हव्या. त्या नव्या स्वरूपात लिहीण्याचे सामर्थ्य माझ्यात नाही पण जरा मजेशीर प्रश्न विचारून कुणा समर्थ लेखकाला 'क्या किजिएगा इस स्टोरी का?' ह्याचे उत्तर द्यायला भाग पाडायचे इतपतच धाग्याचा उद्देश. धार्मिक भावना दुखावण्याचा, खिल्ली उडवण्याचा अजिबात उद्देश नाही. जरा सजगपणे वाचू इतकंच!!
मूळ कथा विनाकंस, सी ताईची कॉमेंट्री कंसात.
____________________________________________

नीरज चोप्रा कुठल्या जातीचा आहे यावर अख्ख्या भारतात मूलभूत चर्चा चालू आहे. त्यामुळे मला ही गोष्ट तुम्हाला सांगणे अत्यंत गरजेचं वाटतं. कृपया मनःपूर्वक आणि शांतपणे वाचाच. एक उत्कृष्ट सीक्रेट तुम्हाला कळाल्याचा हर्ष नक्कीच होईल.
ही गोष्ट भारतातील ग्रामीण भागातली जरी असली तरी अर्थातच माणसानी चंद्रावर पाऊल ठेवायच्या किती तरी वर्ष आधीची आहे. आपणास कदाचित ऐकून माहीत असलेल्या बोकलवाडी जवळील सुप्रसिद्ध झोल बुद्रुक गावाचं नाव हे तिथे राहणाऱ्या लोकांच्या वृत्ती मुळे पडलं याची इतिहासात नोंद आहे.

सिलींडर ३
( विशेष सूचना: या कथेतील मी ,सिलिंडर व टेम्पो वगळता,इतर पात्रे व प्रसंग पूर्णपणे काल्पनिकआहेत)