फकीर

कधी कधी मनात इतकं असतं, इतकं असतं की शब्द बद्ध करणं सोप्प नसतं! अशा वेळेला काय करायचं. आपलं कविपण विसरून जायचं. कवितेला मनमुक्त भटकू द्यायचं. कुठे? आयुष्याच्या वाटेवर. मुक्त मुशाफिरी करायला. म्हणजे होईल असं की कविता पुन्हा येईल आणि ती येईल अशी की बस्स!

कशी बशी सुचत नसते ना, आतून काही यावं लागतं,व्हावं लागतं तेव्हाच
मनातून , आत्म्यातून, ते लहरीपण स्वतःला जाणवतं . शरीराशी असलेली फारकत, फकिरपण कवितेलाच माहिती हो

फकीर

विशाल पसरल्या जीवनी
टीचभर तुझी कहाणी
अस्तित्व तुझे मानवा
अळवावरचं पाणी

भवसागरी पोहतांना
कष्टला किती जीवनी
राज्य, वैभव गेले
गेली राजघराणी

दमून दमून जमविले
हातात कितीक पाणी
निसटून सर्व गेले
स्थिती केविलवाणी

नाही कुणी कुणाचा
अटळ भविष्यवाणी
आपल्याच ओंजळीत
आपलेच पाणी

आयुष्यभर गायली
अनेक सुंदर गाणी
कातर संध्याकाळी
फकिराची आर्त विराणी