" माणूसकी मनाची तेथून दूर टळते -"
दु:खात त्यास पाहुन काळीज आत जळते
निर्ढावल्या मनाचा ना काळजास कळते
ती मेनका न येथे ना मी कुणी ऋषीही
भीती मनास माझ्या का नेहमीच छळते
समजावतो मनाला अपुले न येथ कोणी
आशा परी मनाची सगळीकडेच पळते
झाकावयास अंगा घे आवरून पदरा
जाईल तोल माझा मन त्याकडेच वळते
दंगे समोर होता बघती निवांत सारे
माणूसकी मनाची तेथून दूर टळते
.
माझे तुझे नाते कसे?
शोलेतले नाणे जसे
झिडकारले त्यांनी मला
कवटाळले मी आरसे
मी सत्य साधे बोललो
धावून आली माणसे
रडलो जगासाठी जरा
झाले जगामध्ये हसे
मिळताच टाळ्यांची गुटी
धरले अहंने बाळसे
सोयरसुतक का बाळगू?
हा देह तर माझा नसे
होऊ कसा पडसाद मी?
बसले पहाडांचे घसे
अश्रूंस ओहोटी तरी
डोळ्यातले मिटले ठसे
वरटीप - कुणाच्याही भावना दुखवायचा उद्देश नाही.
लोखंडी खाटेवर - विडंबन कविता (गाण्याशी संबंधित सर्व थोर आणि महान मंडळींची आणि रसिकांची माफी मागून… )
चाल - मेंदीच्या पानावर मन अजून झुलते ग
-----------------------------------------------------
लोखंडी खाटेवर अंग निजून दुखतंय ग
सांगा या ढेकणास रक्त शोषून पीडतोय ग।।धृ ।।
सूळसूळतो गोधडीत हाच दुष्ट मेला ग
हुळहुळतो चाव्याने अजून देह सारा ग ।।१।।
अजून तुझे काविळीचे डोळे पिवळे पिवळे ग
अजून तुझ्या देहामध्ये त्राण नाही उरले ग ।।२।।
धूसर होत, विरत जाणारी संध्याकाळ,
क्षितीजावर उधळीत जाते अनेकस रंग,
तुझ्या आठवणींचे....
हिरवे, पिवळे, जांभळे, ... कितीतरी..
काही ओळखीचे.... बरेचसे अनोळखी,
पण तरिही हवेहवेसे....
प्रत्येक रंग असतो अनाघ्रात.....
तुझा नाजुकसा स्पर्श झेलूनही...
तुझा शब्द न शब्द रंगवणारा प्रत्येक रंग,
घेऊन येतो नि:शब्दतेचं अबोल वरदान.....
अन प्रत्येक रंग असतो, तुझ्या श्वासातला उष्णावा माझ्यापर्यंत पोहोचवणारा, एक सुगंधी दूत.
सगळेच रंग कसे हवेसे वाटणारे, मनाला मोहवणारे,
तुझ्या डोळ्यातल्या नशेसारखे..... झिंगवणारे...
अंतरीचा कण न कण पुलकित करणारे.....
खरं सांगू सखे, हे सगळे रंग नुसतेच रंगवतात....
अंकामध्ये पहिला एक
आपण सारे होऊ एक
एक नि एक झाले दोन
शहाण्यासारखे वागणार कोण
दोन नि एक झाले तीन
आईच्या कामाला मदत करीन
तीन नि एक झाले चार
वडील माणसांना नमस्कार
चार नि एक झाले पाच
कविता नि धडे नीट वाच
पाच नि एक झाले सहा
व्यायाम करून बळकट व्हा
सहा नि एक झाले सात
जेवताना काही टाकायचे नाही पानात
सात नि एक झाले आठ
वाचता लिहिताना बसायचे ताठ
आठ नि एक झाले नऊ
मुक्या प्राण्यांवर दया करू
दव बिंदू आहे मी हिरव्या ओल्या पानावरचा
मी प्रतीकच ठरलो आहे क्षणभंगुरतेचा
माझी क्षण भंगुरता आहे शाप कि वरदान
कोणाचे असावे का आयुष्य माझ्या समान
या इवल्या जीवनी चातकाची मी भागवतो तहान
आकर्षक वाटे हर एकास असुनी इतकास लहान
क्षणात रूजुनी उगवतो रोपातुनी कोठे ना कोठे
तुम्हीच ठरवा आयुष्य सुंदर असावे कि मोठे
पूर्व प्रकाशित : www.davbindu.com
( चाल : नाही खर्चली कवडी दमडी...)
नाही चाखली चव 'लाडू'ची, नाही घेतला ठाव
उगिच घातला घाव, हाताने उगिच घातला घाव |धृ |
कुणी आपटे 'तो' फरशीवर
कुणा वाटते फुटे भिंतीवर
फुटण्याचे ना घेतो इतुके फोडियले तरी नाव .. |१|
'काळ' मम मुखी लाडू घरचा
जबडा न कळा सहतो वरचा
हात दुखोनी तुटेल भीती दाताचा न टिकाव .. |२|
जितुके लाडू तितुकी नावे
हृदये चिडुनी शिव्यासी द्यावे
मनीं न आवडे पत्नीपुढे मी दीन-अनाथ-'अ'भाव .. |३|
.
पंढरीचा वारस
पंढरीच्या विटेचा । वारस शोधाया ।
निघाला माझा । विठुराया ।
धुंडिले तयाने । भक्ताचिये दारी ।
नसे त्या वारी । एकादस ।
शोधि तो योग्यांत । तपस्वी साधुंत ।
त्यांना भ्रांत फक्त । मोक्षाची ।
देवतांचा स्वर्ग । म्हणे अध्यात्माचे धाम ।
त्यांचे खरे काम । अप्सरांत ।
जगी मग तो । संतासिये पाही ।
खरा संत काही । सापडेना ।
वारसाचा शोध । फळाला न आला ।
पुन्हा तो राहिला । विटेवरी ।
विठुच्याही डोळी । अंती आले पाणी ।
अन् गेले वाहोनी । तमा कोणा ।
ते वार लाटण्याचे चुकवू कितीक आता
हा पोळपाट हाती तोही फुटेल आता
पाठीस ढाल केले त्या लाटण्यासमोरी
डोक्यावरी निशाणा धरणार हाय आता
तो संपला 'पुरुषदिन' कळता तिला अखेरी
लोटांगणाविना ना पर्याय काय आता
प्राविण्य नेमबाजी कौतूक फार झाले
का भोगणे तडाखे मज ह्या वयात आता
ती सात जन्म नशिबी हिटलर म्हणून आली
आज्ञा किती झुगारू उरले न त्राण आता . .
गझल माझ्या मनाची करेन आता
कोण म्हणे वृत्त पहिली स्टेप आहे
लाचार कवी चिकटती मला आता
अरे मी काय गुळाची ढेप आहे?
वाढिवला मुक्काम सासरी आता
सासूने चांगली ठेवली ठेप आहे
वृत्ते कशी याने गझलेची मोजता
तो तर फक्त शिंप्याचा टेप आहे
म्हणे बायको तू असाच रहा आता
तिला आवडला हा पोटाचा शेप आहे
मी सांगुनी थकलो त्या गुजरात्याला
ती टोपी, तो म्हणतो ही केप आहे
मी म्हणालो चित्र अ‍ॅब्स्ट्रॅक्ट आहे
तो म्हणाला हे तर लँडस्केप आहे
काहिच्या काही कसल्या कविता?
आवरा! हा तर वाचकांवर रेप आहे
