श्री. कर्णेश्वर मंदिर
सकाळी ९.३० ला चिपळूणच्या करंजेश्वरीचे दर्शन घेऊन पुढे संगमेश्वरला श्री कर्णेश्वराचे मंदिर पाहण्यासाठी निघालो. ‘आधि पोटोबा मग विठोबा’ म्हणून चिपळूणच्या काणे बंधूंच्या हॉटेलमधील मिसळ खाऊन संगमेश्वर पाहण्यास निघालो.
Central Park, New York
Click for full sized image
some experiments with photographing swans, Nikon DSLR with a 200mm zoom lens. clicked near Buckingham Palace and Kensington Palace, London. The swans look quite similar everywhere, but the water and the time of day makes a huge difference in how the scene looks
रसाळगड – सुमारगड – महीपतगड – हातलोट घाट
बहुदा कधीतरी २-३ दिवसांपूर्वी ट्रेक सुरू केलेला असावा...
जीवाभावाच्या मोजक्या ट्रेकमित्रांसोबत दणकट चढ-उतार करत, सह्याद्रीमध्ये कुठेतरी खोलवर दुर्गम भागात पोहोचलेलो..
चेहरा रापलेला-कपडे घामेजलेले-सॅक मळलेली, कुठून आलो-कुठे चाललोय असल्या शुल्लक गोष्टींचं भान असायची गरज नाही..
मध्येच एखाद्या खट्याळ रानपाखराच्या शीळेचा आवाज मोहवून टाकतोय..
आता, जांभूळ-गेळा-हिरडा अश्या दाटीमधून आणि कारवीच्या उंचच उंच झुडुपांमधून वळणं-वळणं घेत वाट जलद धावतीये..
दाट झाडीतून वाट अवचितंच धारेपाशी येते, अन् सामोरा येतो एक स-ण-स-णी-त पॅनोरमा..
१०/८/२०१३
बरेच दिवसांपासून कुठे तरी लांब हिंडण्याचा मनोदय होता. पाऊस उघडला होता. त्यामुळे लांब कुठेतरी हिंडून येण्याचे पक्के केले. चिपळुणला आमचे कुलदैवत श्री. करंजेश्वरी आहे. तिचे दरवर्षी दर्शन घेण्यासाठी आम्ही नवरात्रात जातो. मागील वर्षी काही कारणामुळे राहून गेले होते. यावर्षी लवकरच दर्शन घेण्यासाठी निघालो. ताम्हिणी घाटातून रायगड, चिपळूण, श्री. परशुराम मंदिर, विसावा पाइंट व नंतर संगमेश्वर येथील श्री. कर्णेश्वर मंदिर व परत येताना कुंभार्ली घाटातून परत घरी असा दोन दिवसांचा प्रवास केला. त्या विषयी....
दैनंदिन व्यवहारी जगण्याचा माणसाला जेव्हा कंटाळा यायला लागतो, तीच-तीच काम करून जेव्हा शरीर थकतं, नेहमी त्याच-त्याच माणसाच्या सहवासात जेव्हा मन गुदमरायला लागतं, आयुष्यातले सगळेच दिवस सारखेच वाटायला लागतात, तेव्हा माणसाला कुठेतरी दुर डोंगरदऱ्यांत, एखाद्या दाट जंगलात शांत ठिकाणी जावसं वाटतं.... तो एकांत मनाला नेहमीच साद घालत असतो.
आर गॉर्जच्या अविस्मरणीय अनुभवानंतर आपण र्‍होन ग्लेशियरकडे जाणार आहोत. या साठी आपल्याला
ग्रिमसेल पास, फुरका पास इथून जावे लागणार आहे. ग्लेशियर नुसती लांबूनच नाही बघायची तर अगदी तिच्या पोटातल्या निळाईत शिरायचे आहे.
इथे आपल्याला एकावर एक अशी दोन धरणे लागणार आहेत. त्या धरणाच्या बॅकवॉटरमधल्या बेटावर आपण जाऊ.
इथे आणखी एक मजेशीर गोष्ट कळली. इथे खालच्या धरणातले पाणी एकदा वीजनिर्मिती झाल्यावर परत वरच्या धरणात पंपाने नेतात. आता यात आपल्याला काहीतरी खटकणारच कारण पंपासाठी परत वीज वापरावी
सुपरमून
ए काय पाहतोयस एवढं?
सुपरमून
अय्या सुपरमॅन? कुठेय ? पाहू ..
सुपरमॅन नाही सुपरमून
तू सर पाहू ... कुठे आहे? मला तर काहीच दिसत नाही.
सुपरमॅन इथे शेजारी उभा आहे आणि सुपरमून तिकडे वर आकाशात. खिडकीतून खाली पाहून काही दिसणार नाही.
आईग कित्ती गोड दिसतोय.
कोण?
चंद्र. छानच दिसतोय आणि केवढा मोठा! म्हणून त्याला सुपरमून म्हणायचं का?
हो आणि नाही.
झालं का तुझं सुरू?
काय?
मग? हो आणि नाही म्हणजे काय? नक्की सांग ना.
पण आता ते तसं आहे त्याला मी काय करू?
काही सबबी देउ नको बरं का. नेहेमीचचं आहे हे तुझं. संध्याकाळी जेवणार का म्हणून विचारलं तेंव्हा देखील हेच उत्तर दिलस. हो आणि नाही.
महानगरांमध्ये आपल्या घरात, बाल्कनीत, परसदारी किंवा टेरेसवर हौसेने बाग फुलविणार्‍यांची संख्या कमी नाही. ग्लोबल वॉर्मिंग, अन्न सुरक्षेसंबंधीच्या प्रश्नांच्या वातावरणात मुंबईसारख्या महानगराच्या मध्यवर्ती भागांमध्ये अर्बन फार्मिंग (नागरी शेती) सामुदायिक स्वरूपात (कम्युनिटी फार्मिंग) यशस्वीपणे अंमलात आणणार्‍या प्रीती पाटील यांचा प्रवास स्फूर्तिदायक आहे. शाश्वत शेतीचे धडे देणारे त्यांचे कार्य व त्यांची संस्था अर्बन लीव्हज् (Urban Leaves) यांच्याविषयी अधिक जाणून घेण्याचा योग आला. त्यांची ही मुलाखत खास मायबोलीकरांसाठी!
