सकारात्मकता जोपासूया. प्रतिकार शक्ती वाढवूया. निसर्ग काहीं सांगतोय.
फुलांनी फुलणं सुरूच ठेवलंय. उन्हाळा आपल्या पद्धतीने वाढतोच आहे. पावसाळा येईल. म्हणजे काळ पुढे जाणारच आहे. ऋतू असेच आपलं चक्र चालवणार आहेत.
या सकारात्मकतेसाठी ही कविता.
असें ऋतुनी
सजावेधजावे
नटूनि थटूनि
येणे करावे
असे फुलांनी
उमळणे करावे
हळूच हसोनी
मग दरवळावे
पहाटवाऱ्याने
कळीस स्पर्शावे
गूढ जाणिवेने
तिने थरथरावे
पानांच्या कुशीत
हळू नांदताना
स्वयंपण सोशीत
उन्हे पेलताना
आयुष्याच्या वाटेवर चालताना अनेक चांगले वाईट अनुभव येतात. ज्याला लाडाने आपण खट्टे मिठे सुद्धा म्हणतो आणि खरच असतात ते तशे. काही अनुभव शरद ऋतूतील चांदण्यांप्रमाणे असतात, अगदी अल्लड, नाचतच येतात आपल्या भेटीला सुखद धक्के घेऊन. काही खूपच अंधरलेली असतात अगदी शिशिरातल्या काळ्या रात्री सारखे, एकदा आले की तेवढा काळ अंधार सोडून आपल्याला काहीच दिसत नाही. ओढल्या जातो आपण त्या अंधारलेल्या रात्रीच्या भयाण शांततेत, जेंव्हा आपल म्हणायला अस चांदण ही उरत नाही. काही अनुभव ढगाळलेले असतात आषाढातील आसमंताप्रमाणे, नभांसारखे दाटून आलेले असतात पण कधी बरसून एकदा रिते होतील आपल्याला पण माहीत नसते.
मराठी काव्य विश्वात ऋतू आणि महिने वेगवेगळ्या भावनांशी घट्ट निगडित झालेले आहेत.
कोणतीही भावना अधोरेखित करायला कवी निसर्गातील प्रतीके वापरतो.
कठीण परिस्थिती सांगताना वैशाखवणवा, ग्रीष्म आठवतो.
विरहिणीची अवस्था सांगताना कवीला रिमझिम झरणाऱ्या पाऊस धारा आठवतात, तर फर्मास लावणीतला शृंगार माघाची थंडी असेल तर अधिक खुलतो.
आज आपण ऋतू आणि मराठी महिन्यांच्या उल्लेख असणारी गाणी/ कविता घेऊन एक खेळ खेळणार आहोत "कवितेतील ऋतू"
खेळाची पद्धत नेहमीचीच,
ऋतू बदलतोय, भिजतोय. आपले कठीण रुक्ष रूप सांडून कोवळा कोवळा होतोय. रंग बावरे वेल्हाळ रूप सांडून रुजवातीच्या जबाबदाऱ्या
पेलू पहातोय.
इतके दिवस करपून, कोळपुन गेलेल्या भुईवर वळवाचे चार थेंब काय पडले, उत्साहाने ती रोमांचित झाली आहे.
दाटून येणाऱ्या नभात ती उद्याच्या आशेचे चित्र पाहतेय. थोडीशी उन्हाची तलखी कमी होत आहे म्हणताच जराश्या सरीनन्तर ती परत वाढते. कुमारावस्थेतून यौवनात येण्याचा काळ जसा चिंतामिश्रित कुतूहलाचा असतो तसाच हा परिवर्तनाचा दोन ऋतूंच्या मधला हा काळ, हुरहुरीचा, नवीन अनुभव घेण्याचा. काया बदलून नव्या उत्साहाने तरारून उठण्याचा. लगबगीचा.
"नाही खर्चीली कवडी दमडी, नाही वेचला दाम, विकत घेतला श्याम बाई मी विकत घेतला श्याम….” ही आणि अशीच अजून २-४ गाणी तो ट्रेनमध्ये गाउन दाखवत असे पण तो भिकारी नव्हता. केस विंचरायच्या फण्या पुरूषांच्या डब्यात विकत असे तो. गाणं ही त्याच्या आयुष्यातली एकच जमेची बाजू. बाकी विधात्यानं त्याच्या कुटुंबासहित सगळं सगळं लुटून नेलं. कमावलं नाही तर खायचं नाही. सोप्पच गणित! पण गंधर्वाघरचं लेणं मात्र होतंच त्याच्या गळी.
