मृगजळ

ग्रीश्म जाळे जरी अन शिशिर गोठवीत आहे;
तुझी याद येता वसंत पालवीत आहे

तुझे स्वप्न उराशी मी कवटाळूनी बसतो;
तुला मिठीत घेण्या ते खुणवीत आहे

किती श्वास झाले मी न मोजदाद केली;
तुझा गंध हरेक श्वास फुलवीत आहे

न माळतो कुणीही रक्त-जास्वंद मोगऱ्याशी;
परि हात माझा तुझ्यात गुम्फवीत आहे

हाच खेळ चाले केवळ माझिया मनाचा;
तुझे अस्तित्व सदैव भासवीत आहे

तू नाहीस मृगजळ जरी जाणतो मी;
हीं तुझी ओढ़ अनंत चालवीत आहे

तुझी वाट बघता मी दररोज येथे;
काल्पनीक चातकाला जगवीत आहे

.....

तव स्मृतींनी संध्याकाळी
पांघरले वस्त्र तमाचे
गुदमरला श्वास फुलांचा
विरघळले दुःख कुणाचे?

थबकली हवाही इथली
अवघडून वाहत आहे
पारावर कुणी शहाणा
विराणी ऐकत आहे

मज पुन्हा आठवू लागे
तव सदा निरंतर माया
रणरणत्या उन्हात जैसी
वृक्षाची शीतल छाया

मृगजळ . . .. . .

कितीतरी दिवसांनी मी हवेच जड होणं जाणवतोय पुन्हा, हि पाठमोरी आकृती कोणाची? २ सेकंड, निव्वळ २ सेकंड,
अवाजवी वाढलेला श्वास, डोळ्यांची चलबिचल, हातांना मंद कंपन,
हा कसला आभास आहे,
तुझ्या अस्तित्वाचा कि, कि निव्वळ माझ्या मनाचा भास ..

ती तूच होतीस ना, तुला कोणत्याही बाजूने मी ओळखले नाही असं कधी होणं शक्यच नाही,
हि मूर्ती जी माझ्या मनात घर करून आहे, ती मी ओळखणार नाही तर आश्चर्यच . . .

सत्यासत्य

लटिका संसार । गुंतवितो फार । सावलीचा भार । तैसे होय ।।

मृगजळी पूर । भय ते जीवास । साच अविनाश । दिसेचिना ।।

कृपाळुवा तुम्ही । सर्व संत जन । दाखवी निधान । सत्य थोर ।।

दूर होता जाण । दुःस्वप्न भीषण । शांति समाधान । लाभे जीवा ।।

घेता अनुभूती । सत्याचीच सदा । गोंधळूक कदा । होईचिना ।।

निवांत निश्चल । होवोनिया मन । श्रीहरी चरण । चिंतीतसे ।।

ॐ तत् सत् ।।

निधान = ठेवा, खजिना

ठगले नयनांनी तुझीया
हे मृगजळ मजला खरे दीसे
तू दीधली वीराहाची साथ मज अन तुटक होतसे मन श्वासे....
तू दीधाला मज अर्थ नवा अन
अनर्थ करुनी गेलीस तु
हदय सोडुनी गेलीस तु
अन जखम देउनी वीलागालीस तु
आठवतो मज तो स्पर्ष तुझा
अन तव मीठीचा हर्ष मला
रीत्या आठवणी मन ही रीते
अन तव वीराहाच्या झळ। मना
सुगंध तुझीया केसांचा बघ
श्वासान्मध्ये गुम्फीत्से
आठव येती तव साथीच्या अन
भकास मन हे होत पीसे
तुझवाचुन मी असे एकटा
आयुष्याच्या या वाळनी
न परत फीरे न क्रमन करे
मन वीव्हळत्से तुझ वाचोनी