निसर्ग

या सहलीचा शेवटचा टप्पा आहे हैदीलॅंड. हा हैदी म्हणजे एका स्विस परीकथेचा नायक. त्याची कथा म्हणजे तशी नेहमीचीच.. अनाथ मुलगा, त्याची सावत्र आई वगैरे. पण ही कथा ज्या परीसरात घडली असे मानतात, ती
जागा म्हणजे हैदीलँड.

परत परत जावेसे वाटावे अशी ही जागा. तुमचे नाव हैदी किंवा पीटर असेल तर इथे तुम्हाला एक चॉकलेट बक्षीस मिळते.

कथा मी नीट ऐकली नाही. विस्तीर्ण कुरणे, त्यात चरणार्‍या गायी, फळांनी लगडलेली चेरी / पेअर्स / सफरचंदाची झाडे, सभोवार फुललेली अनोखी फुले, देखण्या पायवाटा, सुबक पुष्करणी, विस्तीर्ण दरीकडे बघत निवांत बसावे अशी जागा..(. परीराज्य आणखी काय वेगळे असते हो ? )

या वर्षी मैत्रीतर्फे मेळघाटात गेलो असताना दिसलेल्या पक्षांची प्रकाशचित्रे

१. ठिपकेदार मनोली Scaly-breasted Munia

२. कापशी Black-winged Kite

माथेरान ...ज्याच्या माथ्यावर रान आहे.. असे गर्द हिरव्यागार झाडीने नटलेले..एक थंड हवेचे ठिकाण..
प्रत्येक मोसमात याचे सौंदर्य बघण्यासारखे असते.पावसाळ्यात तर इथला निसर्ग अफलातुन असतो.
माथेरानला नेरळहुन मिनीट्रेनने किंवा रस्त्याने वरती पोहोचता येते.पण पावसाळ्यात मिनीट्रेन बंद असते.
निसर्गसंपत्तीन नटलेल्या अशा या माथेरानला अनुभवण्यासाठी ट्रेकर्सना वेगवेगळ्या वाटा नेहमीच खुणावत असतात.
त्यातल्याच एका वाटेच्या अनोख्या सफरीवर...

या भारतभेटीत अतुल धामनकरांची ३/४ पुस्तके एकगठ्ठा घेतली. सध्या भारतात भटकंती फारशी होत नाही,
निदान पुस्तक वाचनातून तरी मानसिक समाधान मिळावे, अशी अपेक्षा.

फिल्ड गाईड ( मराठी शब्द ? ) म्हणून हे पुस्तक छान आहे. दूर्गभ्रमण हि संकल्पना आपल्याकडे आता खुप
लोकप्रिय झाली असली तरी अरण्यवाचन अभावानेच होते.
दूर्गभ्रमण करताना एक ठराविक ध्येय डोळ्यासमोर असते आणि खुपदा वेळेचे आणि वाहतुकीच्या साधनाचेही
बंधन असते. त्यामूळे धाडधाड करत / धडपडत ट्रेक्स केले जातात. वाघ मागे लागल्यासारखे म्हणणार होतो, पण तो बिचारा कुणाच्या मागे लागत नाही.

मी मागे लिहिले होते कि आमच्या कॉलनीत एक मोठी बाग तयार करायला घेतलीय. गेल्या रविवारी गेलो तर तिथे भरभरुन फुले फुलली होती. खरं तर इथे सगळीकडे वाळवंटच आहे पण त्यामधे ज्या मेहनतीने
फुले फुलवली आहेत त्याला खरेच तोड नाही.

मी किती वेळ तिथे रमलो होतो, त्याचा पत्ताच लागला नाही. मन अगदी तृप्त झाले.
आणि मग माझी तृप्ती तुम्हा सर्वांना वाटून टाकावी म्हणतोय....

1

वाढत्या वस्तीला, वाहनांच्या प्रदुषणाला पुरून उरून पुण्याचे हवामान अजूनही बरेच चांगले / टिकून आहे, याचे एक प्रमुख कारण पुण्याच्या मध्यवस्तीत असलेल्या टेकड्या.

ह्या टेकड्या म्हणजे जणू पुण्याला ऑक्सिजन पुरवठा करणारे कारखानेच होत.

जेव्हा केव्हा गडाकिल्ल्यांवर जाता येत नाही तेव्हा तेव्हा दुधाची तहान ताकावर भागवायला उपयोगी पडतात या टेकड्या.

कोणा नवख्या माणसाला तो गडाकिल्ल्यांवर जाऊ शकेल की नाही याचा अंदाज बांधायला मदत करतात या टेकड्या.

घरातल्या लहान मुलांना पुण्यातल्या पुण्यात सह्याद्रीची ओळख करून द्यायला उपयोगी पडतात या टेकड्या.

रॅपर्स्विल सोडल्यानंतर पुढचे ठिकाण होते वडूझ. Vaduz.
याच नावाचे गाव महाराष्ट्रात पण आहे.
तिथे आपण पुढच्या भागात जाणार आहोत. या भागात मात्र केवळ रस्त्याचे फोटो. कधीही संपू नये असे वाटेल
असा हा रस्ता.

अत्यंत आरामदायी बस, सुंदर रस्ता, कुशल चालक.. आणखी काय पाहिजे. प्रत्येक वळणावर सुंदर दृष्य समोर
येत होते.

सध्या फारच कमी शेती होते तिथे. बहुतेक चराऊ कुरणेच आहेत. या काळात बर्फ वितळल्यामूळे गायींना
वर डोंगरात चरायला नेतात आणि खालच्या भागातला चारा कापून ठेवतात. गायींना वर नेणे आणि आणणे
अर्थातच उत्सवी असते.

तिथे जितका वेळ होतो तितका वेळ प्रखर प्रकाशच होता, त्यामूळे अर्थातच काही रंग भडक वाटतील.
पण मी जे रंग बघितले तसे तुम्हाला दिसावेत म्हणून, फारसे प्रोसेसिंग केलेले नाही.

( पुढे मात्र वातावरण प्रसन्न झाले. हैडीलँड ला तर गडगडासह पाऊस पडला ! )

1

2

दुसर्‍या भागात आपण हैदीलँडला जाणार आहोत पण वाटेत रॅपर्सविल या गावी थांबणार आहोत. हा भाग गुलाबांसाठी प्रसिद्ध आहे.
तिथे एक राजवाडा आहे. तो भाग झुरिक लेकला लागूनच आहे. त्यामूळे तलावाचे सुंदर दृष्य राजवाड्याच्या
अंगणातून दिसते. राजवाडा तसा लहानच आहे.
पण माझे लक्ष तिथल्या गुलाबांच्या बागेकडेच होते. राजवाडा मी आधी बघितला होता, त्यामूळे तिथे जास्त वेळ न काढता मी त्या बागेकडे धावलो. एक नव्हे तर दोन बागा आहेत तिथे.
ऑकलंड आणि नैरोबी मधले गुलाब बघितल्यानंतर यात काही विशेष नाही असे कुणाला वाटायची शक्यता आहे. पण त्या कुणाला म्हणजे मला नाही