मुक्ता

कधी कधी मनात इतकं असतं, इतकं असतं की शब्द बद्ध करणं सोप्प नसतं! अशा वेळेला काय करायचं. आपलं कविपण विसरून जायचं. कवितेला मनमुक्त भटकू द्यायचं. कुठे? आयुष्याच्या वाटेवर. मुक्त मुशाफिरी करायला. म्हणजे होईल असं की कविता पुन्हा येईल आणि ती येईल अशी की बस्स!

कशी बशी सुचत नसते ना, आतून काही यावं लागतं,व्हावं लागतं तेव्हाच
मनातून , आत्म्यातून, ते लहरीपण स्वतःला जाणवतं . शरीराशी असलेली फारकत, फकिरपण कवितेलाच माहिती हो

जाणार कुठे,मुक्ता?
इथेच तर रहायचंय!!
मरणापूर्वी आधीचं
मरणानंतर नंतरचं...
जग कळत नाही नकळत पहायचंय!!

जाणार कुठे,
इथेच तर श्वास घ्यायचाय
विधात्याने निर्माण तर खूप करून ठेवलाय
प्राणवायू....
अनेक जन्म घेऊन तोच सगळा भिनवायचाय
कळत नकळत
अनेक शरीरांच्या अणु रेणूंतून फिरणारा प्राण
अनुभवायचाय....

जाणार कुठे?
हे पाणी, ही माती, हा वायू, ते तेज,
ते समग्र आकाश...
ज्यापासून लिंग आणि तू मी चा भेद न मानता बनलेलं शरीर एकतेचं प्रतीक वाटतं...
कितीही यातना मिळाल्या तरीही......

सकारात्मकता जोपासूया. प्रतिकार शक्ती वाढवूया. निसर्ग काहीं सांगतोय.

फुलांनी फुलणं सुरूच ठेवलंय. उन्हाळा आपल्या पद्धतीने वाढतोच आहे. पावसाळा येईल. म्हणजे काळ पुढे जाणारच आहे. ऋतू असेच आपलं चक्र चालवणार आहेत.

या सकारात्मकतेसाठी ही कविता.

असें ऋतुनी
सजावेधजावे
नटूनि थटूनि
येणे करावे

असे फुलांनी
उमळणे करावे
हळूच हसोनी
मग दरवळावे

पहाटवाऱ्याने
कळीस स्पर्शावे
गूढ जाणिवेने
तिने थरथरावे

पानांच्या कुशीत
हळू नांदताना
स्वयंपण सोशीत
उन्हे पेलताना

.

वाचकांस नम्र निवेदन : सदर  कथा हि निव्वळ मनोरंजनाच्या उद्देशाने लिहिली गेली आहे , त्यात कुठलेही खुसपट काढून वाद घालत बसू नये . !.. 

मूर्तिमंत भीती उभी . ...!.

काय परीक्षण लिहू.... थिएटरमधील दिवे लागले तरी काही काळ दिसेनासे झालेले. ईतके अश्रूंचे थेंब पापण्यात साठलेले. तरी काही निरीक्षणे नोंदवतो, तेच परीक्षण समजा.

१) या वर्षातला "मी पाहिलेला" सर्वात उत्कृष्ट चित्रपट.

२) स्वप्निल जोशी आणि मुक्ता बर्वेची जोडी पुन्हा एकदा हिट.

३) चित्रपट हसवतो, चित्रपट रडवतो, क्लायमॅक्सला अशी काही उंची गाठतो की पुन्हा पुन्हा पाहावे आणि पुन्हा पुन्हा डोळ्यात पाणी यावे.

४) मुन्नाभाईच्या सिक्वेलसारखी करामत मुंबई पुणे मुंबईच्या सिक्वेलनेही केली आहे.