फोटो

उभा जन्म मुंबईत गेल्याने रिक्षा नामक तीन चाकी वाहनाशी दोन हात करायचा प्रसंग फारसा आला नाही. त्यातही शेअर रिक्षा या प्रकारापासून मी चार हात लांबच राहतो. कारण त्यात आपल्यासोबत आणखी चार-सहा हात बसवतात. ज्यांच्याशी आपली ओळख ना पाळख अश्यांसोबत एकाच रिक्षात खेटून प्रवास करायला नाही म्हटले तरी जरा संकोचच वाटतो. त्यातही जर दोन मुलींच्या मध्ये बसायची वेळ आली तर आणखी अवघड होते. तसे पाहता ईयत्ता पहिली ते चौथी दोन मुलींच्या मध्ये बसूनच मी माझे प्राथमिक शिक्षण पुर्ण केले आहे. पण तेव्हाचा काळ वेगळा होता. तेव्हाची लोकं भोळी होती. तेव्हाचे मन निरागस होते. पण आता मात्र....

सकाळीच  फोन वाजला . "परवाच्या पार्टीचे फोटो पाहिलेस का ?" भारतातून ताईने मोठ्या उत्सुकतेने विचारलं . "हो, काल रात्री निवांतपणे वाचत होते"
"अमेरिकेत फोटो वाचतात वाटतं?" ताईने हसून म्हटलं.
"नाही ग ताई, बहुतेक लोक फोटो नुसते पाहतात. पण साड्यांचे रंग, कपड्यांचे ब्रॅण्ड यापेक्षा अधिक लक्ष लोकांच्या बॉडी लँग्वेज कडे दिलं ना की फोटो वाचता येतात.

बघ ना लोकं हनीमूनचे फोटो फेसबुकवर टाकतात. नुकतंच लायसन्स मिळाल्यावर बेफाम गाडी चालवणाऱ्या तरुणाईसारखं , धबधब्यासारखं उसळणारं प्रेम त्या फोटोंमध्ये सुद्धा वाहत असतं.

नमस्कार..

नुकतेच जवळच्या नात्यात दोन छोट्या बाळांनी जन्म घेतला. टेक्नॉलॉजीच्या युगात जन्म घेतल्याने अर्थातच जन्मल्या क्षणापासुन त्यांचे असंख्य फोटो घेतले (काढले) गेले. त्यांचा प्रत्येक क्षण कॅमेरात बंदिस्त करण्याचे कौतुक अगदीच स्वाभाविक होते आणि आहे. पण यानंतर ते फोटो कुठे आणि कसे पब्लिश करायचे यावर बराच विचार विनिमय आणि काथ्याकुट करण्यात आला. मायबोलीकरांची या विषयावरची मते जाणुन घेण्यात रस वाटला म्हणून हा धागा.

फेसबुकसारख्या साईटवर अगदी बाळ जन्माला आल्याक्षणी त्याचा फोटो शेअर करणारे आईवडील आहेत तसेच वर्ष-वर्ष किंवा कधीच न करणारेही.

काही वर्षापूर्वीचे गोष्ट आहे त्यावेळेला डीजीटल कॅमेरे नुकतेच आले होते. काढलेला फोटो लगेच दिसणे ह्या गोष्टीचे फार अप्रूप होते. त्यावेळेला पर्यटन स्थळी डिजीटल कॅमेरा गळ्यात घालून फिरणे हे प्रतिष्ठेचे लक्षण होते. मी काही कामानिमित्त गोव्याला गेलो होतो, एकटाच होतो. काम झाल्यावर पणजी जवळील मिरामार बीचवर बसलो होतो. सुरेख संध्याकाळ होती, सूर्य मावळत होता, तो तांबडा रंग पाण्यावर दिसत होता. गार हवा सुटली होती. अशा रम्य संध्याकाळी, अशा रम्य ठिकाणी एक नुकतेच लग्न झालेले जोडपे आले होते. हनीमुनला आले असावे. त्या बुवाला कदाचित तिचा पावलांपर्यंत पाणी असलेला फोटो घ्यायचा होता परंतु समुद्र मस्तीत होता.

मागे एक मला न सुटलेले कोडे तुम्ही वाचले असेलच. आणि मग एका नवीन गोष्टीला सुरुवात झाली. मार्चचा शेवट आणि हे महाराज झोक्यावर बसून गोड गाऊ लागले. मैत्रिणीला बोलावू लागले.

मध्येच आत येऊन पाहणी करून गेले.

ज्ञानदेव महाराजांनी सज्जनांची तुलना तापहिन मार्तंडांशी केलेली कुठेतरी वाचनात आली होती. या फुलांकडे पाहुन तसेच वाटते. तेज आहे पण भाजणारं नाही. तर आपलंसं करणारं आहे

नियम माहित नसल्याने हे फोटो टाकले होते. आता माहित झाल्याने काढुन घेतले आहेत. क्षमस्व!

अतुल ठाकुर