गडद काळ्या अंधाराला चिरत
वरून आलेल्या स्पॉटलाईटमधला एक भला मोठा पांढरा आयत.
या आयतापलिकडे काहीही नाही.
ना खाली.
ना वर
दिक्कालातून फिरणारी अजस्त्र भुयारं
आणि पलिकडे पोकळी भरून राहिलेली असावी तरीही
चौकोनाच्या पलिकडे कुठलेही अस्तित्व नुरावे .
एक स्पॉटलाईट, एक आयत आणि त्यात मी.
मी त्या मी ला बघत होतो.
बघता बघता आयत मोठा होत गेला.
अनेक आयत एकमेकात मिसळू लागले.
बुद्धीबळाच्या पटासारखे काळे पांढरे
आयताच्या बाहेर आसमंत जिवंत झाला.
कुठे पाय ठेवावा समजत नव्हतं.
धावत सुटलेले आयत.
पन्नाशी माझी उलटुन गेली
साठी अजुन आली नाही
माझी अक्कल म्हणून तरी
साठी 'अक्कल नाठी' झाली नाही
खरं सांगायचं माझ्या मित्रांनो तर
मी वय गृहीत कधी धरलच नाही
हे आयुष्य माला आज सुद्धा
शिकवायचं नवं सोडत नाही
रोज रोज मी शिकतच असतो
माझ्या आयुष्यातुन नविन काही
सोमवार, ०१/०४/२०२४ ,०७:५७ PM
अजय सरदेसाई (मेघ)
https://meghvalli.blogspot.com/
सारं गतिमान झालंय हल्ली...
त्यामुळे तोल जातो माझा
भरधाव वेगानं कुणीतरी समोरून जातं...
आणि मग बाचकायला होतं!
'विसावा' घेणं म्हणजे,
पळण्याच्या शर्यतीत विसावा आल्याचं भासतं!
मग मी देखील पळतो...
अगदी ऊर फुटेस्तोवर, धावत सुटतो
विक-डेज ला गावं शहरांकडे पळतात...
अन विकेन्ड ला शहरं गावांकडे
मधे आहेत फक्त भरधाव धावणारे रस्ते...
अन त्यासाठी भरावे लागणारे टोल!
पडवीत आडवा होऊन, वाचायला घेतलेलं पुस्तक...
ते तसंच पडून आहे कधीचं
फडफडताहेत ती केवळ वाचलेली पानं...
न वाचलेलं तसंच, चहाच्या कपाखाली बंदीस्त
मन करा मोठे | कळ काढा थोडी |
सुटतील कोडी | आयुष्याची ||
सर्वां ठाव आहे | बिकट हे पर्व |
संपेल हे सर्व | लवकरी ||
गेले किती काळ | झटती डॉक्टर्स |
जोडीने त्या नर्स | सदोदित ||
देश झाला बंद | ठप्प चराचर |
उभा बांधावर | शेतकरी ||
कित्येकांचे आता | प्रवास थांबले |
जीवन संपले | एकाएकी ||
एकीमागे आता | दुसरीही आली |
पळापळ झाली | सकलांची ||
आता सर्वकाही | ऑनलाईन हाती |
निर्मियली नाती | तिकडेची ||
आता या काळी | जात नामशेष |
एकच विशेष | मानवाची ||
रक्त आणि प्लाझ्मा | महत्वाचे आता |
राणी... मुंबईतल्या एका मध्यम वर्गीय कुटुंबातील मुलगी. पप्पा , मम्मी, दादा आणि ती. एकदम खुश असणार घर. तिच्या पप्पांचा ट्रान्सपोर्टचा बिझनेस होता. दादात आणि तिच्यात ७ वर्षांचे अंतर.... बहुतेक म्हणून दोघांचे पटत नव्हत... पण राणी मात्र पप्पांची लाडकी.. खूप लाडकी. पप्पा तिचे सगळे लाड पुरवायचे. ती म्हणेल तसा ड्रेस, खाण, फिरायला जाण, वगैरे सगळच....
रुसलेल्या क्षणांना मनवणे,
मलाच जमले नाही...
नशिबापुढे आकाश ठेंगणे,
नशीब जागलेच नाही...
वाटलं देव पावेल,
भाग्य खुलतील...
सुख येतील,
आनंद देतील...
संकटाशी तडजोड,
मलाच जमली नाही...
अपयश्याच्या डोंगरात वळलेली,
वाट दिसलीच नाही...
प्रयत्न केले,
कधीतरी विजय होईल...
त्यातच आयुष्य सरले,
आता फक्त शेवट होईल...
दिवस उगवतात, मावळतात
रात्र सरते...
नवी आशा पल्लवित होते,
पुन्हा अश्रू देते...
दुःखाचे रडगाणे गाता गाता
असलेले सुखही दूर भासते
नशिबाला दोष देता देता
आयुष्य पुढे चालत राहते
सुटले ते सोडून द्यावे
क्षणात आयुष्य बदलत जाते
ऊन सावलीचे खेळ सारे
कधी सुख पापणीआड लपते
आयुष्याचे कोडे सोडवता
नवीन कोडे बनत जाते
जेव्हा आयुष्य कळू लागते
तेव्हा वेळ संपत येते....
- शब्दवर्षा ( वर्षा )
आयुष्य हे नेहमीच कुणालाही सहज जमेल तस जगता आलेलच नाहीये ते नेहमी प्रत्येक वळणावर आपल्याला अस्तित्ववा विषयी विचारत असत कधी समाजाच्या रुपात तर कधी नातेवाईकांच्या ,कधी ते आपल्याला काटयांच्या मार्गामधुन जायला सांगतात तर कधी फुले असलेला मार्ग दाखवतात , पण आपल्याला स्वत:ला ओळखता यायला हव, स्वत:चा मार्ग खुद्द स्वत निवडता यायला हवा, आपण काय करायला पाहिजे म्हणजे आपण आनंदी किंवा दुःखी होत असतो ते ओळखता यायला हवी, अशी कोणतीही गोष्ट जी आपण मनापासून करतो ती करताना आपण कोण आहोत हे विसरतो आणी पुर्ण त्या गोष्टीत हरवतो आणि ती गोष्ट आवडीने करतो ती करायलाच पाहीजे तेव्हा तुम्हाला तुमच्या मधल्या त्या ' मी कोण '
तसे तर मला काडीचाही त्रास नाही
पण वाटते आयुष्य हा माझा घास नाही
उगाच चंद्र-सूर्याची ये-जा रोज बघत आहे
दिशांचा श्वासांना माझ्या कसलाच अदमास नाही
गात्र-गात्र एकवटेल ज्याच्या साधनेसाठी
गवसला कुठलाच असला अजून ध्यास नाही
माझ्या या अवस्थेचा उपहास करू तितका कमी
शंभर कड्या दाराला, छत माझ्या घरास नाही
उत्तरे मिळतील असे स्वतःस सांगत असतो
जिवंत आहे कारण, घेतला अजून गळफास नाही
- मंगेश विर्धे
(टीका प्रोत्साहित.)
