सावरकर साहित्य या नावाने एक धागा असावा असं मला गेल्या दोन-तीन दिवसांपासून फारच वाटत होतं. मी फार काही बोलणार नाहिये कारण या धाग्याच नाव ‘क्रांतिवीर सावरकर’, ‘स्वातंत्र्यवीर’, ‘क्रांतिकारकांचे शिरोमणी’ वा ‘सावरकर एक धगगगते यज्ञकुंड’ असं काहीही नाहीये.
आयुष्याच्या वाटेवर चालताना अनेक चांगले वाईट अनुभव येतात. ज्याला लाडाने आपण खट्टे मिठे सुद्धा म्हणतो आणि खरच असतात ते तशे. काही अनुभव शरद ऋतूतील चांदण्यांप्रमाणे असतात, अगदी अल्लड, नाचतच येतात आपल्या भेटीला सुखद धक्के घेऊन. काही खूपच अंधरलेली असतात अगदी शिशिरातल्या काळ्या रात्री सारखे, एकदा आले की तेवढा काळ अंधार सोडून आपल्याला काहीच दिसत नाही. ओढल्या जातो आपण त्या अंधारलेल्या रात्रीच्या भयाण शांततेत, जेंव्हा आपल म्हणायला अस चांदण ही उरत नाही. काही अनुभव ढगाळलेले असतात आषाढातील आसमंताप्रमाणे, नभांसारखे दाटून आलेले असतात पण कधी बरसून एकदा रिते होतील आपल्याला पण माहीत नसते.
