संध्याकाळ

संध्याकाळ

तव स्मृतींनी संध्याकाळी
पांघरले वस्त्र तमाचे
गुदमरला श्वास फुलांचा
विरघळले दुःख कुणाचे?

थबकली हवाही इथली
अवघडून वाहत आहे
पारावर कुणी शहाणा
विराणी ऐकत आहे

मज पुन्हा आठवू लागे
तव सदा निरंतर माया
रणरणत्या उन्हात जैसी
वृक्षाची शीतल छाया

एका उदास संध्याकाळी
कोणी गात होती विराणी ||

शब्दांत अशी आस नव्हती
चाल नव्हती अशी कोणती
धारही नव्हती त्या शब्दांना
तरी काळीज जाय चिरूनी ||

संधीप्रकाश निळा जांभळा
खालून गेला वर आभाळा
कुंद हवा वाराही पडला
हवेत सूर राही भरूनी ||

धिरगंभीर सूर कवळूनी
गीत हृदयीचे आळवूनी
उलगडे आर्त सरगम
भरूनी राहिली कानी ||

- पाषाणभेद
०५/०२/२०२०

एके दिवशी मला 'एक उनाड संध्याकाळ' कशी व्यतीत करावी लागली, त्याचा एक किस्सा मी आज तुम्हाला सांगणार आहे. त्याचे असे झाले, मी कामावरून रोज संध्याकाळी बरोबर पाचच्या दरम्यान ऑफिसमधून घरी येतो. दुपारी १२ च्या दरम्यान आमच्या सौं.नी मला ऑफिसमध्ये फोन केला. "अहो! आज संध्याकाळी चार वाजता माझ्या आठ दहा मैत्रिणी पार्टीकरीता आपल्या घरी येणार आहेत. आमचं सर्व आटपायला निदान सहा तरी वाजतील. तर आज तुम्ही घरी जरा उशीरा याल का? आणि हो! बिल्डींगजवळ आलात की मला फोन करा. मैत्रिणी गेल्या असतील तर मी तसं तुम्हाला सांगते. मग तुम्ही वर या"

रंग चितारी अाभाळावर जाताना दिनकर
लाजलाजुनी नवथर संध्या मोहरली तिथवर

काजळ किंचित भिरभिरले अन् पापणीत थरथर
ओष्ठद्वय रंगता उमलले गुलाब गालांवर

पदर जांभळा उचलून पाही हळूचकन् प्रियवर
दारातून ती पहात असता गेला कि झरझर

कृष्णवस्त्र हिरमुसून ओढी पुरते अंगावर
लुकलुकणारी एक चांदणी उमटे क्षितिजावर......

संध्यासमयी देवालय हे आकाशाशी सरते..
एक अशी हि अबोल संध्या मनामधेही उरते.

माहीत नाही तिचे नि माझे कुण्या जन्मीचे नाते
ओळख नसता जन्मखुणा ती कुठल्या कसल्या देते!?

दूर देशीचा वाटसरू मी आलो या संध्येशी
नकळत नाते कसेच जुळले हिच्या मग्न छायेशी?

हे एक आताच पूर्ण केलेल चित्र येथे देत आहे. आवडल्यास जरूर सांगा
माध्यम - ऑईल पेंट

तांबड्या घटांनीच व्यापले होते
ते सौंदर्य नभाचे खुलले होते

तो अथांग सागर, सुरेख किनारा
ते लोभस रूप मनी उतरले होते

स्वच्छंदी सागर मनमौजी लाटा
आज मनाचे रंग बदलले होते

मी ही त्या क्षणी जरी बुडून गेलो
चांदणे शशीचे तरंगले होते

जशी विरघळत होती संध्याछाया
तसे माझे 'मी' पण हरवले होते