लेखणी

तो एका सरळ रेषेत चालतो
मध्येच कुठे यु टर्न, कुठे टर्न टू लेफ्ट
कुठे टर्न टू राईट,
मग हळू हळू दिसू लागतात
डीव्हायडर ने वेगळे केलेले समाजाचे लवलेश
कुठे अश्रूंच्या पडलेल्या थेंबानी बनलेले
वेडेवाकडे, पुसटशे डाग
कुठे काळ्या पॅरालल चालणाऱ्या रेषेखालील
तुंबलेल्या भावनांची गटारे
कुठे वाहणाऱ्या पाण्याची बंदिस्त पाईपलाईन
तर कुठे , कुठे मागे पडत चाललेली रेलचेल
कुठे हरवतो मनाच्या नो पार्किंग स्पेस मध्ये
तिथल्या गाड्यांच्या काचेवरची धूळ झटकली जाते
सगळ क्लिअर दिसायला लागत
पुन्हा तो चालायला लागतो सगळ विसरून

घरी निवांत बसल्यावर कधी कधी वही पेन हातात घ्यावासा वाटतो.
पण भीती वाटते कि सत्य जगाला रुचेल का?
आणि रुचले तरी ते पटेल का?
आणि पटले तर आचरणात येईल का?
म्हणून भीती वाटते….

कधी कधी वाटत करावी शब्दाची तलवार आणि म्हणावे…

"खबरदार जर टाच मारुनी जाल पुढे
चिंधड्या उडविन राई राई एवढ्या! "

लेखणीत इतका दम जरूर आहे
पण कुणाला काही देण घेण नसत.
डोक्यावर घेवून मिरवणारे…
कधीतरी केसाने गळा कापणार…
का कापणार? तेही नाही सांगणार…
(प्रत्येकाला याचा अनुभव असतो)
आपला समाज आता समाज राहिला नाही.
इतका सुधरला कि कधी बिघडला हेच आठवत नाही.

काल माझा पेन मला, रडवेलासा होत म्हणाला,
"गरज सरो वैद्य मरो"चा खराखुरा प्रत्यय आला...

लिहिण्यासाठी आता नवा साथीदार मिळाला तुला,
हस्ताक्षराचा जुना दागिना, खोटा झालाय कळले मला...

शाईपेन, बॉलपेन, नावापुरता उरलो मी,
'लिहिणे' म्हणजे काय असते, हे ही अता विसरलो मी...

डायरी माझी मैत्रीणसुद्धा अशीच उदास दिसते फार,
पानापानांवरतीसुद्धा छापील असतो दिवस-वार...

दिसामाजी काहितरी, ब्लॉगवरती उमटत जाते,
मिसळपाव तर खातात ना? मनात कायम घोळत राहते...

मायबोलीचा वावर तुझिया 'बोटां'वरती नाचत राहतो...
टंकल्याशिवाय सुचत नाही, असे तुला मी रोज पाहतो...

काळासोबत बदलत जावे, माणसा तुला आहे ठावे,