उनाड

कधी कधी मनात इतकं असतं, इतकं असतं की शब्द बद्ध करणं सोप्प नसतं! अशा वेळेला काय करायचं. आपलं कविपण विसरून जायचं. कवितेला मनमुक्त भटकू द्यायचं. कुठे? आयुष्याच्या वाटेवर. मुक्त मुशाफिरी करायला. म्हणजे होईल असं की कविता पुन्हा येईल आणि ती येईल अशी की बस्स!

कशी बशी सुचत नसते ना, आतून काही यावं लागतं,व्हावं लागतं तेव्हाच
मनातून , आत्म्यातून, ते लहरीपण स्वतःला जाणवतं . शरीराशी असलेली फारकत, फकिरपण कवितेलाच माहिती हो

एके दिवशी मला 'एक उनाड संध्याकाळ' कशी व्यतीत करावी लागली, त्याचा एक किस्सा मी आज तुम्हाला सांगणार आहे. त्याचे असे झाले, मी कामावरून रोज संध्याकाळी बरोबर पाचच्या दरम्यान ऑफिसमधून घरी येतो. दुपारी १२ च्या दरम्यान आमच्या सौं.नी मला ऑफिसमध्ये फोन केला. "अहो! आज संध्याकाळी चार वाजता माझ्या आठ दहा मैत्रिणी पार्टीकरीता आपल्या घरी येणार आहेत. आमचं सर्व आटपायला निदान सहा तरी वाजतील. तर आज तुम्ही घरी जरा उशीरा याल का? आणि हो! बिल्डींगजवळ आलात की मला फोन करा. मैत्रिणी गेल्या असतील तर मी तसं तुम्हाला सांगते. मग तुम्ही वर या"

राखण

हिरवच लुगडं तिनं, चापुनचोपुन नेसलं
तंग हिरवीच चोळी, मना हिदोंळं बसलं

असं गोंधनं बाई, ताटी ज्वारीच्या गोंधलं
पळ्हाटीच्या पोटी, दिसा चांदण दाटलं

नवी नवरी हळद, अंग पिवळं अजून
तालेवाराची लेक, जाई मळा थिजून

असं रुपडं साजिरं, वारा झोंबाझोंबी करी
रानपाखराची उगा, मळयावर भिरभिरी

दांडातलं उनाड पाणी, रोजचचं सोकावलं
रुप मादक पहाया, झुकू , झुकू डोकावलं

सोनसळसळ अशी, बेहोषी पानोपानी
नार नवतीची उभार, कशी करावी राखणी

दत्तात्रय साळुंके

धुरकट झालं सारं
भरारलं वारं
मोतीपवळ्याचं लेणं
उतरलं धरतीवर
वीज लकाकता आकाशी
अवघी धरा उजळली
माय लेकराची मग
मनोमन भ्याली
पाखरू बावरे
घरट्यातच वावरे
उब घराचीच करी
सर्वा आश्वस्त
उधानलं नदी नालं
ओढ कशी आवरु
सासुरवाशीण सई
लगबगीत माहेरा जाई
असा ओलेता उत्सव
झाले हिरवे रान
शिळ घालिते कसे
आज उनाड मन