कविता

मना रे मना

मना रे मना, का तुला कळेना
हितगुज श्वासांचे
धुंदी कळ्यांना, धुंदी फुलांना
रानमाळ वार्याचे..

कधी येणार रे साजणा
कशी साहू मी विरहवेणा

सुटी पाकळी, झुरते वेळी
बंध ओल्या पापण्यांचे
मना रे मना...

सांज शिंपित दूर थवे
नभी रंगती नित्य नवे

दूर किनारी, चांद रूपेरी
स्वप्न झुले माडांचे
मना रे मना...

कुठे रूजतील रे चांदण्या
लेण्या सजतील रे गोंदण्या

ओल्या पागोळ्या, श्रावण वेळा
गुपित मनमोराचे
मना रे मना..

झणी गंधाळली चांदणी,
प्रीतमोहरल्या या मनी

अशीच मोकळ्यावर होते
श्वास घेत निवांत एकदा
सांजेचे सूर उमटले होते
पश्चिमेवर केशरी कशिदा

वाराही गुणगुणत होता
हाती घेऊन निलशलाका
त्यालाही गवसला होता
मारवा तो हलका हलका

रंगानी स्वैर गुंफले होते
अमूर्त ईश्वरी चित्र निराळे
सूर त्यांचेही जुळले होते
जरी छटांनी होते वेगळे

मी त्यांतील एक रेष होते
मन मारव्यात होते हरवले
श्वास आता निवांत होते
क्षितिजावर आत्म विसावले

गवसतो सूर अनेकदा
मोकळ्यावर विसावताना
स्वरावतो श्वास अनेकदा
पुन्हा आयुष्यात परतताना

मन माझे हळवेसे गीत आहे,
आनंदाचे सुरेल संगीत आहे,
हळुवार भावनांची नाजुकशी प्रीत आहे,
जीवन जगण्याची सुंदरशी रीत आहे,
स्वप्नांच्या झऱ्याचा निरंतर सा स्रोत आहे,
मन माझे हळवेसे गीत आहे...

मन माझे कोकिळेची तान आहे,
सुरांचे संमिश्र मधुरसे गान आहे,
बेधुंद वाऱ्याचा वेग बेभान आहे,
जपून ठेवावे असे पिंपळाचे पान आहे,
मन माझे हळवेसे गीत आहे...

मोकळा होतो श्वास, आभाळ रडून गेल्यावर
भिजायचे आठवते, पाऊस पडून गेल्यावर

क्षितिजावरती हे नेमके, गर्द धुके दाटते
भास होती अंधाराचे, सूर्य गडून गेल्यावर

उघडतात मग हळूहळू, बंद कवाडे तेजाची
उघडा पडतो रवी हा, पाऊस निघून गेल्यावर

तू भिजतेस नेहमी, आठवणी मागे पडतात
हुरहूर होते मनाची, तू सोडून गेल्यावर

जरी भिजलेली असेल काल, ही 'प्रति’ ची गजल
भिजायचे आठवते, पाऊस पडून गेल्यावर
©प्रतिक सोमवंशी
Insta @shabdalay

मी नसेल तेंव्हा, तुझ्या डोळ्यासमोर
गडद अंधार दाटून येईल
चाचपडशील, धडपडशील
ठेच लागल्यावर वेदनेत विव्हळशील
डोळ्यात अश्रू आले तर चटकन पुसशीलही
.
चाचपडताना, धडपडताना
कदाचित तुझा धक्का लागून
बेड जवळच्या साईडलॅम्प खालची
आपल्या दोघांची फोटो फ्रेम पडेलही
तू फक्त तिकडे जाऊ नकोस
कारण फुटलेली काच न तुटलेल नात खोल जखमा देऊन जात
.
घाबरशील, मला अंधारात शोधशीलही
पण तू माझ्यापर्यंत पोहोचणार नाहीस
पोहोचूही शकणार नाहीस
.
कदाचित मी नसेलही, तुला सावरायला, तुला धीर द्यायला

ती एक गजल आहे
मजल दरमजल आहे

काही शेरात तिच्या
विसावला ‘फजल’ आहे

कधी अग्नी भयंकर
तर कधी जल आहे

अवखळ, उनाड, अल्लड
तरीही सेजल आहे

लपवते खूप काही
तिच्यात भूजल आहे

नाही कुणा सारखी
अशी ती घायल आहे

अंधार दाटून आला की
सावल्या खायला उठतात
त्यांचे ते घाणेरडे स्पर्श,
नखांनी माझ्या कातडीला कुडतडन
घड्याळाच्या प्रत्येक सेकंदाला
(टिक, टिक, टिक, टिक)
माझ्या देहाची रोजची होणारी विटंबना
ते अंधारात माझ्याकडे सरसावणारे हात
माझ्या गळ्याचा घेतलेला घोट
माझ्या वेणीला धरून मला फरफटत नेताना
अजून अंधारात, काळोखाच्या टोकापर्यंत
माझ्या ड्रेसचा रक्ताने माखलेला शोल्डर
बस ,बस नाही सहन होत आता
(टिक, टिक, टिक, टिक)
हे घड्याळ, ही रात्रीची वेळ, या वाईट आठवणी
मला झोपायचय, मेंदूच्या नसा फुटण्याआधी
हे कान्हा,

वाट्याला माझ्या आले हे रिते पेले किती
स्वप्न पाण्याविन तडफडूनी हे मेले किती

उसावलेल्या धाग्यांचा गुंता सोडविताना
तलम रेशमी हे माझे फाटले शेले किती

बघतो तर दिवसाला ग्रासतो अंधार आहे
उजेडाचे दिवे भरून हे त्याने नेले किती

उगा थैमान घालतो माजलेला हा वारा
मी घातललेे साकडे याने पुरे केले किती

जागताना रात्रीला ‛प्रति' ला प्रश्न पडतो
माझ्याच डावातले फरेबी हे चेले किती
©प्रतिक सोमवंशी
insta @शब्दालय

तो एका सरळ रेषेत चालतो
मध्येच कुठे यु टर्न, कुठे टर्न टू लेफ्ट
कुठे टर्न टू राईट,
मग हळू हळू दिसू लागतात
डीव्हायडर ने वेगळे केलेले समाजाचे लवलेश
कुठे अश्रूंच्या पडलेल्या थेंबानी बनलेले
वेडेवाकडे, पुसटशे डाग
कुठे काळ्या पॅरालल चालणाऱ्या रेषेखालील
तुंबलेल्या भावनांची गटारे
कुठे वाहणाऱ्या पाण्याची बंदिस्त पाईपलाईन
तर कुठे , कुठे मागे पडत चाललेली रेलचेल
कुठे हरवतो मनाच्या नो पार्किंग स्पेस मध्ये
तिथल्या गाड्यांच्या काचेवरची धूळ झटकली जाते
सगळ क्लिअर दिसायला लागत
पुन्हा तो चालायला लागतो सगळ विसरून

असलेल्या नसलेल्या सरणाच्या वाटा
भेदरलेल्या सगळ्या मरणाच्या वाटा

या मुखकमलावर किरण निजावे सारे
का ठाऊक मला या तिमिराच्या वाटा

शुभ्र असो चांडाळ जरी त्रिकोणाचा
नाही धरल्या उलट्या रोगाच्या वाटा

चाचपडत सापडली ती रेषा काळी
विरलेल्या होत्या पाषाणाच्या वाटा

आता साग्र संगीत उश्याला घेऊ
कुठवर नेऊ एकट्या जगण्याच्या वाटा

(शुभ गंगा वृत्त - गा गा गा गा गा गा गा गा गा गा गा )