आयुष्य

नमस्कार मायबोलीकर …
इथे व्यक्त होण्याचा हा माझा पहिलाच प्रयत्न आहे.
एक नविन विचार मांडत आहे. कसं वाटतंय लेखन जरूर सांगा...

अगदी लहानपणी शाळेत असताना बाईंनी चित्रकलेतील हा नवीन प्रकार शिकवलेला आम्हाला. वेगवेगळ्या प्रकारचे कागदी छोटे-छोटे तुकडे एकत्र करून त्यापासून एक नवीन अर्थपूर्ण चित्र तयार करणे. मला हे असं कोलाज बनविण फार आवडायचं आणि लहानपणी शाळेत असताना बनवलेली कोलाज अजूनही जपून ठेवली आहेत मी.

|| १ ||

चालता मलाही आलं असतं....
पण धरायला बोट नव्हतं...
मग रांगण्यातच रमलो !!!

|| २ ||

वेगाला सहज म्हंटलं,
सायकलने जा लवकर पोहोचशिल..
छद्मी हसला, म्हणाला,
मला मुळी कुठे पोहोचायचच नाहीये !!!

|| ३ ||

आयुष्याला एकदा गाठलच,
बकोटच धरलं,
तर लबाड म्हणतो कसा...
वेगळ्या विषयावर बोलू काही !!!

सन्दीप मोघे

जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...

वाट दाट सावली
काट पाऊली फसेल गं

कोस मैल चाललो
न थांबता मी दौडलो

चढण ही अशी जशी
धराच घातली पालथी

दमलो जिथे तिथे आता
विसावा मीच शोधतो

वळणावर आंधळया अशा
फिरल्याच पार त्या दिशा

कधी कसा कुठे आता
मीच मजला न कळे

तिथे तुझीच साथ गं
शोधण्यात गुंतलो....

बेट ते तिथे दिसे
शीड घेतले तसे

किनारी मी उभा आणि
काठ सागरात शोधतो

जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...

रोहित गद्रे ,१८/०२/२०१३.

तीन एक वर्षापूर्वीची गोष्ट आहे. माझा २ वर्षाचा भाच्चा बाप्पांचे विसर्जन करायला आला होता तलावावर. 'गणपती बाप्पा मोरया, पुढच्या वर्षी लवकर या' असे म्हणून माझ्या भाउजीनी विसर्जन केले, आणि इकडे माझा भाच्चा ते पाहून जोर जोरात रडायला लागला. बाप्पा पाण्यात बुडतील, त्यांना त्रास होईल म्हणून तो रडत रडत, बाप्पाला पाण्यातून बाहेर काढायला पाण्यात जात होता. हा प्रकार आजू बाजूच्या लोकांच्या लक्षात आला आणि ते हसू लागले, यामुळे तर तो अजूनच वैतागला. माझे बाप्पा पाण्यात बुडत आहेत आणि हे लोक हसत आहेत, हे त्याच्या बाल मनाला पटत नसावे. कशीबशी समजूत काढून त्याला घरी आणले.

वेडं व्हावं, प्रेमात पडावं,
आतल्या आत कुणासाठी तरी झुरावं...
वय निघून गेलं राजे,
आता एकटंच चालंत जावं...

वेळ होती तेव्हा, हिंमत नव्हती,
हिंमत आली त्याला नंतर किंमत नव्हती,
निघून गेलेल्या मुशाफिराच्या आठवणी घेऊन,
फक्त कुढत कुढत जगावं,
वय चाललंच आहे राजे,
आता एकट्यानेच चालावं...

जमून आल्या वेळा तेव्हा जमल्या नाही रेषा,
जवळ असता डोळ्यांची तुज कळली नाही भाषा,
दूर गेल्यानंतर तुजला सुचले नाहीत शब्द,
वाट पाहून; थकून गेली निघून ती; जातांना,
पाऊलखुणा ठेवून गेली; त्यांना पाहतच रहावं,
वय राहिलं नाही राजे,
आता कुठवर आपणही चालावं???

ओले डोळे, दुखरा घसा आणि;
सोनेरी दिवसांची सोबत,

बर्‍याच वर्षांपूर्वीची हकीकत आहे. तेव्हा मी प्राथमिक शाळेत जात होते आणि रत्नागिरीजवळच्या बसणी नावाच्या एका खेड्यात रहात होते. हे इतकं लहान खेडेगाव होतं, की रत्नागिरी फक्त ५ मैलांवर असून तिथे जायला थेट रस्ता नव्हता. मधे साखरतरची खूप मोठी खाडी होती. रत्नागिरीला जायचं तर आधी बैलगाडीने तरीपर्यंत जायचं, मग तरीने खाडी ओलांडायची आणि मग बस मिळायची. गावात दुपारी १२ वाजता वगैरे पेपर यायचा. म्हणजे महाराष्ट्र टाईम्स. सगळ्यात मोठी करमणूक म्हणजे रेडिओवरची खरखरत्या आवाजातली सुशील दोशीची कॉमेंट्री नाहीतर सिलोन रेडिओवरची बिनाका. त्यासाठी आम्ही बुधवार रात्रीची वाट बघायचो.