निसर्गाच्या गप्पांच्या २१ व्या भागाबद्दल सगळ्या निसर्ग प्रेमींचे अभिनंदन.
नि. ग. च्या हया द्विदशकोत्तर धाग्यावर मनोगत व्यक्त करताना खूप खूप आनंद होत आहे. डिसेंबर २०१० मध्ये नि. ग. ला सुरवात झाली आणि आज इतक्या अल्पावधीत वीस भाग झाले ही ह्या धाग्याचे, ही खरं तर आपल्या सगळ्यांच्या
मागे एक मला न सुटलेले कोडे तुम्ही वाचले असेलच. आणि मग एका नवीन गोष्टीला सुरुवात झाली. मार्चचा शेवट आणि हे महाराज झोक्यावर बसून गोड गाऊ लागले. मैत्रिणीला बोलावू लागले.
मध्येच आत येऊन पाहणी करून गेले.
हे निलाज-या पावसा
अरे तू आलास की पापड ओले होतात
पण त्या लज्जत गेलेल्या पापडासमवेत
कविता पाडायला लावून
वेळीअवेळी शुभ्र कपड्यात भिजतांना
फक्त थंड थंडगार वाटतं..
रस्त्यावरचा चिखल अंगावर उडू लागतो
आणि भरून बाहणा-या कचराकुंडीतलं पाणी
अनेक जिनसा घेऊन लगट करू पाहतंं तेव्हां
गाडी रस्त्याच्या मधून चालवाविशी वाटते.
चालत चालत जाणा-या पादचा-यांना
निषेधाची सोय नसते
मग ते पब्लिक फेसबुकवर मनपाचा उद्धार करतात
त्यांच्या येण्याजाण्याच्या रस्त्यात कचरा टाकणारे हॉटेलवाले
आणि बेफिकीरपणे वडापाव विकणारे हातगाडीवाले
त्यांचं लक्ष होतात
पण अरे अलनिनोला घाबरणा-या पावसा
एव्हाना आमच्या होंडा गाडीने माळशेज घाटचा रस्ता पकडलेला.. चार फुटापलीकडचं काही दिसत नव्हत.. पावसाची तुरळक सर अधुन मधून ये- जा करत होती.. पण धुक्याचे लोंढे मात्र सारखे लोटांगण घालत होते..आमच्या पुढे लाल डबा धावत होता तेव्हा गिरिने खबरदारी म्हणून त्याचीच पाठ धरली..
तू गेल्यावर पक्के घर नुसते कोसळते..
आधाराला कोणी नसले की मन छळते..!!
राहू दे ना हात घडीभर स्वप्नांभवती..
'अंगण झाडायाचे आहे' मजला कळते..!!
वापरतो तू कुठले अत्तर सांगत जा रे..
धरतीवर तू कोसळतांना जग दरवळते..!!
मी नसले की वार्यावरती लक्ष असू दे..
आठवणींच्या पानोपानी मी सळसळते..!!
बांधावरचे सुकले होते झाड जरासे..
त्याला कळले जमिनीमधले दुःख तरळते..!!
प्रत्येकाचे 'घर कौलारू' सुंदर नसते..
अंदर गेल्यावर कळते,छप्परही गळते..!!
आयुष्याची भाकर साला चन्द्र नसावा..
ते तर नक्की सुर्याइतके सत्य उजळते..!!
सोनचाफा.... नावातच सुवर्ण अनुभुती... माझ सगळ्यात आवडत फुलं.. माझ या झाडावर मना पासुन प्रेम.
जागेच्या आभावी खुप मोठ नाही पण, छोटस रोप घरी आणायचे ठरवले....
गुगलवर माहिती काढली, नि.ग. वर विचारपुस केली, बर्‍याच नर्सर्‍या पालथ्या घातल्या, तेव्हा एकुण असे समजले
की हे झाड कुंडीत सुद्धा लागु शकते. झालं! त्या रात्री आनंदाच्या भरात मला झोपच लागली नाही.
दुसर्‍या दिवशी रविवार होता, सकाळी चहा, नाष्ता आटपुन नवर्‍याला सांगीतले की गाडी काढा, आज आपल्याला
एकदा का सह्याद्री ट्रेकिंगची चटक लागली, की भलेभले गंडतात. मग दरवेळी मोठ्ठा ट्रेक अगदीच शक्य नसला, तरी 'दुधाची तहान दुधानेच भागवण्या'साठी (म्हणजे ट्रेकिंगचा निखळ आनंद देणारी) जवळची अल्पपरिचित ठिकाणं शोधायची. कुठल्याश्या त्रोटक १-२ ओळींच्या संदर्भावर आडवाटा पकडायच्या. तिथे गेल्यावर या अनवट जागा खरंच सापडतील का, असं चक्र डोक्यात चालू असतं. सुदैवानं सह्याद्रीत अश्या ठिकाणांचं रत्नभांडार आहे.
'उकसण आणि पाल लेणी' धुंडाळताना...
(हा लेख श्री समर्थ वाग्देवता मंदिर, धुळे यांच्या "समर्थ वाग्देवता मंदिर अमृत महोत्सवी स्मृतिग्रंथा"त प्रसिद्ध झाला.)
बंगळूरू आणि आसपास काय पहावे?
दोन ठिकाणांमधे खूप अंतर नको. कुटुंबातील सर्व वयाच्या माणसांना रीझवणारी, आनंद देणारी सहल व्हायला हवी. सहलीचा कालावधी ७ ते ८ दिवस.. त्याहून जास्त नको.
१.बंगळूरू-मैसूर-ऊटी-बांदिपूर-कोडाई
२.बंगळूरू-कूर्ग-काबिनी
या दोनपैकी तुम्ही काय सुचवाल?
पॅकेज देणारे माहितीतले कोणी टूर ऑपरेटर असतील तर सुचवा.
मी एका शेतकरी कुटुंबातील मुलगी. माझे बालपण आमच्या शेताच्या सहवासात बागडण्यात गेले. आई-वडील दोघेही नोकरी सांभाळून शेती करायचे. माझी आई प्रार्थमिक शिक्षिका, वडील मुंबईत प्रीमियर कंपनीमध्ये नोकरीला होते. त्यांनी शेती सांभाळायची म्हणून कायम नाइट शिफ्ट केली. घरात माझा मोठा भाऊ व आजी असे आमचे कुटुंब होते. शेतकरी आणि शेत हे दोन्ही एकरूप झाले म्हणजे मोतीदार धान्याचे पीक शेतात डोलू लागते. आमच्या शेतात तांदळाचे पीक दरवर्षी रुबाबात मिरवत असे.
